Της Γης οι κολασμένοι

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Ακούς τους μεν να λένε «πώς γίνεται να νιώθεις ρατσιστής αν και οι Έλληνες πήγαν στο εξωτερικό και έγιναν μετανάστες». Από την άλλη ακούς τους δε να λένε «ναι, αλλά οι Έλληνες πήγαν έξω και έκαναν προκοπή. Δεν έκλεβαν, ούτε έσφαζαν». Ένα είναι σίγουρο. Οι Έλληνες δεν παραδειγματιζόμαστε από το παρελθόν μας.

Ανέκαθεν η Ελλάδα ήταν τόπος που «γεννούσε» μετανάστες. Σε όποιο σημείο της Ιστορίας και αν κοιτάξεις θα δεις, τον δοκιμασμένο αυτό λαό, να φορτώνεται με ένα σάκο στην πλάτη με μερικά υπάρχοντα και να σκορπίζεται σε όλες τις «γωνιές» του πλανήτη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι Έλληνες πάτησαν το πόδι τους σε κάθε σημείο του πλανήτη, είτε δημιουργώντας αποικίες, είτε παροικίες, είτε αφήνοντας το στίγμα τους προτού αφομοιωθούν στις νέες κοινωνίες που επέλεγαν να ζήσουν.

Πλέον τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η Ελλάδα βιώνει κύματα –αλλεπάλληλα είναι η αλήθεια– μετανάστευσης, «αθλίων» της Ασίας και της Αφρικής που ψάχνουν την Γη της Επαγγελίας. Η Γη της Επαγγελίας όμως δεν είναι η Ελλάδα γι’αυτούς, αλλά οι χώρες της δυτικής Ευρώπης. Δυστυχώς για όλους όμως, η συμφωνία του «Δουβλίνο 2» τους εγκλωβίζει εδώ.

Τον ηλίθιο τον εκφράζουν οι «ηλίθιοι»

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Με ρωτούν πολλοί φίλοι αναγνώστες αν βαρέθηκα να γράφω τόσα χρόνια τα ιδία και τα ιδία. Τους απαντώ πως όχι, δεν βαρέθηκα να γράφω, αλλά βαρέθηκα να τα ζω. Ένας από τους λόγους που ξαναγράφω είναι για να ξεμπλοκάρω τις σκέψεις μου, για να μην το χάσω εντελώς. Αν και δω που τα λεμέ δεν είναι και τόσο εύκολο να κρατήσει κανείς τα λογικά του σήμερα. Είναι τέτοια η παράνοια στον πλανήτη που, σε λίγα χρονιά, θα μαζεύουν όσους λογικούς απέμειναν και θα τους καίνε στην πυρά, σε μεγάλα φεστιβάλ.

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε εσείς για τους πολιτικούς – όχι μόνο της εγχώριας προέλευσης - , αλλά η δική μου γνώμη  είναι ότι αυτοί εκπροσωπούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό αυτούς που τους εκλέγουν. Τι εννοώ; Θυμάστε τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ; Ναι, καλά καταλάβατε. Εκείνον με την ηλίθια φάτσα και το βλακώδες ύφος. Ε, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος, που όταν τον βλέπαμε να μιλά σαν καθυστερημένος ήταν, σύμφωνα με αυτούς που τον γνώριζαν καλά και από κοντά, ένας από τους εξυπνότερους προέδρους των ΗΠΑ που πέρασαν ποτέ από τον Λευκό Οίκο. Μπορεί να ήταν και έτσι. Απλά ο Μπους έπρεπε να μιλάει σαν χαζός, γιατί απευθυνόταν σε χαζούς. Δηλαδή, κατέβαινε,  ο άνθρωπος, στο επίπεδο νοημοσύνης των ψηφοφόρων του.

Ο George Carlin, ένας Αμερικάνος ηθοποιός και συγγραφέας, έλεγε πως «όλοι βρίζουν τους άχρηστους πολιτικούς, λες και αυτοί πέσανε από το διάστημα, ενώ τους έχουν μεγαλώσει αμερικανικές οικογένειες, έχουν ζήσει σε αμερικανικά σπίτια και έχουν πάει σε αμερικανικά σχολεία».

Δυστυχισμένε μου λαέ...

«Δυστυχισμένε μου λαέ

Καλέ και αγαπημένε.

Πάντα ευκολόπιστε

Και πάντα προδομένε»

Δ. Σολωμός

Εθνικός ποιητής

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η Νέα Δημοκρατία πέτυχε μεγάλη νίκη στις εθνικές εκλογές, με αποτέλεσμα να έχουν φουντώσει οι ελπίδες στους πολίτες, οι οποίοι – επειδή είναι σοφοί – έδωσαν ξανά την αυτοδυναμία στο κόμμα που εκτίναξε το δημόσιο χρέος και οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία.

Δέκα χρόνια μετά την χρεοκοπία, ο περιούσιος λαός εκλέγει το παιδί του Μητσοτάκη, ως τον επόμενο σωτήρα που θα θέσει σε κίνηση τον κινητήρα της ανάπτυξης. Ο Κυριάκος κατάφερε ύστερα από 26 ολόκληρα χρόνια μετά τον πατέρα του, να γίνει και εκείνος χαλίφης στο χρεοκοπημένο προτεκτοράτο. Όχι πως έχει και κάποια σημασία ποιος θα προσποιείται πως κυβερνάει στην υποθηκευμένη Ελλάδα – πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι η χώρα τους είναι υποθηκευμένη ως το 2060  και έχει ο Θεός; -, αλλά αυτό αποτελεί μια απόδειξη ότι η χώρα κατοικείται από χάπατα.

Τουλάχιστον, τώρα θα έρθει η… «ανάπτυξη»

Ανάπτυξη με τον πληθυσμό της χώρας να την εγκαταλείπει, με τους πολίτες να γεννάνε χρέη, αντί για παιδιά, με διαλυμένες υποδομές, με την δημοσιά περιουσία ξεπουλημένη, με τους δανειστές να παίζουν τένις με τα μπαλάκια μας και το χρέος μέχρι το Άλφα του Κενταύρου. Και όλα αυτά σε μια Μεσόγειο που καίγεται. Μόνο στην Ελλάδα τέτοιος σουρεαλισμός !

Λογικά το νέο πάρτι θα ξεκινήσει με την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και θα προχωρήσει με την Υγεία και το ασφαλιστικό σύστημα.

Δεν έχουν καμιά σημασία οι εκλογές στα προτεκτοράτα

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Ακούω τελευταία, όλη την ώρα, στον περίγυρο μου  «Τι να ψηφίσω στις επόμενες βουλευτικές εκλογές;», όπως ακούω και το «δεν έχω τί να ψηφίσω στις εκλογές» και τραβώ τα μαλλιά μου (που δεν έχω).

Είναι απερίγραπτα αυτά που συμβαίνουν στο προτεκτοράτο, αλλά οι ραγιάδες έχουν στηθεί στα τέσσερα και περιμένουν τον καινούργιο «μεσσία» για να τους σώσει. Χωρίς την παραμικρή αντίδραση και ο καθένας για την πάρτη του.

Η πρόσφατη ιστορία της χώρας μας έχει διδάξει πως χρειάζεται κάθε φορά μια νέα κυβέρνηση για να περάσει το νέο Μνημόνιο. Η κυβέρνηση του Γιωργάκη πέρασε το 1ο μνημόνιο και έπεσε στις εκλογές. Η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων πέρασε το 2ο μνημόνιο και έπεσε στις εκλογές. Η  κυβέρνηση  Τσίπρα πέρασε το 3ο μνημόνιο και αυτή με την σειρά της ετοιμάζεται να πέσει στις επόμενες εκλογές, για να έρθει η νέα κυβέρνηση του Κούλη να περάσει το δικό της 4ο Μνημόνιο και πάει λέγοντας.

Κοινωνία σε παρακμή

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Το πρόσφατο άρθρο του κου Βαγγέλη Γεωργ. Κοσμά «Συνταγματική Δημοκρατία» σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο αξίζει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες, μηδενός εξαιρουμένου και να εισαχθεί σε όλα τα σχολεία της χώρας προς  μελέτη και προβληματισμό. Ο κύριος Κοσμάς περιγράφει στο καταπληκτικό του κείμενο με μεγάλη σαφήνεια πράγματα τόσο γνωστά, τόσο στοιχειώδη και τόσο αυτονόητα, τα οποία, δυστυχώς, παραμένουν ζητούμενα για την κοινωνία μας.

Μιας κοινωνίας που έχει γαλουχηθεί με το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξουμε». Μιας κοινωνίας που μέχρι πρότινος το 60% των φορολογουμένων δεν πλήρωνε φόρο εισοδήματος. Μιας κοινωνίας που αδυνατεί να λειτουργήσει χωρίς ρουσφέτια, διευθετήσεις, εξυπηρετήσεις και γενικώς αρπαχτές πάσης φύσεως. Μιας κοινωνίας που παρά όλα όσα νοσηρά συμβαίνουν γύρω μας συνεχίζει να θεωρεί την παραβατικότητα, την ατιμωρησία και το ακαταδίωκτο κεκτημένα δικαιώματα. Μιας κοινωνίας που ψάχνει συνωμοσίες και βλέπει παντού συνωμότες για τα προβλήματα που η ιδία δημιούργησε. Μιας κοινωνίας που, τώρα που τα λεφτά τελείωσαν, οργίζεται, θυμώνει, φωνάζει, βρίζει, κι αν χρειαστεί, χειροδικεί. Μιας κοινωνίας που ψηφίζει δεκαετίες τώρα τα λάθος πρόσωπα γιατί ψηφίζει με λάθος κριτήρια και λάθος κίνητρα.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το έχω ξαναπεί και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω κι ας καταντήσω γραφικός. Το κάθε εκλογικό σώμα έχει το πολιτικό προσωπικό που του αξίζει.

Συνταγματική Δημοκρατία

Άρθρο του

Βαγγέλη Γεωργ. Κοσμά

Αντί προλόγου

Για αρχή θα δανειστώ μια φράση ενός γνωστού κοσμολόγου: «Αν θες να φτιάξεις μια μηλόπιτα από το μηδέν θα πρέπει πρώτα να δημιουργήσεις ένα σύμπαν».  Προσαρμόζοντας τη φράση αυτή στο πνεύμα αυτού του πονήματος θα την μετέτρεπα ως εξής:  αν θες να βρίσκεις το δίκιο σου και να ζεις με αξιοπρέπεια θα πρέπει να δημιουργήσεις ένα κράτος δικαίου.  Άλλος τρόπος για τα άτομα που έχουν αποφασίσει να ζουν μέσα σε κοινωνίες, δεν υπάρχει.

Φίλε αναγνώστη, αυτό το άρθρο είναι ουσιαστικά ένας διάλογος μεταξύ μας, στον οποίον όμως για να προχωρήσουμε πρέπει να θέσουμε τις βάσεις του. Πρέπει δηλαδή να συμφωνήσουμε κατ΄ αρχήν στην φύση και στην αιτία των προβλημάτων που πραγματεύεται, και έπειτα, μέσα πάντα από τον διάλογο και τις κοινές διαπιστώσεις να βρούμε τις εφικτές λύσεις και να τις προτείνουμε.  Αν δεν συμφωνήσουμε κατ’ αρχήν, τότε θα ήταν ανώφελο να συνεχίσεις την μελέτη του παρόντος.  

Ερχόμαστε τώρα στη Νεοελληνική πραγματικότητα.  Αν κάνουμε μια βόλτα στις πλατείες, στα καφενεία, στις συναθροίσεις αλλά και μέσα στα σπίτια του λαού και ρωτήσουμε αν η ελληνική πολιτεία, το Κράτος και κατ΄ επέκταση το πολίτευμα μας λειτουργεί όπως θα έπρεπε και όπως ορίζουν οι αρχές του Συντάγματός μας, η απάντηση που θα πάρεις απ’ όλους θα είναι «όχι». Ο καθένας θα έχει πολλά και διαφορετικά παραδείγματα να παραθέσει και είναι φυσικά ανώφελο να το κάνουμε κι εμείς.  Η διαπίστωση, λοιπόν, αυτή αποτελεί μία από τις βάσεις του διαλόγου μας που προαναφέραμε.  

Greco mascara

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η απόδοση κάποιων χαρακτηριστικών σε ένα λαό πρέπει να γίνεται πάντοτε με προσοχή και με την βεβαιότητα ότι, σε καμιά περίπτωση, οι απόλυτοι χαρακτηρισμοί δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Υπεραπλουστεύσεις αλλά και αυθαίρετες γενικεύσεις μπορεί να είναι επικίνδυνες και να οδηγήσουν σε στερεοτυπικές αντιλήψεις. Από την άλλη μεριά, ωστόσο, θα μπορούσαμε να δώσουμε κάποια χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας κάθε λαού, που θεμελιώνονται στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, στις ενέργειες και στις αντιδράσεις των ανθρώπων που τον αποτελούν.

Μια πρώτη απόπειρα χαρακτηρισμού του Νεοέλληνα οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρόκειται για ένα λαό γεμάτο αντιθέσεις. Τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την ελληνική φυσιογνωμία πολλές φορές είναι αντιφατικά μεταξύ τους. Πχ οι Έλληνες αγαπούν την παράδοση τους, αλλά συχνά χαρακτηρίζονται από έντονη ξενομανία, έστω κι αν τα ξένα στοιχεία που υιοθετούν αντιτίθενται στα παραδοσιακά τους ήθη και έθιμα. Άλλο βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η δισυπόστατη φυσιογνωμία τους, δηλαδή ότι συχνά καταφέρνουν να ανάγουν ένα μειονέκτημα τους σε πλεονέκτημα και αντίστροφα. Π.χ. το πείσμα που τους χαρακτηρίζει μπορεί να αποβεί καταστροφικό αλλά ταυτόχρονα να τους οδηγήσει σε αξιοθαύμαστες ενέργειες. Τέλος, σημαντικό είναι πως τις περισσότερες φορές επιλέγουν το δρόμο των άκρων και όχι τον δρόμο της μεσότητας, την οποία δίδαξε ο Αριστοτέλης.

Στο παρόν κείμενο θα επικεντρωθώ στα αρνητικά στοιχεία των Νεοελλήνων, επιφυλασσόμενος, ταυτόχρονα, να αναφερθώ και στα θετικά του λαού μας σε ένα μελλοντικό μου κείμενο.

Η ενδοσχολικη βία μας αφορά όλους

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Παγκόσμια μέρα κατά του ενδοσχολικου εκφοβισμού και της ενδοσχολικης βίας η σημερινή - «bullying» είναι ο διεθνής ορός που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το φαινόμενο-  και καλό είναι να θυμόμαστε ότι αυτό το κοινωνικό πρόβλημα -γιατί περί αυτού πρόκειται-  παρόλο που στις περισσότερες φορές αποσιωπάται, είναι υπαρκτό και διαρκές. Έχει πολλές και  σοβαρές επιπτώσεις, τόσο στη σωματική και ψυχική υγεία, όσο και στην ψυχοκοινωνικη ανάπτυξη του παιδιού, ενίοτε με επικίνδυνες συνέπειες και τραγικά αποτελέσματα.

Τι είναι το «bullying»;

Είναι μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανομένη βία (σωματική, λεκτική, ψυχολογική) και επιθετική συμπεριφορά, με σκοπό την επιβολή και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές  από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου. Αποτελεί φαινόμενο που ενισχύεται από τη λάθος αντιμετώπιση του, καθόσον τα περισσότερα περιστατικά αποσιωπούται, διότι θεωρείται ότι στιγματίζουν τους θύτες, τα θύματα και το κύρος του σχολείου.

Οι πιο συνηθισμένες εκδηλώσεις «bullying» είναι:

Ο ατομικισμός και η αδιαφορία των νέων για το κοινό συμφέρον

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Έγραφα πριν ακριβώς ένα χρόνο (22/01/2018) και με αφορμή την αποχή των συμπολιτών μου από τα κοινά, ένα άρθρο («Τον μηδέν τούτων μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλ΄αχρειον νομίζομεν»), το οποίο, δυστυχώς, και φέτος είναι εξίσου επίκαιρο όπως τότε.

Η αδιαφορία, κυρίως των νέων, για τα κοινά και η αποχή τους από τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα του τόπου μας χτυπά «κόκκινο» και, το χειρότερο, δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο στο ορατό μέλλον.

Το φαινόμενο είναι γενικότερο και δεν αφορά μόνο την μικροκοινωνία στην οποία ζούμε. Η εξήγηση του φαινόμενου δεν είναι απλή. Ωστόσο,  μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ένας από τους λόγους, ίσως ο σημαντικότερος, που οι νέοι μας αδιαφορούν για τα κοινά είναι το κλυδωνιζόμενο κλίμα που επικρατεί στη χώρα μας αλλά και στον κόσμο γενικότερα. Η αναξιοκρατία στους κρατικούς θεσμούς ( πχ πελατειακές σχέσεις στις προσλήψεις στον δημόσιο άτομα), η οικονομική κρίση, η ατιμωρησία των ενόχων για διάφορα σκάνδαλα, η αδικία, η ανεργία, το άγχος για την μετέπειτα επαγγελματική αποκατάσταση και το αβέβαιο μέλλον, καθώς και η απαξίωση της πολιτικής και των κομμάτων είναι οι  κύριοι λόγοι που οι νέοι αποστασιοποιηθήκαν από τα κοινά.

Πιστεύω ότι

Ελλάδα, τελικά εχεις ταλέντο στο ψέμα και στην ηλιθιότητα

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Τα σχεδόν οχτώ χρόνια που έχουν περάσει από την χρεοκοπία της χώρας, είναι αρκετά για συμπεράσματα. Οι Έλληνες δεν θέλουν να αλλάξουν. Η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει. Ίσως η Ελλάδα να μην μπορεί να αλλάξει, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και ότι δεν αλλάζει πεθαίνει.

Αυτά τα οχτώ χρόνια, προσωπικά έκανα ό,τι μπορούσα, με την πίστη και την ελπίδα πως μπορούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη και πιο δίκαιη χώρα. Θέλω με όλη μου την καρδιά να αλλάξουμε την χώρα μας και νομίζω ότι αυτό φάνηκε από την αρθογραφία μου τόσων χρόνων.  Οποίος διαβάζει τακτικά τα κείμενα μου –ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μου– θα το έχει διαπιστώσει.

Καταλαβαίνω πως πολλά από τα κείμενα μου είναι ολοένα και πιο απαισιόδοξα. Μάλλον θα είναι επειδή η σύγκρουση με την πραγματικότητα πλησιάζει και θα είναι σφοδρή η ρημάδα. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να τα γράφω, κυρίως επειδή διαπιστώνω ότι δεν αλλάζει και κάτι. Αν μη τι άλλο, πίστευα –και ίσως ακόμα να το πιστεύω– πως η ελληνική κοινωνία θα ξυπνούσε μια μέρα και θα έλεγε «τι θέλω εγώ με όλους αυτούς τους γελοίους;».

Περί αριστείας, ανδραγαθίας, εορταστικών προγραμμάτων και άλλων πομφολύγων

Της
Αλεξίας Καπραβέλου,
Φιλολόγου, M.Ed.,
Δ/ντριας Λυκείου

Στην περίπτωση του κλειστού και απομονωμένου τόπου περισσεύει κάθε πικρία για τις ματαιώσεις της ζωής, που επιφέρει κακία, φθόνο για τον επιτυχημένο συνάνθρωπο, συντηρητισμό από την έλλειψη ουσιαστικής επαφής -πέραν των συναλλαγών- με τον Άλλο, τον διαφορετικό ως προς τη φυλή, γεωγραφική καταγωγή και εθνότητα, κοινωνική προέλευση, (μη  κυρίαρχη) ιδεολογία, θρησκευτικές πεποιθήσεις, νοοτροπία, τρόπο ζωής.  

Η ημιμάθεια, που διαποτίζει ούτως ή άλλως όλη την ελληνική συντηρητική  -υποκριτική και καιροσκοπική, καλύτερα- κοινωνία εντείνεται στα μικρά μέρη, αν κάποιος δεν έχει βγει "έξω" και "παραέξω". Παράδειγμα αποτελεί η απαίτηση κάποιων επηρμένων "μονόφθαλμων" για επιφανειακές επιβραβεύσεις που λίγη σημασία έχουν για τη ζωή του νέου. Το  εξωφρενικό βέβαια είναι ότι οι επιβραβεύσεις πρέπει και είθισται να δίδονται με συγκεκριμένο τελετουργικό και τυπικό, οπότε βεβαίως εγκαλείται κάθε νέηλυς μεταρρυθμιστής. Όποιος εκφράζει την καινοτομία  και την ιδέα της ισότητας γίνεται στόχος επιθέσεων, επειδή θα τονίσει ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να ξεχωρίζει με σεμνότητα (όχι με  χειροκροτητές και αλαλαγμούς), ότι η αριστεία θα τον βοηθήσει στην επίτευξη των στόχων του, όμως είναι μία μόνον στιγμή στη ζωή του και προτιμότερο είναι να επιτύχει στις σπουδές του, ότι εν τέλει όλοι οι άνθρωποι είναι άριστοι, εις εφ’ ω ετάχθη. Πολύ δε περισσότερο, οι  "άριστοι" θα χρειαστεί να εγκαταλείψουν κάθε έννοια αλαζονείας και να  

συνεργαστούν με τους "μη άριστους" στη ζωή τους, που όμως κι εκείνοι μπορούν να διαπρέψουν σε άλλους ακαδημαϊκούς και μη τομείς, ή δεν αποκλείεται να αριστεύσουν περισσότεροι εν καιρώ, όχι μία ελίτ. Κατά συνέπεια, ο εγωισμός, η ματαιοδοξία και ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, καλούς και κακούς, δηλητηριάζουν τις  διαπροσωπικές και κοινωνικοπολιτικές μας σχέσεις. Ίσως ο χρόνος  φωτίσει μυαλά και μίζερες ζωές προς θετικές κατευθύνσεις.

Δεν είναι όμως καθρέφτης του σημερινού συντηρητισμού μόνον η χρήση της  αριστείας αλλά και το πώς πραγματοποιούνται οι επέτειοι. Δοξολογίες, στεφάνια, ηρώα, πανηγυρικοί, παρελάσεις, σημαιοφόροι, επίσημοι και  ό,τι άλλο προβλέπεται ή

Πήραμε την ζωή μας λάθος

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Και ξαφνικά σύσσωμος, θα έλεγα, ο ξένος τύπος, ανακάλυψε ότι η Ελλάδα έχει καταστραφεί από τις «φροντίδες» που της επιφύλαξαν τα Μνημόνια και, ουσιαστικά, δεν έχει διέξοδο, αν παραμείνει στα αποκαΐδια τους.

Μονόδρομος προς την καταστροφή

Προσωπικά δικαιούμαι να πω, χωρίς ίχνος ικανοποίησης, ότι αυτές οι αυταπόδεικτες, αλλά και τόσο τραγικά καθυστερημένες διαπιστώσεις, με δικαιώνουν 100%. Η κατάσταση ήταν ξεκάθαρη από την πρώτη στιγμή και συνεπώς εύκολα αντιληπτή ακόμα και από οικονομολόγους του «γλυκού νερού». Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς ειδικός στα οικονομικά για να καταλάβει από την πρώτη στιγμή της κρίσης ότι όλα αυτά τα μνημόνια και ευρωπαϊκά προγράμματα είχαν τραγικά εσφαλμένη βάση και για αυτό θα κατέληγαν με βεβαιότητα (όπως κατέληξαν δυστυχώς) σε ολοκληρωτική καταστροφή της Ελλάδας: οικονομική, κοινωνική και εθνική. Η Ελλάδα καταβαραθρώθηκε, επειδή οι κυβερνώντες, με την στενή συνεργασία των ΜΜΕ, της απέκλεισαν οποιαδήποτε άλλη επιλογή, εκτός από την «υποχρεωτική ευρωπαϊκή πορεία». Και αυτή ήταν το τέλος της.

Τώρα κλαις, γιατί κλαις (νεοέλληνα καραγκιόζη); Συ δεν είσαι που γέλαγες χτες;

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η Ελλάδα θρηνεί. Θρηνεί την εκατόμβη των νεκρών παιδιών της που  χάθηκαν άδικα μέσα στην πύρινη λαίλαπα στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της πρωτεύουσας. Θρηνούμε τα τραγικά θύματα του πύρινου ολέθρου και ιδίως τα νέα παιδιά που δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή. Η τραγικότητα του θανάτου όλων αυτών των αθώων ανθρώπων συγκλονίζει βαθύτατα κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο.

Είναι κοινή διαπίστωση, πλέον, ότι οι Έλληνες πληρώνουμε σήμερα τα λάθη και τις παραλήψεις πολλών δεκαετιών, μαθαίνοντας , ταυτόχρονα, με πολύ σκληρό τρόπο πως οι πράξεις μας –ή αυτά που έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε – έχουν και συνέπειες. Συνειδητοποιούμε, επιτέλους, πως όταν υπάρχει Ύβρις, ακολουθεί αναπόφευκτα η Νέμεσις.

Κράτος λιγοστό και ανήμπορο

Η χωρίς προηγούμενο σε ανθρώπινες απώλειες ανυποψίαστων ανθρώπων  καταστροφή της 23ης Ιουλίου 2018 είναι μια ιστορική καμπή για τον σύγχρονο ελληνισμό, καθώς αποτελεί την αμέσως μεγαλύτερη ανθρώπινη καταστροφή που υπέστη μετά την δεινή ήττα στον πόλεμο - εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Σηματοδοτεί το τέλος της παρακμιακής μεταπολιτευτικής διαδρομής προς ένα αποτυχημένο κράτος (failed state),  το μοναδικό εντός διεθνών δομών (όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ), οπού κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Η αποτυχία του ελληνικού κράτους αναδείχτηκε, κυρίως, με την σημερινή κατάσταση χρεοκοπίας διαρκείας. Την οποία, αφού πρώτα προκάλεσε το πολιτικό σύστημα – κυρίως διορίζοντας ακατάσχετα – εν συνεχεία, και παρά την έστω και με σκληρούς όρους βοήθεια που έλαβε από εταίρους και συμμάχους, απέτυχε να αναστρέψει, οδηγώντας την κοινωνία και την οικονομία  σε ένα φαύλο κύκλο οικονομικής και κοινωνικής καχεξίας.

Η τραγωδία της Ραφήνας

Η πυρκαγιά της Ραφήνας έφερε στην επιφάνεια παθογένειες δεκαετιών ενός φαύλου και σάπιου πολιτικού συστήματος το οποίο, με την ανοχή –αν όχι με την

Στην χώρα των Λωτοφάγων

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Πάλι μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Πάλι συλλέγουμε τους νεκρούς μας. Πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι σαν απλή φάρσα, αλλά σαν τραγωδία! Πρέπει να το πάρουμε, επιτέλους, απόφαση: Δεν θα κλείσει ποτέ αυτός ο αέναος κύκλος. Δεν θα βρούμε ησυχία, πλην, ίσως, μερικών διαλειμμάτων. Θα ζούμε πάντα …εμπόλεμα και με την αγωνία της επόμενης στιγμής. Κάτι σαν το Ισραήλ, ας πούμε. Όχι εξαιτίας κάποιων εξωτερικών εχθρών, αλλά εξαιτίας του κακού μας εαυτού, της ανοργανωσιάς μας, της τσαπατσουλιάς μας και των κακών μας εκτιμήσεων και επιλογών.

Από κόλαση σε κόλαση

Κι εκεί, λοιπόν, που πάμε να βγούμε ήρεμα και χαλαρά (sic) από …την κόλαση των μνημονίων, έρχεται η κόλαση μιας ακόμα υπέρ-πυρκαγιάς να μας θυμίσει πως εδώ είναι Βαλκάνια και Ελλαδιστάν. Αυτό είναι το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Άλλοτε πνίγονται και άλλοτε καίγονται δεκάδες άνθρωποι, λίγα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας σε μια περιοχή που δεν ήταν και η …ζούγκλα του Αμαζονίου.

Και μη χειρότερα

Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γίνει με αυτό το κράτος αν συμβεί κάτι πολύ χειρότερο. Γιατί υπάρχουν πολύ χειρότερα από αυτό που συνέβη χτες. Φανταστείτε, λόγου χάριν, να χρειαστεί αυτό το υπάρχον πολιτικό προσωπικό που διαθέτει η χώρα να διαχειριστεί πολεμικές επιχειρήσεις, όπου θα παίζεται η ζωή χιλιάδων ελληνόπουλων και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Για σκεφτείτε το λίγο…

Το εθνικό μας σπορ

Οι Έλληνες –πλούσιοι και φτωχοί– για δεκαετίες έχτιζαν (και εξακολουθούν να χτίζουν) όπου βρουν:

«Δυστυχία σου Ελλάς με τα τέκνα που γεννάς»

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Τελικά, φαίνεται πως στην Ελλάδα ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφτούν και να κατανοήσουν που βρισκόμαστε ως χώρα και ως λαός. Ο καθένας το μακρύ  και το κοντό του και πέρα βρέχει ! Καμιά συνεννόηση. Καμιά επαφή με το περιβάλλον. Καμιά, έστω, ένδειξη ότι έχουμε πάρει χαμπάρι πως ένα ακόμα βήμα, ένα τόσο δα βηματάκι, στην πορεία που ακολουθούμε και πέφτουμε στον γκρεμό.

Μιλάμε για τέτοια γενική …αφασία που ο μέσος Έλληνας μπορεί να υποβληθεί σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς χωρίς αναισθητικό ! Αυτά που ακούει και βλέπει κανείς εξοργίζουν και πεθαμένους. Είναι απίστευτη η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και οι μεν πολιτικοί πέρα αρμενίζουν, οι δε πολίτες κολυμπούν σφυρίζοντας χαρωπά.

Σκάνδαλο Novartis

Παρακολουθώντας την πολιτική ζωή του τόπου και την υπόθεση Novartis –οκτώ χρόνια μετά την χρεοκοπία–, το λογικό θα ήταν να ξεσπάσουμε όλοι σε βροντερά γέλια. Το περίεργο είναι ότι δεν γελάει κανείς. Η υπόθεση αυτή –που δεν είναι καινούργια ούτε στην Ελλάδα– φέρνει στο προσκήνιο, ως εμπλεκόμενους, γνωστά και μεγάλα πολιτικά πρόσωπα της χώρας, όπως τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, τον πρώην αρχηγό του ΠΑΣΟΚ  Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον Δημήτρη Αβραμοπουλο και άλλους.

Θέλουμε τους ίδιους

Περισσότερο και από το ίδιο το σκάνδαλο, είναι κάτι άλλο που θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση: Ότι όλοι αυτοί εξακολουθούν να είναι πολιτικοί. Συνεχίζουν να είναι εκλεγμένοι. Και το κυριότερο, ετοιμάζονται για την επιστροφή τους στην κυβέρνηση.

Και υπάρχουν ακόμα πολίτες σε αυτή την ρημαγμένη χώρα που πιστεύουν πως η πατρίδα μας θα αλλάξει με τους ανθρώπους που την διέλυσαν! Δεν ξέρω πως γίνεται οι Έλληνες να επιμένουν στο σάπιο πολιτικό σύστημα και στους σάπιους πολιτικούς που χρεοκόπησαν την χώρα. Μάλιστα, πολλοί απορούν γιατί η Ελλάδα δεν καταφέρνει να βγει από τα Μνημόνια, ενώ σε άλλες χώρες –που είχαν χρεοκοπήσει– το κατάφεραν. Η Ελλάδα δεν βγαίνει από τα Μνημόνια γιατί πρέπει να είσαι καθυστερημένος για να πιστεύεις ότι η χώρα θα  πάει καλύτερα, συνεχίζοντας με αυτούς που την κατέστρεψαν.

Γολγοθάς χωρίς τέλος

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η κατάσταση της Ελλάδας, αυτές τις ώρες δείχνει πως «είναι αργά για δάκρυα», και πως εξαιτίας και μακράς σειράς λαθών, κινδυνεύουμε να χάσουμε πολλά. Δυστυχώς, όμως, ακόμα και τούτες τις μαύρες εθνικές ώρες, που η πατρίδα βρίσκεται κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού λίγοι είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει πως ο βούρκος μέσα στον οποίον έχουμε πέσει μας καταπίνει κάθε μέρα και περισσότερο.

Μια χώρα που δέχτηκε, αδιαμαρτύρητα, να εφαρμόσει εξαθλιωτικά προγράμματα (βλ. Μνημόνια) για το λαό της και που παραιτήθηκε από την εθνική της κυριαρχία επειδή της το επέβαλαν οι «εταίροι» της, έχει αναπότρεπτα, περιέλθει σε πλήρη ανυποληψία, στη συνείδηση φίλων και εχθρών.

Η λανθασμένη επιλογή όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας οκταετίας να παραμείνουν πιστά μέλη της ΕΕ – Ευρωζώνης και να επιχειρήσουν να μας «διασωσουν»  με την συνδρομή του ΔΝΤ, αποδείχθηκε, τελικά,  καταστροφική. Οι δανειστές, που επέβαλαν τα τυραννικά  και ταυτόχρονα αναποτελεσματικά μετρά εναντίον του ελληνικού λαού, ήταν παράλογο να εκλαμβάνονται ως «φίλοι μας». Αντιθέτως, η συμπεριφορά τους ήταν, τηρουμένων των αναλογιών, περίπου αυτή στρατευμάτων κατοχής. Το μονό που τους ενδιέφερε πραγματικά ήταν η αρπάγη και καταλήστευση όλων όσων διαθέτει, ακόμη, η Ελλάδα: επίγεια, υπόγεια, υποθαλάσσια. Όλα! Και ουδόλως ενδιαφέρονται για το μετά.

«Μα …αφού χρωστάμε»

Βεβαία, οι ηττοπαθείς θα πουν:

Εμβολιασμοί: Υποχρέωση ή επιλογή;

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Το 1990 η Ελλάδα υπέγραψε τη Σύμβαση του Παιδιού, στην οποία αναγνωρίζεται το δικαίωμα όλων των παιδιών «στο μέγιστο δυνατό επίπεδο υγείας και σε υποδομές για τη θεραπεία ασθενειών και αποκατάστασης της υγείας». Επιτρέποντας σε παραπληροφορημενους γονείς να αποφύγουν τα εμβόλια εκθέτει τα παιδιά στον κίνδυνο να ασθενήσουν από νοσήματα που θα ήταν δυνατόν να είχαν αποτραπεί και παραβιάζει ανοιχτά την υπόσχεση της να διασφαλίσει ότι κανένα παιδί δεν θα στερηθεί το δικαίωμα του να έχει πρόσβαση σε παρόμοιες υπηρεσίες υγείας.

Ανοσία αγέλης

Επιπλέον οι κυβερνήσεις έχουν την υποχρέωση να εξασφαλίζουν το κοινό καλό μέσω της νομοθεσίας και η «ανοσία αγέλης» συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών των αγαθών. Γνωρίζουμε πως προκειμένου να επιτευχθεί «ανοσία αγέλης» (εκτενής ανοσία του πληθυσμού σε σημείο που να προλαμβάνει και να αποτρέπει τη διάδοση μιας νόσου), θα πρέπει

Με ποιό χαμόγελο στα χείλη;

της

Παρασκευής Κουτούμπα

Σαν να ξέφτισε λίγο σήμερα το γνωστό «οι Έλληνες μη μας βλέπεις έτσι, άμα χρειαστεί θα ξεσηκωθούμε και θα θα θα...» - μάθαμε να μην πιστεύουμε πια τα «θα», τ’ ακούσαμε τόσες πολλές φορές από τόσους υποψήφιους που τα μπούχτισε η ψυχή μας. Μάλλον μπερδεμένα γατιά θυμίζουμε που κάποιο φορτηγό τα αμόλησε καταμεσίς στο δρόμο και έχουν σαστίσει. Ακολουθούμε κάθε φωνή του κάθε σαρδανάπαλου αυτοβαφτιζόμενου «ηγέτη» που υπόσχεται ανάκαμψη και εθνικό μεγαλείο, ονειρευόμαστε τη μέρα που θα πίνουμε το φρέντο μας φάτσα στην αγια – Σοφιά, αλλά η τηλεόραση παίζει ανελλιπώς το νέο τούρκικο σίριαλ. Στολίζουμε το πιτσιρίκι για να πάει στην παρέλαση και να το τραβήξουμε βίντεο να το καμαρώσουμε μετά στο φέισμπουκ και στο ίνσταγκραμ – άμα έχει και καλούς βαθμούς το βλαστάρι μας και κρατήσει και τη σημαία, ποιός μας πιάνει – αλλά δεν κάτσαμε ποτέ να του εξηγήσουμε τί σημαίνει αυτή η σημαία που κρατάει, και που μπορεί να τύχει να την ξεχάσει μετά στην καφετέρια που θα πάει μετά την παρέλαση. Δεν του είπαμε πόσο μεγάλο βάρος κουβαλάει εκείνη τη στιγμή – από τους τόνους αίμα που έχει ποτίσει αυτό το ταλαίπωρο γαλανόλευκο πανί: ίσως γιατί το ξεχάσαμε κι οι ίδιοι. Μπλέξαμε τα μπούτια μας, τα πιστεύω μας και τα ιδανικά μας.

Αλήθεια, πόσοι κάτσαμε ν’ ακούσουμε τις αφηγήσεις των παππούδων που έζησαν εκείνες τις ταραγμένες εποχές; Όσοι εννοείται ζήσαμε με τους παππούδες μας και δεν τους απιθώσαμε σε κανέναν οίκο ευγηρίας για να μη μας πιάνουν τον τόπο στο σπίτι. Αν ακούγαμε, μπορεί και να καταλαβαίναμε τί μας φταίει. Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, κοιτάζοντας πίσω μαθαίνουμε για το μέλλον. Δε χρειάζεται να ανοίξουμε βιβλία ιστορίας για να τη μάθουμε, αν έχουμε στο ίδιο μας το σπίτι ζωντανά κομμάτια ιστορίας. «Αυτός ο τόπος βγάζει και τίποτα άλλο; Μονάχα ήρωες κι ελιές θρούμπες» έλεγε ο ανεπανάληπτος Λογοθετίδης – ο ήρωας Λογοθετίδης – ήρωας στ’ αλήθεια, με μισή ντουζίνα παράσημα από το αλβανικό μέτωπο κι ο ίδιος. Μας φαίνεται εξωπραγματικό, κι όμως τότε ήταν εντελώς φυσιολογικό ο κάθε Έλληνας – άσημος, διάσημος, φτωχός, πλούσιος, καταξιωμένος, κακομοίρης – να τα βροντάει όλα κάτω για να βοηθήσει όπως μπορούσε μια πατρίδα που κινδύνευε. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς βαριές κι ασήκωτες δηλώσεις, χωρίς έπαρση – και χωρίς διακρίσεις. Υπήρχαν βέβαια κι οι «κουραμπιέδες» στα μετόπισθεν – αλλά αυτούς κανείς δεν τους λογάριαζε. Ήταν απλά ανάξιοι λόγου. 

Κι έβλεπε κανείς δίπλα δίπλα εργάτες, αγρότες, βοσκούς, δασκάλους, υπουργούς, ηθοποιούς, ποιητές – σαν τον αξέχαστο Γιώργο Σαραντάρη που έφυγε νεότατος – σαν τον Ελύτη, το Ρίτσο, καλλιτέχνες σαν τον Τσαρούχη, όλοι με την ίδια στολή και την ίδια φλόγα στην καρδιά.

Αντιεμβολιαστικό Κίνημα: Καλωσορίσατε στον Μεσαίωνα

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Αφιερωμένο στη μάνα που δεν εμβολιάζει το παιδί της

Η ιλαρά, μια ξεχασμένη ασθένεια μας χτυπά την πόρτα σαν συνέπεια και του αντιεμβολιαστικού κινήματος. Φορείς και ιατρικοί σύλλογοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για να αποφύγουμε μια επιδημία ιλαράς και στη χώρα μας, τη στιγμή που η επιδημική έξαρση της ασθένειας παρατηρείται στην Ευρώπη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι στο συγκεκριμένο θέμα. Πριν κάποια χρόνια, μέσα από τούτη εδώ την ιστοσελίδα, είχα ασχοληθεί με την καινούργια – που δεν είναι και τόσο καινούργια - μόδα(;) / τρέλα (;) που ακούει στο όνομα «αντιεμβολιαστικο κίνημα». Για όσους είχαν διαβάσει το κείμενο μου (κλικ), το οποίο αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα, θα πρόσεξαν ότι σε κάποιο σημείο γράφω: «θεωρώ υβριστικό άτομα τα οποία ζουν επειδή εμβολιάστηκαν να αφήνουν τα παιδιά τους ανεμβολιαστα», κλείνοντας το άρθρο μου με την γενική διαπίστωση ότι: «τα εμβόλια παραμένουν ο φθηνότερος και αποτελεσματικότερος τρόπος πρόληψης λοιμωδών νοσημάτων που εφευρέθηκε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας». Γιατί ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι δισεκατομμύρια, παιδικές κυρίως, ζωές, έχουν σωθεί, όταν μετά το εμβόλιο της Ευλογιάς, τα 1805 και της Φυματίωσης το 1919, άρχισε η ραγδαία παραγωγή εμβολίων, ιδιαίτερα μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά ταύτα, ανιστόρητοι γονείς και γιατροί, με περιορισμένη ή με μονομερή εναλλακτικού τύπου ενημέρωση, δεν μπορούν να «διαβάσουν» αυτή την προσφορά.

Στη χώρα των ιθαγενών τσιπουράκι, φραπεδάκι και στριφτό τσιγαράκι

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει και έχουμε ζήσει απίστευτα πράγματα στην Ελλάδα, αλλά ο κατήφορος – απ' ό,τι φαίνεται – δεν έχει τέλος και πλέον τίποτα δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Πολλές φορές που νομίζουμε ότι τα είδαμε όλα διαπιστώνουμε ότι δεν είδαμε τίποτα. Η πρωτοδεύτερη φορά αριστερά όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, όλα τα υπογράφει, αλλά δεν κουνιέται φύλλο!

Τίποτε δεν έχει αλλάξει

Ένα από τα πράγματα που περνάει κάπως απαρατήρητο – αλλά εμένα μου κάνει μεγάλη εντύπωση – είναι πως βλέπω διαρκώς ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Συμπεριφέρονται σαν να μην έχει χρεοκοπήσει η χώρα από το 2010. Συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν αντιληφθεί πως η χώρα χρεοκόπησε και κανείς δεν οδηγήθηκε στην Δικαιοσύνη. Συμπεριφέρονται σαν να μην έγινε δημοψήφισμα και σαν να μην ανατράπηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Μάλιστα, υπάρχει μια...