«Του μυαλού τα παιχνιδίσματα» | Εκδόθηκε η ποιητική συλλογή γνωστού Σκοπελίτη ποιητή

Εκδόθηκε η ποιητική συλλογή με τίτλο

«Του μυαλού τα παιχνιδίσματα»

του Ίβυκος Κ. (ψευδώνυμο του γνωστού Σκοπελίτη ποιητή)

Η συλλογή παρουσιάζει σκέψεις για διάφορα ζητήματα, αλλά και συναισθηματικές στιγμές με εκφραστικό εργαλειο την ποίηση. Η ποίηση είναι η απελευθερωμένη εσωτερική ματια που φανερώνει στον αναγνώστη τον άγνωστο εαυτό του και τον υπερβατικό κόσμο.

Ο μινιμαλιστικός και αλληγορικός στίχος έχει στόχο να μπάσει τον αναγνώστη στον κόσμο των σκέψεων της φαντασίας και της ονειροπόλησης. 

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Του μυαλού παράθυρο

Δραπέτης είμαι

Φαντασία θαλασσά μου

Εσύ με οδηγείς 

Σκόπελος / Ζ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης 2018 - Παράταση

Η Οργανωτική Επιτροπή του
ζ΄ Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού "Καισάριος Δαπόντες" (κλικ),
ύστερα από ερωτήσεις πολλών ενδιαφερομένων, αποφάσισε να δώσει παράταση στην προθεσμία υποβολής ποιημάτων έως τις 20 Απριλίου.

Καλή επιτυχία σε όλους τους συμμετέχοντες και Καλή Ανάσταση!

Σας περιμένουμε το Σεπτέμβρη στην όμορφη Σκόπελο...

ζ΄ Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες» / προκήρυξη

Ο Δήμος Σκοπέλου και το Γραφείο Εθελοντισμού της Δημοτικής Κοινότητας Σκοπέλου προκηρύσσουν τον κατά σειρά ζ΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες", στη μνήμη του Σκοπελίτη λόγιου και ποιητή του 18ου αιώνα.
Στόχος του διαγωνισμού είναι η ανάδειξη του ταλέντου νέων δημιουργών.

Όροι Συμμετοχής:
·        Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο και οι στίχοι δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τους τριάντα δύο.
·        Οι διαγωνιζόμενοι θα μπορούν να μετάσχουν με ένα μόνο ποίημά τους.
·        Το διαγωνιζόμενο ποίημα θα πρέπει να είναι ανέκδοτο και αδημοσίευτο και να υποβληθεί σε έξι δακτυλογραφημένα αντίγραφα υπογεγραμμένα μόνο με το ψευδώνυμο.
·        Τα αντίγραφα θα πρέπει να συνοδεύονται από σφραγισμένο φάκελο, στον οποίο θα αναγράφεται το ψευδώνυμο και θα περιέχει τα πλήρη στοιχεία του διαγωνιζόμενου (ψευδώνυμο, όνομα, επώνυμο, ηλικία, διεύθυνση, επάγγελμα, αριθμό τηλεφώνου και κινητού και e-mail, αν έχει). Όλα μαζί θα πρέπει να ταχυδρομηθούν μέσα σε φάκελο, ο οποίος στη θέση του ονόματος του αποστολέα θα φέρει μόνο το ψευδώνυμο του διαγωνιζόμενου.
·        Τα αντίγραφα δεν επιστρέφονται.
·        Προσοχή:

ΣΤ' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες" / Αποτελέσματα

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Οργανωτική Επιτροπή του Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ευχαριστούν θερμά, για ακόμη μία χρονιά, όλους τους ποιητές για τη συμμετοχή τους, καθώς και την Επιτροπή Αξιολόγησης που συνέβαλλαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού.

Ενημερώνουμε τους ποιητές ότι ο Δήμος Σκοπέλου διατίθεται να αναρτήσει τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαδίκτυο, όπως κάθε χρόνο, ενώ μερικά από αυτά έχουν ήδη προταθεί και για μελοποίηση. Όσοι από τους παρακάτω διακριθέντες επιθυμούν τη δημοσίευση των ποιημάτων τους, παρακαλούμε να τα αποστείλουν σε ηλεκτρονική μορφή στο e-mail: ninettakosma@yahoo.gr και όσοι επιθυμούν να μάθουν τη βαθμολογία τους, ασχέτως βραβείου, μπορούν να καλέσουν στο 2424-300580.

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες" / Παράταση προθεσμίας...

Λόγω της αθρόας άφιξης συμμετοχών και κατόπιν ερώτησης πολλών ενδιαφερομένων τις τελευταίες ημέρες, η Οργανωτική Επιτροπή του ΣΤ΄ Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού "Καισάριος Δαπόντες", αποφάσισε να παρατείνει την προθεσμία υποβολής ποιημάτων μέχρι την 15η Απριλίου!

Καλή επιτυχία 
και Καλό Πάσχα!

Ραντεβού το Σεπτέμβρη στη Σκόπελο...

Εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης

Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, η Εταιρεία Συγγραφέων και η ΕΡΤ συνεορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης* στις 21 Μαρτίου, στην Παλαιά Βουλή στις 19:30, με μια μεγάλη εκδήλωση βασισμένη στην ανθολογία του ποιητή Ηλία Γκρή

Θα απευθύνουν χαιρετισμό η Πρόεδρος των ΕΛΤΑ Ευφροσύνη Σταυράκη, ο Πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων Δημήτρης Καλοκύρης, και ο Πρόεδρος της ΕΡΤ Διονύσης Τσακνής.
Την ανθολογία που εξέδωσαν τα ΕΛΤΑ, και περιλαμβάνει σχεδόν 160 ποιητές, θα παρουσιάσει ο κριτικός λογοτεχνίας Αλέξης Ζήρας.

Θα διαβάσουν τα ανθολογούμενα ποιήματά τους, ποιήτριες και ποιητές από όλο το φάσμα της νεότερης ποίησης, αρχής γενομένης απ’τη γενιά του ’50 (Γιάννης Δάλλας, Τίτος Πατρίκιος), μέχρι και πολύ νεότερους ποιητές της εποχής μας.

Θα προλογίσει και θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Γιάννης Τζανετάκος και θα παίξει μουσική το περίφημο κουαρτέτο εγχόρδων L’anima, σε έργα λόγιας μουσικής Θωμά Μπακαλάκου.

Οι σαράντα εν συνόλω συμμετέχοντες ποιητές που θα διαβάσουν ποιήματά τους από την ανθολογία είναι :  Κατερίνα Αυγέρη, Τίτος Πατρίκιος, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Λευτέρης Πούλιος, Αθηνά Παπαδάκη, Λουκάς Αξελός, Δημήτρης Καλοκύρης, Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Γιάννης Ευσταθιάδης, Άννα Γρίβα, Τάσος Πορφύρης, Γιώργος Χουλιάρας, Αχιλλέας Κατσαρός, Δημήτρης Αλεξίου, Νίκος Αντωνάτος, Μάνος Ελευθερίου, Μαριγώ Αλεξοπούλου, Γιάννης Δάλλας, Αλέξιος Μάινας, Νάσος Βαγενάς, Παναγιώτης Μηλιώτης, Ηρώ Νικοπούλου, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Γιάννης Κουβαράς, Γιάννης Τζανετάκης, Ειρήνη Μαργαρίτη, Γιώργος Μπλάνας, Κώστας Καναβούρης, Αργύρης Μαρνέρος, Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Ιωσήφ Βεντούρας (το ποίημά του θα διαβάσει η συγγραφέας Αγγελική Στρατηγοπούλου),  Ανδρέας Μιχαηλίδης, Βάγια Κάλφα, Κώστας Μαρδάς, Νίκος Κατσαλίδας, Ελένη Χωρεάνθη, Πάνος Καπώνης, Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, Κωστής Τριανταφύλλου, Πόλυ Μαμακάκη και Ηλίας Γκρής.


Την εκδήλωση θα μεταδώσει απευθείας το «Τρίτο Πρόγραμμα».

Στην Κολώνα

Εργάτες - Επιστροφή / Γιώργος Σικελιώτης

Αλλοτινού καιρού κουβέντες,

στον ίσκιο της παμπάλαιας συκιάς,

να βάφει απ΄ τον ιδρώτα η τραγιάσκα,

πουκάμισο τριμμένος αλατζάς.

Φροντίδα και αγάπη για τα ζώα,

καβγάδες τίνος είν' το πιο γερό,

συντρόφοι στης ζωής το ανηφόρι,

μαζί ως τον στερνό ανασασμό.

Περήφανοι χειρώνακτες-εργάτες,

στους ώμους κουβαλήσατε τη γη,

μ' αμέτρητα απλώνονται τα χέρια

να κλέψουν το δικό σας το ψωμί.

Τ' αγώι πια δεν ξυπνά τον αγωγιάτη,

απρόσωπη και βάρβαρη εποχή,

ο ιδρώτας πια δεν έχει σημασία

και ο μόχθος δεν αξίζει μια δραχμή.

Αλλοτινού καιρού κουβέντες

τριγύρω απ΄ τον παμπάλαιο κορμό,

σαν νά ΄μεινε ο χρόνος πίσω χρόνια,

προσμένοντας τ' αγώι το στερνό...

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Η μοναξιά του Φειδιππίδη

Στερνή ματιά ξοπίσω μου να ρίξω αποφεύγω,

καθάριο πρέπει να ‘χω το μυαλό,

βαρύ φορτίο κουβαλώ.

Πρώτη ανάσα… δεύτερη… βαθιά εισπνοή… και φεύγω.

Τα βήματά μου σίγουρα –η πείρα δίδαξέ τα-.

Τον άνεμο ποθώ να παραβγώ,

καλά κρατάω το ρυθμό

κι είμαι γεράκι δυνατό. Πέτα ψυχή μου, πέτα!

Γλιστρώ στη νύχτα σαν σκιά, στη μέρα σαν το βέλος.

Η γη κάτω απ’ τα πόδια μου πυρί,

χτυπά η καρδιά μου σαν σφυρί

κι οπλίζω το κουράγιο μου να φτάσω ως το τέλος.

Περνώ μποστάνια και βορούς κι αμπέλια φορτωμένα.

Η φτέρνα μου σε βάτα έχει σκιστεί,

οι γάμπες μου έχουνε πρηστεί,

σε κάθε βήμα προσπαθώ ν’ αντέξω κι άλλο ένα.

Αχ, δε βαστούν τα πόδια μου και πέφτω με το γόνα.

Με σώμα σκεβρωμένο και στεγνό,

μπορώ και πιο πολύ μπορώ,

τον εαυτό μου υπερνικώ σε τούτον τον αγώνα.

Ατέλειωτα χιλιόμετρα που αψηφώ τον πόνο.

Και φτάνοντας στην ύστατη στιγμή,

με την ανάσα μου κοφτή

εκπνέω το φορτίο μου και νίκησα τον χρόνο.

Βαλαχάς Βαγγέλης,

Β΄ βραβείο

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Σκόπελος

Άδικη εκδίκηση

Νύχτα που με καταστρέφεις            
Προσδοκίες μου εκτρέφεις            
Πόσο εύκολα τις ώρες μου μετράς.

Μου ζητάς να την ξεχάσω              
Τα φιλιά της να ξεβάψω                  
Προσωπείο να φορέσω της χαράς.

Βγαίνω αργά μέσα στους δρόμους
Με τους  άγραφους  τους νόμους
Που ο έρωτας  πουλιέται στις γωνιές.

Παγωνιά και υγρασία
Πόντους παίρν’ η απελπισία
Και το βλέμμα μου φαντάζει απλανές.

Η καρδιά μου πληγωμένη
Συνεχίζει μα σκληραίνει
Για να πάψει το κορμί μου  να πονά.

Δεν μου φταίνε αθώα μάτια
Να  τα σπάζω σε κομμάτια
Μα η  σκιά της πάντα θα με τυραννά.

Με εγκλώβισε μια δίνη
Που καθημερνά με κλείνει
Σ’ ένα δίχτυ που δεν έχει διαφυγή.

Θα παλέψω τη ματιά της
Τα αξέχαστα φιλιά της
Μα η μάχη μεγαλώνει την πληγή.

Παναγιώτης Παπαδέλλης,
Έπαινος

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Άιλαν

Σκιά συκής ξηρανθείσης, ο λόγος, ο έωλος.
Κονιορτός, των ημερών η αθωότητα.
Κι όλα, δυσοίωνα, της νύχτας τα ενδεχόμενα...
Όσοι, γονυπετείς, του ευτελούς,
του πρόσκαιρου, όσοι, αφιερωμένοι,
όπου
ο άργυρος
και ο χρυσός
και ο αδάμαντας,
εκεί και της ζωής τους το μείζον...
Της επιούσιας ηδονής, προσηλωμένοι θηρευτές,
την κραυγαλέα χρεία των καιρών,
αντιπαρέρχονται.
Κι ολότελα, αγνοούν,
τον οιωνό της θάλασσας.
Της θάλασσας,
που, σκοτεινή και μανιασμένη,
ξεβράζει με το δείλι στα ρηχά,
σπασμένα,
τα φτερά του Ικάρου!...

Τάσος Μάντζιος,
Γ΄ βραβείο

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Όνειρα γιατροσόφια

Αλμυρό μαγιοβότανο,

στις Αντρίνες, τη βουβή παραλία.

Τον Ιούνη, μια νύχτα, σφραγισμένη σαν ποίημα.

Στων χελώνων τ’ ασημένια αβγά,

σε ψάχνω, φιλώντας το κύμα.

Γιατροσόφια τα όνειρα

μυστικών διδαχών, πανωραίων.

Γιατροσόφια τα όνειρα

ευλογημένων στιγμών και μοιραίων.

Ν’ αφεθώ, σαν κυκλάμινο,

στο Δελφί, στ’ ανθισμένα βουνά.

Τ’ Αυγούστου μια νύχτα, μεθυσμένη η πανσέληνος.

Αλκυόνη, ασημόγλαροι

και ο ήλιος, πατέρας ανέσπερος.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

στου Στάφυλου το κάστρο.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

χρυσωμένο μου άστρο.

Ξεχασμένη Πεπάρηθος,

στου Πανόρμου τα βότσαλα.

Νύχτες Φλεβάρη, στα πεύκα, παρθένα κλωνάρια.

Σε καλώ, να βαδίσεις ξανά,

στου Αγνώντα τα πύρινα χνάρια.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

στων θεών τα συμπόσια.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

ηλιαχτίδες και όσια.

Δήμητρα Σωκράτους / Κύπρος

Έπαινος
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Τσουνάμι

Μια σκέψη γύρναγε στο βάθος του μυαλού
κι’ έφερνε κάτι ανεξήγητες εικόνες.
Πολύ πιο πάνω από την Χονολουλού.
Εδώ συνήθως ξεθυμαίνουν οι κυκλώνες.

Βόρειος πλους σε αχανή  ωκεανό.
Χιλιάδες τόνοι το καράβι, μια κουκίδα!
Κάποιοι φωνάζουνε πως βλέπουνε … βουνό.
Καμιά φορά, στήνουν τα σύννεφα παγίδα.

Ένας απόμακρος βουβός κυματισμός,
κακού καιρού θα είναι μάλλον προεόρτια.
Μεγάλος είπαν, στ’  Αλλεούτια, σεισμός.
Δίπλα μας φάλαινες γυρνούν και φεύγουν νότια.

Τον Καπετάνιο τον ξυπνήσαν οι φωνές.
Πήγε στη γέφυρα και άρπαξε τα κιάλια.
Αναστροφή πορείας, φουλ οι μηχανές
και αρχινούν στον Άη Νικόλα παρακάλια.

Στο τσακ προλάβαμε τ’ απρόσμενο κακό.
Κοιτάμε πρύμα κι’ η ανάσα μας κομμένη.
Ένα τεράστιο κύμα παλιρροϊκό
μας κυνηγά, μα ελαφρά πιο πίσω μένει!

Πέρασαν χρόνια. Ζούμε τώρα χαλαρά.
Απ’ τη ζωή δεν έχω άλλα να ζητήσω.
Όμως ακόμα, από κείνη τη φορά,
κάτι με σπρώχνει να κοιτάζω πάντα πίσω…

Κώστας Σώκος, 
Β΄ Βραβείο
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Για τη δική μου πατρίδα

Κάθε πρωί της ξενιτιάς ο ήλιος χρυσολάμπει.
Μα μένα την καρδούλα μου φωτίζει μια νυχτιά,
που απλώνεται κει στα βουνά. Κι είναι νεκροί οι κάμποι,
κάποιας πατρίδας που στο νου μου, πάντα τριγυρνά.

Το άρωμά της δεν ξεχνώ, είναι της μάνας μύρο.
Απλώνονταν απ΄ την αυλή, ως κάτω στο ποτάμι.
Κυρτή στ΄ αναχώματα, η λεύκα όπου θα γύρω
και η ψυχή απ΄ τη κούραση,  σιγά θα αποκάμει.

Οι λόφοι της παράδεισοι,  γεμάτοι ανεμώνες.
Απ΄ το βουνό απλώνεται σαν σκέπη o ουρανός.
Ξενιτεμένοι  γερανοί μου φέρνουνε εικόνες.

Και φτερουγίζει πάντοτε στα στήθη ένας καημός.

Δημήτριος Γκόγκας,
Έπαινος
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Σκόπελος / Τελετή βράβευσης των ποιητών που διακρίθηκαν στον Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό

Η τελετή βράβευσης των ποιητών που διακρίθηκαν στον Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες" (κλικ) που διοργανώνει ο Δήμος Σκοπέλου σε συνεργασία με τους εθελοντές του Δήμου, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016, στις 20:00, στον Ορφέα, με ζωντανή μουσική και ελεύθερη είσοδο.

Αγάπη

Τι είν’ η αγάπη; Ένα άπιαστο πουλί;
Μια θάλασσα βαθειά; Μια μαργαρίτα,
που την μαδάς, ερωτευμένε αφελή
και την ρωτάς αν σ’ αγαπάει η καλή,
σαν μαθητούδι που μαθαίνει άλφα-βήτα;

Είναι της μάνας η θερμή η αγκαλιά;
- Μια αγκαλιά, που θα την βρεις μόνο στη μάνα!-
Απ’ τα εγγόνια μήπως είναι δυο φιλιά;
Ή, μια ανάμνηση γλυκιά απ’ τα παλιά,
τότε που έλειωνες για δύο μάτια πλάνα;

Να είναι, τάχα, ένα πιάτο φαγητό,
που το προσφέρεις στην ανθρώπινη τη φτώχεια;
Ένα χαμόγελο; Ένα απλό ευχαριστώ;
Πένθιμο αντίο σ’ ένα σύννεφο λυτό,
που φεύγοντας σου φέρνει πρωτοβρόχια;

Νάν’ η βοήθεια στα χιονάτα γηρατειά,
στο ορφανό, που το χτυπά άγριο τ’ αγέρι,
στον πονεμένο μια παρήγορη ματιά,
ή κάποια φάρμακα, που αισθήματα πλατιά
για ανακούφιση ασθενών έχουν προσφέρει;

Όλα είν’ αγάπη! Και αυτά κι’ άλλα πολλά,
που ομορφαίνουν τη ζωή μας κάθε ώρα.
Να αγαπάμε μας κοιτά από ψηλά
ο Πλάστης και γλυκά χαμογελά!
Ξέρει πως είναι η αγάπη ανηφόρα.

Ξέρει, το δώρο Του αυτό το ιερό,
κάποτε οι άνθρωποι αρνηθήκαν οργισμένοι.
Τον γιο Του, που έστειλε γι’ αυτόν τον θησαυρό,
τριαντατριών χρονών επάνω στον σταυρό
δακρύζοντας Τον είδε να πεθαίνει…

Λευτέρης Μουφτόγλου,
Γ΄ Βραβείο
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

..Άξιζε να μείνει μόνη

Χωρίς φωτιά, υστερία

καμωμένη με μαχαίρι κοφτή λεπίδα.

Της κρυψώνας το ασάλευτο κορμί μου

χύνεται σε δύο κομμάτια.

Ποτέ το σίδερο δε γέμισε με χώμα

μόνο με το δικό μου σώμα.

Στημένο σύννεφο τα δάκρυα

στου ουρανού σου την απλότητα κεντημένα.

Σαν ανθρώπινα χέρια ψάχνουμε την Ειρήνη

σήμερα που χάθηκε τόσο άδικα το χθες.

Ζωντανά σχέδια ταξιδεύουν μετά τη φόρα της βροχής.

Ζήλεψε η γη και τράβηξε βαθιά ό,τι έπεφτε.

Ξ' έξεψες τα άλογα να φύγουν

με τις πατημασιές τους στο κορμί μου ν' αφήνουν πληγές.

Αγιάτρευτα τα μίση της ζωής που ζήσαμε σαν όνειρο

ξύπνησα χωρίς οίκτο χωρίς....

Παλεύει η σταγόνα να κρατηθεί στο φύλλο

μα πέφτει με φόρα στο πρόσωπό μου.

Ματιά θολή με αόρατα βλέφαρα να κλείνουν.

Για ποιο όνειρο παλεύεις συ σταγόνα της λιγοστής αγάπης.

Αναρωτήθηκε η νύχτα.

Μετάνοιωσε η πέτρα που κύλησε απ' το βουνό

κι ένοιωσε μόνη;

Όχι...Απλά ταξίδεψε σε όμορφα μονοπάτια...

κι αυτό άξιζε για να μείνει μόνη.

Μαρία Αναγνώστου, 

Έπαινος 

στον Ε΄ Ποιητικό Διαγωνισμο Καισάριος Δαπόντες,

Σκόπελος, 2016

Η μπαλάντα της Περσεφόνης

Ζωή, χαρά κι ολάνθιστο λιβάδι,
ασφόδελοι και νάρκισσοι στα χέρια,
μα άξαφνα βοή, κακό, σκοτάδι
και χάνομαι στης θλίψης τα λημέρια.
Τα δάκρυα της μάνας τζιβαέρια,
τα λόγια της ολόφωτη πυξίδα,
κι αν τ’ όνειρα πετούν σαν περιστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Στους πέντε ποταμούς βαθιά στον Άδη,
στης λήθης τα νερά στήνω καρτέρια,
να βρω κρυφό της άνοιξης σημάδι,
της μοίρας μου πριν κλείσουν τα δεφτέρια.
Να κάνει τους χειμώνες καλοκαίρια
της μάνας η αγάπη, σαν ασπίδα,
κι αν πέφτουν οι ψυχές στα λασπονέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Οι πόθοι μου ματόβρεχτο υφάδι
η νιότη μου σαν σφάγιο στα μαχαίρια,
και γίνεται του Πλούτωνα το χάδι,
φαρμάκι που μου καίει τα τζιγέρια.
Να διώχνει μακριά μου τη μιζέρια
της μάνας η αγκάλη, σαν ασπίδα,
κι αν ρίχνουνε σκιές τα νεκροκέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Να στέκεται υπέρλαμπρη κι αιθέρια,
η μάνα, στη ζωή μου ηλιαχτίδα,
κι αν χάνονται στο άπειρο τ’ αστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Eλένη Αντωνίου-Κωνσταντίνου,
Α΄ Βραβείο στον
Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος, 2016

Η σταύρωση

Χωρίς αγάπη βρέθηκε στων ρολογιών τη δίνη
μοσχοβολώντας άρωμα που τις ψυχές μεθούσε
να βλαστημά τη μοίρα της και τις φωτιές να σβήνει
που ξέμειναν να καίνε αυτά που τόσο επιθυμούσε.

Συχνά-πυκνά κατέφευγε στ’ αμπάρια του μυαλού της
κι απ’ τα κρασιά δοκίμαζε στα ξύλινα βαρέλια
αναπολώντας τα φιλιά τα τρυφερά του γιου της
που απλόχερα της τα ‘δινε με τα γνωστά του γέλια.

Και κάποιο δροσερό πρωινό, στον κήπο της την πάχνη
κοιτούσε απ’ το παράθυρο με μάτια δακρυσμένα
ενώ στο σπίτι πάλευαν της άρνησης η αράχνη
και τ’ όνειρο τ’ αλλοτινό, που γύρισε απ’ τα ξένα.

Ολόγυμνη έξω βγαίνοντας, με δύναμη στο χώμα
σταυρό μεγάλο κάρφωσε, το φόβο να ξορκίσει
κι οι λέξεις της ακούστηκαν ως των θεών το δώμα
μα εκείνοι πρόσταξαν μεμιάς κανείς να μη βοηθήσει.

Και σταύρωσε το είναι της, εκεί μπρος στην αυλή της
χωρίς στιγμή να το σκεφτεί, για να μην κάνει πίσω
και συνεχίσει ανδρείκελο να νιώθει το κορμί της
κινούμενο σ’ ευθεία γραμμή στης λησμονιάς τη νήσο.

Γιάννης Χαϊδεμένος,
Γ΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Θάλασσα

Βαθιά στα σπλάχνα τ’ ακριβά σου
πλαστήκανε ετούτοι οι τόποι
και βγήκανε στον μπλε καμβά σου
νησιά, στεριές, βουνά και ανθρώποι.

Μέσα στα κύματα π’ αφρίζουν
ανδρώνονται με μιας τ’ αγόρια
κι οργώνουν, σπέρνουν και θερίζουν
τον μπλε σου κάμπο με βαπόρια.

Για τον γαλάζιο σου τον θρόνο
λόγο κακό ποιος να τολμήσει;
Μια τρικυμία φτάνει μόνο
την ύβρη του να τιμωρήσει.

Σε λάτρεψαν ως Ποσειδώνα
θαλασσομάχοι και ψαράδες.
αθάνατη στον ρου του αιώνα,
γεμάτη φως και συμπληγάδες.

Σκύβει ο ουρανός και σε φλερτάρει,
μακριά, στ’ ορίζοντα τα βάθη
και συ του δίνεις για να πάρει
γαλάζιο χρώμα, φως και πάθη.

Είσαι η μοίρα αυτού του τόπου.
Καλή; Κακή; Ποιος να σε κρίνει;
Φτωχά τα λόγια του ανθρώπου
μπροστά στην απεραντοσύνη.

Γεργατσούλης Βασίλης,
Β΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Γέφυρα Ανθρωπιάς

Της  θάλασσας  οι  σκόπελοι, τα  βράχια, οι  νησίδες,
άμοιρων  ναυαγών  ψυχών  σωσίβιες  ελπίδες…
Πέλαγος, να’ σουν  μια  αγκαλιά  κι  ένα  φιλί  το  κύμα,
για  να  μην  πνίγονται  παιδιά, μάνες  μην  κλαιν  σε  μνήμα.
Ωκεανέ, πώς  στένεψες;  Πόσο  μικρός  φαντάζεις…
Σύνορα  φράχτες  σ’ έκλεισαν. Μια  φυλακή  μου  μοιάζεις.

Γέφυρα  ρίχνω  σου,  Ανθρωπιά, χέρι  βαστώ  του  πόνου
ποτές  μη  λείπει  η  συντροφιά.  Βασανισμένων  πλήθος,
λεύτερη  να’ χετε  φωλιά, μακριά  από  βέλη  φθόνου,
να  μη  σας  βρίσκει  το  κακό.  Ζωή  σημαίνει: ήθος!

Στεριά  μου, αίμα  μου  και  γη, χώμα  του  σώματός  μου,
μου  ξεριζώνουν  την  καρδιά, δεν  είμαι  ο  εαυτός  μου.
Χώρα  μου, πέτρα  και  κορφή, ρίζα  μου  και  εστία,
καμπάνες  σου  έχεις  τις  βροντές  του  Ξένιου  του  Δία.
Όσα  δεντρά ’χει  ο  τόπος  μου  και  κλώνους  το  κορμί  μου,
τόσα  σπουργίτια  πρόσφυγες  κουρνιάζουν  στην  ψυχή  μου.

Γέφυρα - Αγάπη, στέριωσε, για  να  διαβεί  το  δάκρυ
και  να  περάσει  αντίπερα, στ’ αντίσκηνο  του  γέλιου.
Βρεφοκρατούσα  Παναγιά  θηλάζει  απ’ άκρη  σ’ άκρη
τ’ άγια  Παιδιά  όλης  της  γης  με  νάματα  Ευαγγέλιου.

Πού  να’ βρω  άστρα  τ’ ουρανού, πού  να’ βρω  γαλαξία,
τ’ αποδιωγμένα  τ’ όνειρα  να  βρουν  και  πάλι  αξία.
Κατοίκησα  ένα  σύννεφο, μα  μ’ έβρεξε  ο  πόνος
κι  ως  να  στεγνώσω  την  ψυχή  ’πόμεινα  πάλι  μόνος.
Μια  αχτίδα  ήλιου  πόθησα, μα  μου ’καψε  τα  στήθεια,
βούρκωσε  λάσπη  τ’ όνειρο  και  ψεύτισε, στ’ αλήθεια…

Αλληλεγγύης γέφυρα, η μόνη μας ελπίδα
να σμίξουν μέσα μας πτυχές, της τραγωδίας πάθος,
στις τρικυμίες της ζωής ο Άνθρωπος πυξίδα,
θάλασσας, γης και ουρανού το ύψος και το βάθος!

Παναγιώτης Κουμπούρας,
Β΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016