Είναι κάτι Σάββατα

Είναι κάτι Σάββατα που τους χρωστάς σεβασμό κι ευγνωμοσύνη.
Μόνα κι αβοήθητα "προπηλακίστηκαν" από τις βαρετές-πλην εντίμως-αρεστές Κυριακές.
Η περισυλλογή το Σάββατο μοιάζει με τιμωρία από κείνες που σου στερούν την ικανοποίηση του λυτρωμού, το φθάσιμο.

Όταν μάλιστα η ηχηρά σαββατιάτικη σκέψις συνοδεύεται από τη διαμαρτυρία του γειτονικού αγιοκλήματος, τότε η ενεργός περίσκεψη τείνει να γίνει ύψιστη ύβρις!
Το χέρι σου ανεπαισθήτως νευρικό παίζει πάνω στο ποτήρι έναν παράξενο ρυθμό, 
"αδαή "κι αμήχανο.

Και το τασάκι, ναι το τασάκι άδειο να "μειδιά" για την πληρότητα της κενότητάς του.
Βλάπτει πολύ η ενοχική σαββατιάτικη σιωπή και το λουκούμι στο φιλντισένιο πιατέλο να "λοιδωρεί" τη μοναξιά του, αφού το παρακείμενο ποτήρι είναι άδειο, γεμάτο από το πνιγηρό αίσθημα της μοναξιάς.

Ναυαγισμένα Σάββατα κι άχρωμες Κυριακές
συνθέτουν μια άηχη κραυγή που σε συγκλονίζει.

Παρακαλάς για ένα τρίξιμο στα ξεφτισμένα από το χρόνο πορτοπαράθυρα, για μια αναμόχλευση του πόμολου της πόρτας και κείνο το ανάπηρο περιστέρι με την τσακισμένη φτερούγα έχει ένα μήνα να φανεί.

Α, για να μην ξεχνιόμαστε, αύριο είναι Κυριακή!

Παναγιώτης Καραμούζης

Γ΄ βραβείο

ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)