Του
Παντελή Μπουκάλα
Είχαμε
να το δούμε και να το χαρούμε πάνω από
δέκα χρόνια· σωστή Οδύσσεια. Μας έλειπε.
Όσο μας λείπει το νερό όταν γλιστράει
απ’ τα χέρια· έτσι γλιστρούσε και το
«πολύτιμό μας», πριν καν το νιώσουμε
δικό μας. Και να πεις ότι οι περισσότεροί
μας το είχαμε δει και το είχαμε ακουμπήσει
πολλές φορές. Μπα. Μία, άντε δύο. Και οι
πιο τυχεροί τέσσερις-πέντε. Φευγαλέα η
σχέση μας. Αλλά τα ’χει αυτά ο έρωτας.
Η απουσία σε παθιάζει. Και η απώλεια σε
ταΐζει· σου δίνει όλη την αναγκαία
ονειρική ύλη.
Πάνω
λοιπόν που το χρόνιο σύνδρομο στέρησης
άρχισε να γίνεται αφόρητο και να
κονιορτοποιεί τα απομεινάρια των
αντιστάσεών μας, από κοινού με την εθνική
κατάθλιψη που μας αποδίδουν έμπειροι
ψυχολόγοι και έμποροι αισιοδοξίας,
ήρθαν να...