Το αντίο

Ξυράφι στο μυαλό μου η εικόνα σου
και μαχαιριά στα στήθια μου η μορφή σου.
Σε βλέπω με χαμένο βλέμμα κι’ άλαλο
τα νύχια σου να μπήγεις στ’ άθλιο κάγκελο,
εγώ να σέρνομαι στου πλοίου το κατάστρωμα
κι’ εσύ να μένεις στην προβλήτα μοναχή σου.

Κατέβαζες μουσκιό κεφαλομάντηλο
να σε φυλάξει από τη σκαμαγκίδα.
΄Εδερνε ο αγέρας το φουστάνι σου και γύριζε
και το καράβι όλο έφευγε και σφύριζε.
Σύννεφο ομίχλης θάμπωσε τα μάτια μου,
αν είσαι ’κει ή αν έφυγες δεν είδα.

΄Ανοιξα το πακέτο που μου έδωσες
την ώρα που το χέρι σου φιλούσα.
Κανένα απ’ τα ζαχαρωτά δεν γεύτηκα.
Σου ’ταξα θα γυρίσω. Λόγια ψεύτικα.
Και τη φωτογραφία που ’μαστε μαζί
δεν έπαψα να κλαίω σαν κοιτούσα.

Με πλήγωσε η ρομφαία από τα μάτια σου,
με μάτωσε και με πονάει ακόμα.
΄Οσες κι’ αν είδα μάνες Παναγιές
ν’ αφήνουνε στα κάγκελα νυχιές,
όλες εσένα μου θυμίζουν που καιρό
έχεις ξαπλώσει κι’ αναπαύεσαι στο χώμα.

Αικατερίνη Μακρή,
Γ΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Γυναίκα εσύ

Γυναίκα της απέραντης προσφυγιάς
απίθωσες το παράπονο στο παραθύρι του κόσμου
για να το σεργιανίσει με τους φλοίσβους της η θάλασσα
από τα λιμάνια της Ανατολής
με το μισαλλόδοξο χέρι της εμπόλεμης κάνης
ως τ' αφιλόξενα παράλια της δουλέμπορης γης
και από κει η ανάγκη της επιβίωσης να το ταξιδέψει
με τα αραδοκύματα του σαρκοβόρου πελάγους
ως τα αλύτρωτα σύνορα του ατσάλινου φράχτη.

Γυναίκα εσύ της ανείπωτης τραγωδίας
του ακούραστου φιλιού στα βρεφικά τα χείλη
ανύσταχτα κουβαλάς τον ξεριζωμό του σπιτιού σου
μες στα λασπόνερα της ντροπής
και τον σταλάζεις βάλσαμο σε τόπο ξένο, αλγεινό.
Στα αγριοκαίρια τάζεις
της μισής σου φαμίλιας το στερνό το αντίο
-εκείνης που ξοπίσω απόμεινε νηστική,
ανήμπορη, παγωμένη-
άβροχο φυλαχτό το κρατάς
στα φυλλοκάρδια του τρόμου,
είναι το βιος σου ολάκερο
σε τούτον τον αδίσταχτο χειμώνα.
Στο παιδικό κλάμα της ασυγκράτητης πείνας
την ενδόμυχη λάβα σου στίβεις
ρουφάς τους τελευταίους χυμούς του κορμιού σου
των μαστών σου ζουλάς τις άνυδρες θηλές
και ξεγελάς το βλαστάρι σου με των δακρύων
το αιμάτινο γάλα σου.
Η οδύνη νάμα καυτό και ρέει
στης ρυτίδας σου το βαθύ σκάψιμο.

Γυναίκα εσύ της απέραντης προσφυγιάς.
Γυναίκα του ανιστόρητου πόνου.
Βοά το μέλλον σου τρύπιο σκαρί
το μπαλώνεις στο κρύο
και κατάσαρκα ιδρώνεις.

Λίτσα (Καλλιόπη) Δημητροπούλου
Α΄ βραβείο στον
Ε΄ ποιητικό διαγωνισμό
"Καισάριος Δαπόντες"
 (Σκόπελος 2016)

Εμείς

Δεν κοιταχτήκαμε, απομείναμε σιωπηλοί για ώρες.
Καθισμένοι στην άκρη του κρεβατιού,
νοιώσαμε να κατοικεί ο ένας μέσα στον άλλο
και δαγκώσαμε  τα χείλη μας
από αμηχανία, ίσως κι από απόγνωση.

Δεν τολμήσαμε ν’ αγγίξει ο ένας τον άλλο,
αν και το θέλαμε κι οι δυο,
όμως, δεν ήταν σίγουρα μόνο το πυρωτικό πάθος
ήταν κι αυτή η φοβερή τρυφερότητα που μας πλημμύριζε
και μας γέμιζε μ’ αγάπη κι έγνοια.

Ποτέ δεν θα μάθουμε τι υπήρξε ο ένας για τον άλλο
γιατί άλλοι μας αγάπησαν, και μ’ άλλους θα ζούμε,
δεν ξέρουμε πως θα ήταν αν αγγιζόμασταν,
ούτε τι θα νοιώθαμε αν κοιμόμασταν αγκαλιά το βράδυ
και κοιταζόμασταν στα μάτια το πρωί.

Δεν πρόκειται ποτέ να μοιραστούμε την ίδια ανάσα,
μα θα 'μαστε για πάντα αληθινοί,
θα είμαστε, εμείς!
Κι ας πεθάνουμε μονάχοι.

Γιάννος Λαμπής
Α΄ βραβείο στον
Ε΄ ποιητικό διαγωνισμό
"Καισάριος Δαπόντε"
 (Σκόπελος 2016)

Ε' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες" / Αποτελέσματα

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Οργανωτική Επιτροπή του Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ευχαριστούν θερμά, για ακόμη μία χρονιά, όλους τους ποιητές για τη συμμετοχή τους, καθώς και την Επιτροπή Αξιολόγησης που συνέβαλλαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού.

Ενημερώνουμε τους ποιητές ότι ο Δήμος Σκοπέλου διατίθεται να αναρτήσει τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαδίκτυο, όπως κάθε χρόνο, ενώ μερικά από αυτά έχουν ήδη προταθεί και για μελοποίηση. Όσοι από τους παρακάτω διακριθέντες επιθυμούν τη δημοσίευση των ποιημάτων τους, παρακαλούμε να τα αποστείλουν σε ηλεκτρονική μορφή στο e-mail: ninettakosma@yahoo.gr και όσοι επιθυμούν να μάθουν τη βαθμολογία τους, ασχέτως βραβείου, μπορούν να καλέσουν στο 2424-300580.

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

Τυχοδιώκτης

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

 Γ' Βραβείο / Αιμιλία Δρίμα

Νυχτέρι με νανούριζαν
των ματιών σου οι υάκινθοι.
Φίνα κομμάτια, σα θαλπωρή
μιας αθωότητας που με κεντρίζει.
Ψάχνω τις ίριδες να βρω, με δόσεις έρωτος
τις φύτρες έκοψα για να χυθούν οι τύψεις.
Ζωή
μου μοιάζεις , τις στιγμές που ενθουσιάζομαι,
που τρεμοπαίζονται οι τύχες μου στην μέρα.
Μ' ένα πικρό ποτήρι έρωτος συμπάσχω,
μετάσχω σε  πνιγμένες χίμαιρες,
δεν θέλω ακόμα όμως να προσευχηθώ...
Σ' ένα κλουβί, αντιστροφή ξύλινης πόρτας ,
μικτά σαλόνια ξεσκεπάζουν τις ανάγκες μου.
Περισυνέλεξα τους σπόρους της συνάντησης,
ήρθα σε ρήξη με τους ήλιους
των ανάμεικτων καιρών.
Ένα μαντήλι ανακάτεψε τα αισθήματα,
δρόσιζε τους καπνούς η αλήθεια.
Αρχαίοι δείχτες τρέμουν στα βαριά τα σούρουπα,
γουρνιάζει η  δίψα σ' ένα ξέφωτο αιώνων.
Σκουριά μαρμάρινη στον πάτο κάθε θάλασσας,
απ' τους καπνούς αέρας προμηνύεται καυτός.
Με νανουρίζαν αναστεναγμού τα άσματα
κι ένα κομμάτι αν σου βρω αυτού του κόσμου
δε σου φτάνει.....

Αιμιλία Δρίμα

Όταν γράφω αισθάνομαι

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

Έπαινος / Μαρία Χατζημιχαήλ

Όταν γράφω
αισθάνομαι
πως ενανθρωπίζομαι και πάλι

Όταν γράφω
μια συννεφιασμένη μέρα γεμάτη καταιγίδες
που χτυπά αδιάκοπα τη ψυχή μου
αισθάνομαι
το ουράνιο τόξο να ξεπροβάλλει
να διώχνει βιαστικά τα σύννεφα
τη φουρτούνα της ψυχής
ηλιαχτίδες ζεσταίνουν τη πληγωμένη μου καρδιά

Όταν γράφω

Να με αγαπάς

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

Έπαινος / Ζουμπιάδης Γιάννης

Ακόμα και αν είναι λάθος
ακόμα και αν ο χρόνος είναι λίγος
να με αγαπάς
ακόμα και αν όλοι λένε ότι δεν αξίζει.

Ακόμα και αν το τώρα είναι η τελευταία στιγμή
να με αγαπάς
ακόμα και αν η ζωή είναι όμορφη και δεν την αντέχω
ακόμα και αν η θάλασσα καταπιεί τα βουνά.

Πληγωμένα μίλια

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

Α' Βραβείο / Κωνσταντίνος Σώκος

Πέρασαν χρόνια που δε σε ξανάδα.

Ένα βαπόρι μ’ αμπάρια γεμάτα,

άφησε πίσω το Ρίο λα Πλάτα

κι’ ένα κορίτσι στο μόλο, λαμπάδα.

Πάμπολλα πλοία. Χιλιάδες τα μίλια.

Όμως κανένα δε μ’ έφερε πίσω.

Μόλις που πρόλαβα να σ’ αγαπήσω.

Κίτρινα γράμματα έχω κειμήλια.

Είχες ανάψει κεράκια στον άγιο

κι’ είπες ευχές, στους αφρούς των κυμάτων.

Τρεις καταλόγους  μετράω θυμάτων,

δυο επιζήσαντες κι’ ένα  ναυάγιο.

Ξέμπαρκος σ’ ένα νησί στο Αιγαίο.

Το’ να μου χέρι κομμένο στη μέση.

Χάθηκε κάθε ανθρώπινη σχέση

κι’  ένα χαμόγελο πού’ χα πηγαίο.

Γνώριμο γράμμα στην πόρτα μου κάτω.

Τι κι’ αν προσπάθησες, τι κι’ αν με βρήκες;

Δεν σου ταιριάζουνε τέτοιες  συνθήκες

ούτε ποτέ θα σου στείλω μαντάτο.

Ξέχναμε. Μη με πληγώσεις καλή μου.

Κράτησε κείνη την όμορφ’ εικόνα,

πριν τον απρόσμενο άγριο κυκλώνα.

Τότε που φάνταζα μες  στη στολή μου.

Kωνσταντίνος Σώκος 

Πένθιμος ύμνος της αγάπης / Β' βραβείο

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

B' Βραβείο / Γιάννος  Λαμπής

Μην μιλάς, είναι ασέβεια να μιλάς όταν το φέρετρο
μιας τελειωμένης αγάπης στο τάφο κατεβάζουν,
Μην μιλάς! Μονάχα άκου! Άκου τους λυγμούς,
Άκου τις πέτρες που κλαίνε καθώς ραγίζουν,
άκου τα δάκρυα στη γη όταν σταλάζουν, σαν πένθιμες καμπάνες ουρλιάζουν,
σβήστε τον ήλιο, πάρτε το φεγγάρι,  αλυσοδέστε το,
και μαχαιρωμένο ρίξτε το στο ποτάμι, το νερό του κόκκινο σαν αίμα να το κάνει,
κλείστε τα ραδιόφωνα κι αφήστε ελεύθερα τα σκυλιά  ν’ αλυχτούν,
θρήνος και κλάμα ν ‘ ακουστεί, να ξεραθεί η πλάση,
νερό να μην ξανακελαρύσει πια, αλάτι κι άμμο οι θάλασσες να μείνουν,
αρπάξτε σιδεριές και ραβδίστε τα τριαντάφυλλα
να πέσουνε τα πέταλα, να μαραθούν, να ξεραθούν
τίποτα όμορφο ξανά να μην υπάρξει
σβήστε τα φώτα, σκεπάστε με μωβ κορδέλες όλα τ’ αστέρια
μόνο ένα κερί αφήστε αναμμένο, το φως του να είναι ωχρό,
σκιές τη γη να τη σκεπάσει, πιο σκοτεινή να είναι κι απ’ τον Άδη
σχίστε τα ημερολόγια, καμία εποχή να μην ξανάρθει
μονάχα για πάντα χειμώνας, βαρύς και σκοτεινός,  τον κόσμο να σκεπάσει

Γιάννος  Λαμπής 

Δ' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες" / Αποτελέσματα

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Οργανωτική Επιτροπή του διαγωνισμού ευχαριστούν θερμά όλους τους ποιητές για τη συμμετοχή τους, καθώς και την Επιτροπή Αξιολόγησης που συνέβαλλαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού.

Ενημερώνουμε τους ποιητές ότι ο Δήμος Σκοπέλου διατίθεται να αναρτήσει τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαδίκτυο, όπως κάθε χρόνο.  Όσοι από τους παρακάτω διακριθέντες επιθυμούν τη δημοσιοποίηση των ποιημάτων τους, παρακαλούμε να τα αποστείλουν σε ηλεκτρονική μορφή στα e-mails: admin@skopelos.gov.gr  & ninettakosma@yahoo.gr

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΡΑΠΤΗ (ΩΡΩΠΟΣ) «Στη γη του πουθενά»

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΚΡΗ (ΑΛΜΥΡΟΣ ΒΟΛΟΥ) «Ρούχο παιδικό»

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΟΥΦΤΟΓΛΟΥ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) «Όμορφη ζωή»

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΩΚΟΣ (ΑΘΗΝΑ) «Πληγωμένα μίλια»

Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΛΑΣΚΑΡΗΣ ΖΑΡΑΡΗΣ (Ν. ΑΓΧΙΑΛΟΣ ΒΟΛΟΥ) «Ερωτικό»

ΝΙΚΟΣ ΣΟΥΒΑΤΖΗΣ (ΠΕΙΡΑΙΑΣ) «Έτσι ξεκινήσαμεν»

Δ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης "Καισάριος Δαπόντες"

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΜΕΧΡΙ 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Η Οργανωτική Επιτροπή του Δ' Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης "Καισάριος Δαπόντες" (κλικ) ευχαριστεί θερμά όλους για τη μέχρι τώρα μεγάλη συμμετοχή και ενημερώνει τους φίλους που ρωτούν, ότι παρατείνεται η προθεσμία υποβολής ποιημάτων για το Διαγωνισμό του 2015 ως τις 20 Απριλίου.

Φίλοι της ποίησης και μη, πιάστε χαρτί και μολύβι και ραντεβού το Σεπτέμβρη στην καταπράσινη Σκόπελο.... Καλή επιτυχία!

Σκόπελος / Δ΄ Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες»

Ο Δήμος Σκοπέλου και το Γραφείο Εθελοντισμού της Δημοτικής Κοινότητας Σκοπέλου προκηρύσσουν το Δ΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες", στη μνήμη του Σκοπελίτη ποιητή του 18ου αιώνα.

Στόχος του διαγωνισμού είναι η ανάδειξη του ταλέντου νέων δημιουργών.

Όροι Συμμετοχής:

• Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο και οι στίχοι δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τους τριάντα δύο (32).

• Οι διαγωνιζόμενοι θα μπορούν να μετάσχουν με ένα μόνο ποίημά τους.

• Το διαγωνιζόμενο ποίημα θα πρέπει να είναι ανέκδοτο και αδημοσίευτο και να υποβληθεί σε έξι (6) δακτυλογραφημένα αντίγραφα υπογεγραμμένα μόνο με το ψευδώνυμο.

• Τα αντίγραφα θα πρέπει να συνοδεύονται από σφραγισμένο φάκελο, στον οποίο θα αναγράφεται το ψευδώνυμο και θα περιέχει τα πλήρη στοιχεία του διαγωνιζόμενου (ψευδώνυμο, όνομα, επώνυμο, ηλικία, διεύθυνση, επάγγελμα, αριθμό τηλεφώνου και κινητού και e-mail, αν έχει). Όλα μαζί θα πρέπει να ταχυδρομηθούν μέσα σε φάκελο, ο οποίος στη θέση του ονόματος του αποστολέα θα φέρει μόνο το ψευδώνυμο του διαγωνιζόμενου.

Ο Ξένος

Η ελπίδα ζωντανεύει στα ξενυχτισμένα μάτια του.
Επιτέλους μια πόρτα, μια πόρτα να ξεκουραστεί!
Όμως, τι ειρωνεία, μόνο ένα κρεβάτι υπάρχει στον ξενώνα του σπιτιού, του Προκρούστη.
Κι οι νοικοκυραίοι λατρεύουν τις αντίκες.
Το μισόγυμνο κορμί του αναθαρρεύει.
Επιτέλους μια πόρτα, μια πόρτα να ζεσταθεί!
Μα, τι θέλει, τι γυρεύει, οι χιτώνες είναι πια ξεπερασμένοι.
Κι οι νοικοκυραίοι ακολουθούν πιστά τη μόδα.
Ένα χαμόγελο ανθίζει στα διψασμένα του χείλη.
Επιτέλους μια πόρτα, μια πόρτα να δροσιστεί!
Μα, τι κρίμα, στο σπίτι από καιρό ο Ξένιος Δίας έχει πεθάνει.
Βέβαια, τακτικά οι νοικοκυραίοι του κάνουνε μνημόσυνο.

Περσεφόνη

Άουσβιτς

Με την ευκαιρία της επετείου της εξέγερσης* στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπιρκενάου, το παρακάτω ποίημα του Βαγγέλη Γ. Κοσμά αφιερώνεται στους ήρωες της εξέγερσης και στα εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος:

Άουσβιτς

Αλί σ’ αυτούς που ξέχασαν
σ' αυτούς που δε θυμούνται
πως έχει ο τρόμος όνομα
και δεν το συλλογούνται.

Τιμή σ' αυτούς που χάθηκαν,
τιμή σ' αυτούς που είδαν
το θάνατο κατάματα
χωρίς νά 'χουν ελπίδα.

Καίνε ακόμα οι φωτιές,
θα καίνε στους αιώνες,
σαν φάροι μες στις καταχνιές,
φωτίζουν τους αγώνες

και δείχνουνε το χρέος μας,
μην πεις πως δεν το είδες,
αν είναι ο θάνατος να ρθει
να 'ρθει στις Θερμοπύλες.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Το νεοκλασικό

Παλιό κρύο κουφάρι από σπίτι νεοκλασικό.
Διαβαίνω τη χρονοφαγωμένη πόρτα του,
ένα χαλί αγάπης στρωμένο στο διάδρομο,
μια μωβ κουρτίνα κρέμεται στο παράθυρο
βαριά φορτωμένη με παραπονεμένα βλέμματα,
ένα πουλί βαλσαμωμένο, ο πατέρας παιδί,
μια μαύρη ρόμπα άδεια στην κρεμάστρα, η μάνα,
μολυβένια στρατιωτάκια έφηβοι
σε μια παρτίδα σκάκι που παίξαν άλλοι,
άδεια τα πιθάρια που είχαν λάδι,
αράχνες σ’ όλες τις γωνιές
φυλάν σκοπιά χρόνους ατέλειωτους,
ένας τσιφτές* κρεμασμένος από μια αστραπή
διασταυρώνει αινιγματικά το βλέμμα με μια ηλιαχτίδα,
μια υγρασία από παλιά ημερομηνία
άφησε το στίγμα της στα μαρμάρινα σκαλοπάτια,
τα κρεβάτια λεηλατήθηκαν,
τα στρώματα πετάχτηκαν στου χρόνου τη λήθη,
μυωπικά γυαλιά ένα βιβλίο μελετούν βαθυστόχαστα,
ένα δάκρυ πικρό έχει ξεχαστεί
μαζί με τα κουζινικά στο νεροχύτη,
ένας γαλάζιος ουρανός με αραιά σύννεφα
έχει κουρνιάσει στο ταβάνι,
του κήπου η μυγδαλιά
έχει αποκοιμηθεί δίπλα στο μαντρότοιχο,
τα άνθη της έχουν αφήσει ψηφιδωτό στο μάρμαρο
τότε όταν τα πρόλαβε ο χιονιάς.
Στην αυλή, στο ξέφωτο μιας άνοιξης
μορφές ουράνιες μου χαρίζουν βλέμματα γνώριμα,
από ώρα έχουν στήσει χορό αέρινο.

Φεύγω. Ένα χέρι αόρατο γράφει
με αίμα ανεξίτηλο στο μέρος της καρδιάς:
«Θύμηση εσύ, στις φτωχές μας υπάρξεις
αθανασία πως μοιράζεις με τόση απλοχεριά».

Ελευθέριος Καστρινάκης

Β' Βραβείο στον Γ' Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Μίλα μου για όνειρα…

Κάθισε δίπλα μου
πεθύμησα ένα βλέμμα στο Φεγγάρι
ωσάν ανδρείκελο στοχαστικό
με ψιχάλες στο πρόσωπο
και βροχή από Σιωπή
που να σταλάζει υποσχέσεις πολλές στο φευγιό της
ανεκπλήρωτες

Κράτα μου το χέρι
θα κολλήσω στο τζάμι για να πάρω ανάσα
άδειο ρούχο η ψυχή
και μου 'χει λείψει
κενή η θέση μου
κι ό,τι απόμεινε από 'μένα
Πετρολούλουδο της μοναξιάς
που στο χαρίζω

Μίλα μου για όνειρα
ψάχνω παράθυρο από στάχυα και χιόνι
να σπείρω ελπίδα
να φυτρώσω μαζί της
κι όταν θελήσεις θάλασσα
να γίνω βάλσαμο για ‘σένα που σωπαίνεις
γοερά

Υπάρχει ακόμη μέσα σου Θεός;
ορκίσου...
Δώρισε μου έναν κήπο που να γεμίζει Άνοιξη
και χαμόγελα παιδικά
λευκά απ’ το φώς
για να βλέπω το μέλλον και ν’ αλλάζω τα χρώματα
όπως παλιά...

Θεόφιλος Γιαννόπουλος

Β' Βραβείο στον Γ' Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Αποτελέσματα Γ' Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού «Καισάριος Δαπόντες»

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Οργανωτική Επιτροπή του διαγωνισμού ευχαριστούν θερμά όλους τους ποιητές για τη συμμετοχή τους, καθώς και την Επιτροπή Αξιολόγησης που συνέβαλλαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού.

Ενημερώνουμε τους ποιητές ότι ο Δήμος Σκοπέλου διατίθεται να αναρτήσει τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαδίκτυο. Όσοι από τους παρακάτω διακριθέντες επιθυμούν τη δημοσιοποίηση των ποιημάτων τους, παρακαλούμε όπως μας τα αποστείλουν σε ηλεκτρονική μορφή στο e-mail: ds-mayor@otenet.gr

Α΄ Βραβείο

• ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΛΙΔΑΚΗΣ (ΑΘΗΝΑ) «ΖΩΗ ΚΡΥΦΗ»
• ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΟΥΤΟΥΜΠΑ (ΣΚΙΑΘΟΣ) «ΠΑΛΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ»
• ΚΩΝ/ΝΟΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ (ΠΑΤΡΑ) «ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΟΤΑΜΩΝ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ»
• ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΛΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ (ΚΑΤΕΡΙΝΗ) «Ο ΠΟΙΗΤΗΣ»

Β΄ Βραβείο

• ΑΝΘΗ ΠΑΡΑΛΗΚΑ (ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ) «ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ»
• ΦΡΕΓΓΙΔΟΥ ΕΛΛΗ (ΚΙΛΚΙΣ) «ΠΑΡΗΧΗΣΗ»
• ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ (ΑΘΗΝΑ) «ΔΙΑΛΟΓΟΣ»
• ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ (ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ) «ΤΟ ΝΕΟΚΛΑΣΙΚΟ»
• ΕΛΕΝΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΤΟΥ (ΑΘΗΝΑ) «ΧΑΡΤΙΝΗ»
• ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΝΕΛΑΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) « Ο ΜΟΥΣΙΚΟΜΙΚΡΟΣ»
• ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) «ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ...»
• ΝΟΠΗ ΧΑΤΖΗΙΓΝΑΤΙΑΔΟΥ (ΔΡΑΜΑ) «ΘΥΣΙΑ»

Γ΄ Βραβείο

• ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΥΜΠΕΡΑΤΟΣ (ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ) «ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ»
• ΚΩΝ/ΝΑ ΡΑΠΤΗ (ΩΡΩΠΟΣ) «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ»
• ΚΑΚΙΑ ΜΠΑΧΑΡΑΚΑΚΗ (ΑΘΗΝΑ) «ΕΡΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ»
• ΜΑΡΙΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ (ΑΘΗΝΑ) «ΦΥΣΗΞΕ ΚΑΤΙ...»
• ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΛΛΕΛΗ (ΧΑΛΚΙΔΑ) «Ο ΑΕΤΟΣ ΕΚΑΝΕ ΦΩΣ ΤΙΣ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΣΤΑ ΟΡΗ»
• ΕΛΕΝΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ (ΛΕΥΚΩΣΙΑ) «ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ»
• ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΣΜΑΣ (ΣΚΟΠΕΛΟΣ) «ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ»
• ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΕΤΡΟΓΙΑΝΝΑΚΗ (ΡΕΘΥΜΝΟ ΚΡΗΤΗΣ) «ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ»
• ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΣΠΟΤΑΚΗΣ (ΑΘΗΝΑ) «ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΝ ΑΚΡΩΤΗΡΙ»

Έπαινοι

• ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΠΑΔΙΟΝΥΣΙΟΥ (AΘΗΝΑ) «ΣΙΩΠΗ»
• ΕΛΕΝΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) «ΣΤ’ ΑΗ-ΓΙΑΝΝΗ ΤΗ ΒΡΑΧΟΚΟΡΦΗ»
• ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ ΙΑΤΡΙΔΗ (ΒΟΛΟΣ) «ΑΙΩΝΙΟ ΠΕΡΑΣΜΑ»
• ΒΙΒΗ ΚΟΥΤΣΟΥΡΗ (ΚΕΡΚΥΡΑ) «ΠΙΑ»
• ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΑΝΔΡΕΟΥ (ΛΑΡΝΑΚΑ) «ΛΕΥΚΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΕΛΠΙΔΑΣ»
• ΑΝΝΑ ΒΑΡΒΑΡΗ (Ν. ΜΟΥΔΑΝΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ) «Η ΖΩΗ»
• ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΟΡΕΒΑ (ΙΩΑΝΝΙΝΑ) «Ε, ΑΝΘΡΩΠΕ;»
• ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΛΦΑΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) «Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣ. ΔΑΠΟΝΤΕ»
• ΠΑΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΗ (ΛΕΜΕΣΟΣ, ΚΥΠΡΟΣ) «ΘΕΛΩ»

Αναθεώρηση

21 Μαρτίου / Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα και ο Βαγγέλης Κοσμάς μας έστειλε το παρακάτω ποίημα με τίτλο «Αναθεώρηση».

Αυτοί που ξέρουν σιωπούν
και οι καρδιές τους σκιρτούνε.
Αυτοί που ξέρουν αγαπούν
και τη ζωή στους ώμους κουβαλούνε.

Οι άλλοι ζουν·
τις γνώσεις τους σωρεύουν και αξιοποιούν.
Ίσως κάποτε να μάθουν.
Ίσως, κάποτε, πριν να χαθούν.

Κι αυτοί και κείνοι,
αντικρύζουν έναν αρχαίο ουρανό πάνω απ΄ τα κεφάλια τους.

Αυτό και μόνον αυτό
θα ΄πρεπε να τους γεμίζει αμφιβολία για τις γνώσεις τους.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς,

Σκόπελος Μαγνησίας

Στα σπίτια τα παλιά…

Στα σπίτια τα παλιά που μεγαλώσαμε

στις κάμαρες που μύριζαν ασβέστη

κάντρα παλιά στους τοίχους εκρεμόντουσαν,

κάντρα όπου δεν άλλαζαν ποτέ, ποτέ τους θέση.

Κι ήταν οι τόποι και τα πρόσωπα ασάλευτα

όσο κρατούσε δυνατό το φως, τη μέρα,

μα ζωντανεύαν απ’ τη φλόγα της γκαζόλαμπας

που ‘πεφτε πάνω τους σαν έρχονταν η εσπέρα.

Στα σπίτια τα παλιά που μεγαλώσαμε,

αχούν ακόμα του απόδειπνου οι κουβέντες,

μορφές και τόποι μεσ’ στα κάντρα ζωντανεύουνε

κι ας είναι από την υγρασία φαγωμένες.

Κι όσο το αίμα μας ζεστό θα ρέει στις φλέβες μας

να πίνουν θα ΄ρχονται απ’ τη γούρνα της καρδιάς μας

μορφές κι αγάπες που στοιχειώσανε

τα σπίτια τα παλιά, και τα όνειρά μας.

Βαγγέλης Κοσμάς

Ασφαλής κατεύθυνση

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός: κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου.

Μια νύχτα θα κάνουμε μία μεγάλη σκέψη αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά, είναι η μόνη δικαιοσύνη. Ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει και η βροχή έχει και εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε. Θα αργοπορήσουμε μπροστά σε ένα φαρμακείο, μιας και είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητα μας. Τέλος όπως θα ξημερώνει θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δεν θα μας γνωρίζει. Είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο λοιπόν, ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας και ας προσπεράσουμε βιαστικά το τέλος μίας εποχής.

Τάσος Λειβαδίτης

Από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983