Εσείς το γνωρίζατε; Το 1918 στη Σκόπελο η "πρώτη σκέψις" για την έκδοση της "Καθημερινής"!

Η «πρώτη σκέψις»
των συνεξόριστων

«Εις το 1918, εις την παραλίαν της Σκοπέλου, κοντά εις το “παληό καράβι” -ήτο ένα καράβι το οποίον επεσκευάζετο κάπου εκεί- ενώ οι εξόριστοι, Σπυρίδων Λάμπρος, ο Τσαλδάρης, ο Τριανταφυλλάκος, ο Καλλιμασιώτης, ο Ράλλης, ο Ζαλοκώστας, ο Υψηλάντης, έκαμναν τον μελαγχολικόν νυκτερινόν τους περίπατο, ο Γεώργιος Μπαλτάτζής έλεγε προς τον συνοδόν του:

-Άμα με το καλό γυρίσουμε, βγάλετε εφημερίδα, θα σας βοηθήσωμε όλοι, θα είναι η εφημερίς του αγώνος, θα υποστηριχθή από όλον τον κόσμο, θα σταθή…

Ήτο η πρώτη ιδέα, η πρώτη σκέψις, ο πρώτος θεμέλιος λίθος της “Καθημερινής”»

«Καθημερινή» 15-9-1939

Η εξομολόγηση μιας... λάμπας

 ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

(...)

Ενα πρωτότυπο σχόλιο πάνω στη γραφειοκρατία έκανε προ ημερών μια αιχμηρή πρόζα που παρουσιάστηκε σε ανοιχτή εκδήλωση οργανωμένη από την Πρωτοβουλία των πέντε δημάρχων – Αθηναίων, Θεσσαλονίκης, Βόλου, Πατρέων και Ιωαννιτών. Ο ηθοποιός - σκηνοθέτης Ανδρέας Μαριανός παρουσίασε την ιστορία μιας λάμπας, η οποία σε μια από καρδιάς εξομολόγηση περιέγραψε την πολύμηνη περιπέτειά της, από τη στιγμή που εισήχθη σε έναν τυπικό διαγωνισμό για προμήθεια ηλεκτρολογικού υλικού, έως τη συγκινητική τελική προοπτική της τοποθέτησής της σε κάποια κολώνα της πόλης. Μεσολάβησαν 200 υπογραφές υπευθύνων, μεταξύ των οποίων 2 υπουργών, 1.200 επιπλέον υπογραφές στις σελίδες των προσφορών, τουλάχιστον 2 συνεδριάσεις Δημοτικού Συμβουλίου, 5 συνεδριάσεις της Επιτροπής Διαγωνισμού, 7 συνεδριάσεις της Οικονομικής Επιτροπής και 2 διασκέψεις του κλιμακίου του Ελεγκτικού Συνεδρίου...

Συχνά λέγεται ότι ανήκει στο παρελθόν ο διαβρωμένος, παχυδερμικός μηχανισμός που διεκπεραίωνε γρήγορα χρονοβόρες υποθέσεις μόνο επ’ αμοιβή, με τη συναλλαγή, σε ένα περιβάλλον συντεχνιακής αλληλεγγύης και ιδιοτελών συμψηφισμών. Δεν είναι αλήθεια. Η βασανιστική χαρτούρα, αποτέλεσμα των πελατειακών σχέσεων και της διαφθοράς, της αναξιοπιστίας του Δημοσίου και της πολυνομίας (17.000 νόμοι σε ισχύ) εξακολουθεί να υφίσταται και πολλοί συνεχίζουν να κερδίζουν από αυτήν. Ενώ χάνουμε οι υπόλοιποι.

«Υπάρχει ελπίδα» είπε ολοκληρώνοντας τη διήγησή της η αγανακτισμένη λάμπα οδοφωτισμού, «να μπω σε μια κολώνα και να φωτίσω την πόλη, αλλιώς θα σβήσω για πάντα!». Υπάρχει;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ

Φονική Αυγή

Του Παντελή Μπουκάλα / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Ψυχορραγούσε μπροστά στα μάτια μας. Καμιά σαρανταριά άτομα συγκεντρωμένα να παρακολουθούμε το παιδί να σβήνει και εμείς ανήμποροι να τον βοηθήσουμε. Εφευγαν τα τριάντα του χρόνια μπροστά στα μάτια μας από τη μαχαιριά του φασίστα και εμείς όλοι κέρινοι να κοιτάζουμε απλά δίχως να μπορούμε να βοηθήσουμε».

Αυτά έγραψε μια αυτόπτης μάρτυρας στο facebook μετά το φονικό στην Αμφιάλη. Το παλικάρι που τα 34 χρόνια του έφευγαν μπροστά στα μάτια όλων ήταν ο Παύλος Φύσσας. Μουσικός της χιπ χοπ. Αριστερός. Πιθανόν στοχοποιημένος λόγω της αντιφασιστικής του δράσης. Τον μαχαίρωσε οπαδός της Χ.Α., όπως ο ίδιος ομολόγησε. Τον συνέλαβε αστυνομικίνα, φωνάζοντας «ε όχι και μαχαίρι». Αν, όπως καταγγέλθηκε, η ΔΙΑΣ αδράνησε, με το αιτιολογικό «είμαστε λίγοι κι αυτοί πολλοί», μένει να διερευνηθεί. Αυτοί οι «λίγοι» πάντως είχαν το βαρύτερο όπλο: εκπροσωπούσαν την Πολιτεία. Πας λοιπόν σε μια καφετέρια να δεις ποδόσφαιρο, αλλάζεις δυο κουβέντες ανάμεσα στις φάσεις, όπως παντού και πάντα γίνεται σ’ αυτόν τον τόπο που αρρώστησε η ψυχή του, όχι από την κρίση και τις οικονομικές δυσκολίες αλλά από την επέλαση του νεοφασισμού. Βγαίνοντας έξω σε περιμένουν ειδοποιημένοι συμμορίτες. Και ο θάνατος. Εκεί θα...