Του Γιώργου Μιχελή
Δημοτικού Συμβούλου Σκοπέλου
Άκουγα προχθές, για μυριοστή φορά, το Άξιον Εστί, αυτό το εκπληκτικό μείγμα ποίησης, μουσικής και εκτελεστικής δεινότητας, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1964, δηλαδή πριν από 46 ολόκληρα χρόνια. Αναπόφευκτα, και υπό το βάρος των σημερινών καταιγιστικών εξελίξεων, το μυαλό γύρισε πίσω σε μια προσπάθεια σύγκρισης του τότε και του σήμερα. Δύσκολα τα χρόνια εκείνα. Ανέχεια, αποκλεισμοί, φτώχεια. Αλλά και μια φωτιά που έκαιγε στα μάτια και στις ψυχές όλων. Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, το όραμα για μια πατρίδα καλύτερη, η αναζήτηση μιας κοινωνίας δίκαιης βρίσκονταν στο προσκήνιο και οι προοπτικές για να γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα φαίνονταν καλές. Παρά τις δυσκολίες, ο κόσμος ήταν αισιόδοξος και πίστευε σ’ ένα μέλλον όπου όλοι θα είχαν τη θέση και το ρόλο τους. Με ίσες ευκαιρίες απασχόλησης για τους νέους, δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος, μια πιο άνετη διαβίωση για τους ξωμάχους της ζωής. Όλα αυτά σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, με άφθονα συγκριτικά πλεονεκτήματα, η αξιοποίηση των οποίων θα έδινε δεκαετίες υγιούς και απρόσκοπτης οικονομικής ανάπτυξης.