Επιστροφή

Ήταν η ίδια πάντα ώρα. Κάθε ημέρα.
Εκείνη τη στιγμή που ο κύκλος του ήλιου
ακουμπούσε λίγες από τις μοίρες του στην επιφάνειά της
λίγο πριν ταξιδέψει στο υδρωνύμιό της.
Στο ταυτόχρονο πέταγμα ενός ανέμελου γλάρου
στο νήδυμο γέλιο κάποιου ξυπόλητου παιδιού
στην οικεία μυρωδιά μιας στριφτής πίτας που αγκαλιάζει το τηγάνι.
Τότε ένα αγνό, άδολο, άμωμο βότσαλο επέστρεφε σπίτι του.

Ήταν το ίδιο πάντα δευτερόλεπτο. Κάθε δύση.
Εκείνο το διάστημα που η χρυσοκίτρινη ράχη του
δρόσιζε το νότιο τόξο του στην απαρχή της
λίγο πριν χαθεί στον αλμυρό κόσμο της.
Στο παράλληλο άκουσμα μίας γνώριμης καμπάνας
στην πάλη ενός ψαριού με το αναπόδραστο δίχτυ του
στον πευκόφυτη παραλία όπου μια παρέα ξεδιψά με παγωμένη μπύρα.
Τότε μία ήπια, ήρεμη, ήσυχη κροκάλη επέστρεφε σπίτι της.

Ήταν την ίδια πάντα ροή γεγονότων. Κάθε σούρουπο.
Εκείνο το χρόνο που το υπεροπτικό βασίλεμα του
χάραζε  με την τελευταία αχτίνα του την κυανή στάθμη της
λίγο πριν ξεκουραστεί στο υδαρές τετραγωνικό της.
Στο συγχρονισμένο πέρασμα μιας ακούραστης βάρκας
στο παραθυρόφυλλο που ανοίγει δίπλα από μια γλάστρα βασιλικό
στο δαμάσκηνο που κρύφτηκε περίτεχνα σε γλυκό κουταλιού.
Τότε μία σιγαλή, σιγανή, σιωπηλή πέτρα επέστρεφε σπίτι της.

Ήταν εκείνο το μήνυμα στο γράμμα. Εκείνο το απώτερο μούχρωμα.
Το καράβι του συγκρούστηκε στα βράχια που βάφονταν στο σύθαμπο
για να αποκοιμηθεί αιώνια στον υδάτινο βυθό της.
Είναι  εκείνο το εφηβικό πια χέρι που ξορκίζει καθημερινά το θάνατο
για τον πατέρα που δεν πρόλαβε να δει την αγέννητη κόρη του
για το τραγούδι μιας Νηρηίδας και το ανείπωτο αίνιγμα των στίχων της:
«Τη λήθη νικά το αντάμωμα της ευθύνης στην ψυχή της απώλειας».
Όλες οι πέτρες θα επέστρεφαν σπίτι τους.

Ανδρομάχη Παπαγεωργίου

Β΄ βραβείο

ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)