[Δημοσιεύθηκε
στην Εφημερίδα
των Συντακτών]
Δρ
Φιλοσοφίας
Η
χρεοκοπία που διέρχεται η χώρα δεν είναι
μόνο οικονομική και πολιτική αλλά
πρωτίστως και κυρίως χρεοκοπία
«ταυτότητας». Τα στοιχεία που συγκρότησαν
τη νεοελληνική ταυτότητα ήταν κυρίως
εθνικά και θρησκευτικά, με έμφαση στον
Έλληνα και στον πιστό. Οι ιδέες και οι
σημασίες στις οποίες στηρίχθηκε η ύπαρξη
και η πορεία του νεοελληνικού μορφώματος
ήταν: το «αναλλοίωτο» διαχρονικό έθνος,
η «ανωτερότητα» της Ορθοδοξίας, η
αυτοκρατορική δύναμη του χριστιανικού
Βυζαντίου και η αίγλη της αρχαίας
Ελλάδας.
Οι
ιδέες αυτές προσέδωσαν μία επίπλαστη
συλλογική ταυτότητα, μία ψευδαίσθηση
του συνανήκειν, διότι ήταν νεκρά
παρελθοντικά στοιχεία και ως εκ τούτου
δεν μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν
πραγματικά στηρίγματα για πορεία στον
σύγχρονο κόσμο. Εφ’ όσον το «ένδοξο»
παρελθόν θεωρείται δικαίωση, τότε
συνεπάγεται αυτοϊκανοποίηση και
επανάπαυση, άρα απουσία κάθε προσπάθειας
για αξιόλογη δημιουργία στο παρόν. Η
«δικαίωση» μέσα από το παρελθόν είναι
το άλλοθι για το μίζερο παρόν και το
άθλιο μέλλον, το άλλοθι για τη διαρκή
πολιτική παρακμή και πολιτισμική
μιζέρια, τη στεγανοποίηση των σημασιών,
την έλλειψη κριτικής αντιμετώπισης και
αμφισβήτησης της παράδοσης. Κατασκευάζει
δηλαδή περίφραξη της σημασίας, κλειστότητα
του νοήματος και κυριάρχηση ιδεολογημάτων
και ιδεοληψιών.
Έτσι,
η νεοελληνική κοινωνία αποτελεί κλασική...