Το αντίο

Ξυράφι στο μυαλό μου η εικόνα σου
και μαχαιριά στα στήθια μου η μορφή σου.
Σε βλέπω με χαμένο βλέμμα κι’ άλαλο
τα νύχια σου να μπήγεις στ’ άθλιο κάγκελο,
εγώ να σέρνομαι στου πλοίου το κατάστρωμα
κι’ εσύ να μένεις στην προβλήτα μοναχή σου.

Κατέβαζες μουσκιό κεφαλομάντηλο
να σε φυλάξει από τη σκαμαγκίδα.
΄Εδερνε ο αγέρας το φουστάνι σου και γύριζε
και το καράβι όλο έφευγε και σφύριζε.
Σύννεφο ομίχλης θάμπωσε τα μάτια μου,
αν είσαι ’κει ή αν έφυγες δεν είδα.

΄Ανοιξα το πακέτο που μου έδωσες
την ώρα που το χέρι σου φιλούσα.
Κανένα απ’ τα ζαχαρωτά δεν γεύτηκα.
Σου ’ταξα θα γυρίσω. Λόγια ψεύτικα.
Και τη φωτογραφία που ’μαστε μαζί
δεν έπαψα να κλαίω σαν κοιτούσα.

Με πλήγωσε η ρομφαία από τα μάτια σου,
με μάτωσε και με πονάει ακόμα.
΄Οσες κι’ αν είδα μάνες Παναγιές
ν’ αφήνουνε στα κάγκελα νυχιές,
όλες εσένα μου θυμίζουν που καιρό
έχεις ξαπλώσει κι’ αναπαύεσαι στο χώμα.

Αικατερίνη Μακρή,
Γ΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016