Φονική Αυγή

Του Παντελή Μπουκάλα / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Ψυχορραγούσε μπροστά στα μάτια μας. Καμιά σαρανταριά άτομα συγκεντρωμένα να παρακολουθούμε το παιδί να σβήνει και εμείς ανήμποροι να τον βοηθήσουμε. Εφευγαν τα τριάντα του χρόνια μπροστά στα μάτια μας από τη μαχαιριά του φασίστα και εμείς όλοι κέρινοι να κοιτάζουμε απλά δίχως να μπορούμε να βοηθήσουμε».

Αυτά έγραψε μια αυτόπτης μάρτυρας στο facebook μετά το φονικό στην Αμφιάλη. Το παλικάρι που τα 34 χρόνια του έφευγαν μπροστά στα μάτια όλων ήταν ο Παύλος Φύσσας. Μουσικός της χιπ χοπ. Αριστερός. Πιθανόν στοχοποιημένος λόγω της αντιφασιστικής του δράσης. Τον μαχαίρωσε οπαδός της Χ.Α., όπως ο ίδιος ομολόγησε. Τον συνέλαβε αστυνομικίνα, φωνάζοντας «ε όχι και μαχαίρι». Αν, όπως καταγγέλθηκε, η ΔΙΑΣ αδράνησε, με το αιτιολογικό «είμαστε λίγοι κι αυτοί πολλοί», μένει να διερευνηθεί. Αυτοί οι «λίγοι» πάντως είχαν το βαρύτερο όπλο: εκπροσωπούσαν την Πολιτεία. Πας λοιπόν σε μια καφετέρια να δεις ποδόσφαιρο, αλλάζεις δυο κουβέντες ανάμεσα στις φάσεις, όπως παντού και πάντα γίνεται σ’ αυτόν τον τόπο που αρρώστησε η ψυχή του, όχι από την κρίση και τις οικονομικές δυσκολίες αλλά από την επέλαση του νεοφασισμού. Βγαίνοντας έξω σε περιμένουν ειδοποιημένοι συμμορίτες. Και ο θάνατος. Εκεί θα...

Τι είχαμε, τι χάσαμε

Του Παντελή Μπουκάλα

Είχαμε να το δούμε και να το χαρούμε πάνω από δέκα χρόνια· σωστή Οδύσσεια. Μας έλειπε. Όσο μας λείπει το νερό όταν γλιστράει απ’ τα χέρια· έτσι γλιστρούσε και το «πολύτιμό μας», πριν καν το νιώσουμε δικό μας. Και να πεις ότι οι περισσότεροί μας το είχαμε δει και το είχαμε ακουμπήσει πολλές φορές. Μπα. Μία, άντε δύο. Και οι πιο τυχεροί τέσσερις-πέντε. Φευγαλέα η σχέση μας. Αλλά τα ’χει αυτά ο έρωτας. Η απουσία σε παθιάζει. Και η απώλεια σε ταΐζει· σου δίνει όλη την αναγκαία ονειρική ύλη.

Πάνω λοιπόν που το χρόνιο σύνδρομο στέρησης άρχισε να γίνεται αφόρητο και να κονιορτοποιεί τα απομεινάρια των αντιστάσεών μας, από κοινού με την εθνική κατάθλιψη που μας αποδίδουν έμπειροι ψυχολόγοι και έμποροι αισιοδοξίας, ήρθαν να...