Καταγγέλλω τον εαυτό μου, που δεν ξύπνησα πιο μπροστά

Γράφει η
Λένα Κουτούμπα
Εκπαιδευτικός

Έχουμε αναρωτηθεί γιατί το Πολυτεχνείο, αποτελεί ακόμη και σήμερα ορόσημο; Γιατί είναι γεγονός με σημασία; Μα γιατί αποτελεί την αφετηρία μιας νέας περιόδου. Γιατί είναι το αποκορύφωμα της αντίστασης ενός λαού, που έχει φτάσει στα όριά του.. Και το ξεκίνημα για νέους αγώνες. Εξάλλου το απέδειξε αυτό η ροή της Ιστορίας...

Γι αυτό και έχει γίνει φάρος φωτεινός για τα Σχολεία μας.. Και για εμάς τους Δασκάλους και για τους μαθητές μας. Και συνεχίζει να μας εμπνέει. Κι είναι πιο επίκαιρο από ποτέ...

Πλούσιο το υλικό, πλούσια παρακαταθήκη για τη σχολική τάξη.

Το Πολυτεχνείο σημάδεψε ακόμη και γνωστούς προοδευτικούς εικαστικούς καλλιτέχνες, όπως τον γνωστό χαράκτη Αναστάσιο Αλεβίζο, με το καλλιτεχνικό όνομα Τάσσος. 

Ο Α. Tάσσος δουλεύοντας τη σύνθεση «17 Νοεμβρίου 1973» στις 10 Ιουνίου 1974. Φωτ: Σπάρου Καραχρήστου

Διακεκριμένος χαράκτης, εκφράζει με τις ασπρόμαυρες ξυλογραφίες του, τον αντιδικτατορικό του αγώνα.  Χαράζει λοιπόν σε ξύλο την 17η Νοέμβρη. Κι η ξυλογραφία του είναι εμπνευσμένη από μία νεκρή κοπέλα, φοιτήτρια των οικονομικών, που πέφτει στα 21 χρόνια της το 1972, χτυπημένη στο κεφάλι από τους αστυνομικούς.  Το μήνυμα που ο Τάσσος περνάει με τις ξυλογραφίες του, είναι η ταπείνωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας...