Το
καλοκαίρι πέρασα στη Σκόπελο δέκα μέρες
καταπληκτικές.
Σα να διακτινίστηκα
δεκαπέντε χρόνια πίσω. Σε ένα νησί
πλούσιο, καθαρό, περιποιημένο, πολιτισμένο,
που αν εξαιρέσουμε την δραματική
χειροτέρευση των συγκοινωνιών, μοιάζει
σα να μην το έχει αγγίξει η κρίση.
Τώρα
βέβαια, μετά από ένα μήνα στην Αθήνα του
παστίτσιου, της πάσης φύσεως φτώχειας
και της απελπισίας, η καλοκαιρινή ευφορία
με εγκατέλειψε, σα να ήταν όλο αυτό μια
ψευδαίσθηση. Μέχρι που ήρθε η παρακάτω
είδηση -δημοσιεύτηκε το περασμένο
Σάββατο στην εφημερίδα Βόρειες Σποράδες-
για να μου φτιάξει τη διάθεση.
Περισσότερα
από 65.000 καπάκια πλαστικών μπουκαλιών
νερού μαζεύτηκαν στο γραφείο εθελοντισμού
του δήμου της Σκοπέλου από όλους τους
Σκοπελίτες, απλούς πολίτες και
επαγγελματίες του νησιού, και παραδόθηκαν
το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου στον Σταμάτη
Καλογιάννη, καπετάνιο του πλοίου
«Ευαγγελίστρια Σκοπέλου», για να
μεταφερθούν (δωρεάν) στον Βόλο.
Εκεί
τα παρέλαβε ο Σύλλογος Παραπληγικών
Λαμίας για να τα ανταλλάξει με ένα
αναπηρικό καροτσάκι και άλλα υποστηρικτικά
όργανα. «Οργανωθήκαμε ως πολίτες και
προχωράμε», μου είχε πει βιαστικά και
χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες, η
δραστήρια Μάχη Δρόσου μια μέρα που
συναντηθήκαμε στην παραλία. Σήμερα
κατάλαβα τι εννοούσε. Η προσπάθεια στη
Σκόπελο συνεχίζεται.
Κική Τριανταφύλλη
TA NEA
TA NEA