Για τη γιορτή του Πατέρα

Ο Πατέρας μου

Αν δεν ανάβανε τ' αστέρια τ' ουρανού,
στο σπίτι δεν εγύριζες Πατέρα
και τυλιγμένος τη δροσιά του πρωινού
στο στρώμα πάνω δε σε βρήκε μέρα.

Εκαρτερούσαμε το βήμα στο στενό
και τη ζεστή αντρίκεια σου αγκάλη,
νόστος γλυκός, το κάθε δειλινό,
εφάνταζε στο παιδικό μας το κεφάλι.

Το βήμα σου αντρίκειο, σταθερό,
τα λόγια σου σπαθιά, που βγαίναν απ' το στόμα,
γίγαντας με καρδιά μικρού παιδιού
που άσπρισες και δεν εγέρασε ακόμα.

Μεράκι, τέχνη, άρχοντας και μερακλής,
λέξεις θαρρείς που φτιάχτηκαν για σένα
και 'γω κατέχω το μεγάλο μυστικό
τον κόσμο πως τον πήγες παραπέρα.

Βαγγέλης Γεωργ. Κοσμάς