![ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΒΟΡΕΙΕΣ ΣΠΟΡΑΔΕΣ [ΑΡΧΕΙΟ]](http://3.bp.blogspot.com/-uMNnM4QooMg/WlG7-Ow_yUI/AAAAAAABPB4/l087Ch6EBUQ_8akWrCPUacapUjsDHb5vQCK4BGAYYCw/s350/LOG%2BSPOR-%2B%25282%2529.png)
Του Γιώργου Μιχελή
Δημοτικού Συμβούλου Σκοπέλου
Άκουγα προχθές, για μυριοστή φορά, το Άξιον Εστί, αυτό το εκπληκτικό μείγμα ποίησης, μουσικής και εκτελεστικής δεινότητας, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1964, δηλαδή πριν από 46 ολόκληρα χρόνια. Αναπόφευκτα, και υπό το βάρος των σημερινών καταιγιστικών εξελίξεων, το μυαλό γύρισε πίσω σε μια προσπάθεια σύγκρισης του τότε και του σήμερα. Δύσκολα τα χρόνια εκείνα. Ανέχεια, αποκλεισμοί, φτώχεια. Αλλά και μια φωτιά που έκαιγε στα μάτια και στις ψυχές όλων. Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, το όραμα για μια πατρίδα καλύτερη, η αναζήτηση μιας κοινωνίας δίκαιης βρίσκονταν στο προσκήνιο και οι προοπτικές για να γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα φαίνονταν καλές. Παρά τις δυσκολίες, ο κόσμος ήταν αισιόδοξος και πίστευε σ’ ένα μέλλον όπου όλοι θα είχαν τη θέση και το ρόλο τους. Με ίσες ευκαιρίες απασχόλησης για τους νέους, δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος, μια πιο άνετη διαβίωση για τους ξωμάχους της ζωής. Όλα αυτά σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, με άφθονα συγκριτικά πλεονεκτήματα, η αξιοποίηση των οποίων θα έδινε δεκαετίες υγιούς και απρόσκοπτης οικονομικής ανάπτυξης.
Ακόμα κι αν παρουσιάζονταν δυσκολίες, είχαμε τους ποιητές που φρόντιζαν να τις υπερκεράσουν με τις παρεμβάσεις και τις επικλήσεις τους;
«Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη σύ δοξαστική
Μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου»
46 χρόνια αργότερα η «πατρίδα» βρέθηκε υπό την κηδεμονία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Ανήμπορη, αδύναμη, και εξευτελισμένη βρέθηκε να παρακαλεί για οικονομική βοήθεια, προκειμένου να αποπληρώσει τα δυσβάσταχτα χρέη της. Το ΔΝΤ δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, ούτε νοιάζεται για την ευημερία των λαών. Μοναδικός του γνώμονας είναι η ομαλή αποπληρωμή δανείων κρατών προς τράπεζες. Γι αυτό και οι συνταγές του είναι ανάλγητες και ψυχρές: φόροι, μείωση μισθών και συντάξεων, «διαρθρωτικές» αλλαγές κι όποιον πάρει ο χάρος. Συνήθως, η περίοδος λιτότητας (όπως κομψά περιγράφεται) είναι μεγάλη και διαρκώς επιμηκύνεται μέχρις ότου ο ασθενής ψυχορραγήσει. Και συνήθως την πληρώνουν οι ασθενέστεροι, οι οποίοι προηγουμένως κατηγορούνται ως ανυπόληπτοι, τεμπέληδες, υπονομευτές της δημοκρατίας για να μπορούν ευκολότερα να υποταγούν και να συμμορφωθούν. Στο τέλος της περιόδου λιτότητας τα χρέη είναι συνήθως υψηλότερα απ’ ότι ήταν στην αρχή και οι ασθενείς ανήμποροι και απελπισμένοι. Και η «πατρίδα» έχει απολέσει την περηφάνεια της, τα οράματα και τις ελπίδες.
Το πώς φτάσαμε ως εδώ είναι αντικείμενο εξαιρετικά ενδιαφέρον και θα μας απασχολήσει ίσως σ’ ένα επόμενο άρθρο. Οι ευθύνες είναι κυρίως των πολιτικών κομμάτων που έχουν κυβερνήσει αυτή την «πατρίδα» και την έφτασαν σ’ αυτή την κατάντια. Γι αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Οι ευθύνες των πολιτών είναι παράγωγο της πολιτικής διακυβέρνησης, η δε προσπάθεια να φορτωθούν με ευθύνες οι πολίτες είναι σαφώς εκ του πονηρού. Ακόμα χειρότερη είναι η απόπειρα να φορτωθεί η κρίση στα όσα θεσμικά έχουν κατοχυρωθεί όλα αυτά τα χρόνια με θυσίες και αίμα, με αποτέλεσμα να κατακρημνίζονται λαϊκές κατακτήσεις μπροστά στα έντρομα μάτια των αδυνάμων, και προς μεγάλη ικανοποίηση των δυνατών.
Το ερώτημα που προκύπτει όμως και μάλιστα με τρόπο αδυσώπητο, είναι τί μπορεί να γίνει για να περιοριστεί η λαίλαπα και να ξαναγεννηθεί η ελπίδα και η προοπτική για το μέλλον. Είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν, έλληνες και ξένοι επιστήμονες, ότι ακόμα και αν αυτά τα σκληρά μέτρα εφαρμοστούν η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί. Θα χρειαστούν ακόμα σκληρότερα μέτρα, με φυσικό επακόλουθο την συνέχιση της εξαθλίωσης και την εμφάνιση χειρότερων εκφυλιστικών φαινομένων στην ήδη ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία. Ο οδυνηρός θάνατος τριών συνανθρώπων μας στην πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση είναι ένα τέτοιο φαινόμενο.
Είναι πολλοί που πιστεύουν ότι υπάρχουν διέξοδοι, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο του σημερινού στάτους κβο. Η Ελλάδα έχει ακόμα περιθώρια να γίνει μια Πατρίδα, με Π κεφαλαίο. Πρέπει να πείσουμε τους εταίρους μας ότι αν χρεωκοπήσουμε θα παρασυρθούν στη δίνη μαζί μας. Ήδη τα σημάδια προς τα εκεί δείχνουν. Μετά από εμάς η Πορτογαλία και η Ισπανία. Μεθαύριο κάποιοι άλλοι. Το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα καταρρεύσει, πριν ακόμα κατορθώσει να στηθεί. Η μικροψυχία και τα μεγαλοσυμφέροντα ορισμένων χωρών μπορεί να παρασύρουν και τις ίδιες. Επομένως, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης μία είναι η λύση: μαζική επαναδιαπραγμάτευση των χρεών, όλων των χωρών που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι ηγέτες κάθε χώρας χωριστά θα πρέπει να αποφασίσουν αν είναι με τους λαούς ή με τους πιστωτές. Αν ισχύει το πρώτο τότε οι πιστωτές πρέπει να οδηγηθούν σε έναν συνδυασμό διαγραφής και χρονικής μετάθεσης χρεών, σε μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Άλλωστε αυτή είναι μία συνηθέστατη πρακτική μεταξύ επιχειρήσεων και τραπεζών, όταν μία επιχείρηση αντιμετωπίζει προβλήματα. Είναι επίσης μια πρακτική που έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν μεταξύ κρατών και πιστωτών. Γιατί όχι και τώρα;
Βέβαια, μια τέτοια διεθνοποίηση της διαπραγμάτευσης έχει τις δυσκολίες της. Παληότερα οι ιδιοκτήτες των κρατικών ομολόγων (δηλαδή του κρατικού χρέους) ήταν λιγότεροι και, κυρίως, τράπεζες. Σήμερα το μωσαϊκό των πιστωτών έχει διευρυνθεί και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ασφαλιστικά ταμεία, επενδυτικούς οίκους (funds) και ιδιώτες μεγαλοεπενδυτές. Παρ’ όλα αυτά, το ειδικό βάρος ενός υπερθνικού φορέα (όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση) θα μπορούσε να φέρει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης ένα μεγάλο μέρος των πιστωτών και, τελικά, να επιβάλει τους όρους του σε όλους τους επενδυτές, μικρούς ή μεγάλους.
Αντιλαμβάνομαι και συμφωνώ ότι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε αλλαγές, στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Όμως τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται υπό την δαμόκλειο σπάθη του ΔΝΤ και της γραφειοκρατίας των Βρυξελών. Η χώρα μας χρειάζεται πρωτίστως όραμα, ελπίδα και προοπτική. Πρέπει να πειστεί ο Έλληνας ότι αυτό που ενδεχομένως είναι ωφέλιμο για τον ίδιο, δεν είναι ωφέλιμο για το σύνολο. Να ξανα-αγκαλιάσει τη συλλογικότητα, τη μαζικότητα, τη κοινότητα. Να ξεφύγει από το σύνδρομο της πελατειακής σχέσης που οδηγεί στην υποταγή, την εκδούλευση, την παρανομία και την συναλλαγή. Έτσι .........
« Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, πού να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ’ ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάϊ του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων»
Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί.
Γιώργο Μιχελή,μέσα από τους στίχους του "Οδυσσέα Ελύτη,Αξιον Εστί"με τους οποίους τελειώνεις το άρθρο σου, δίνεις μήνυμα ελπίδας,ακόμη και μέσα από τα ερείπια η Ελλάδα θα ξαναγεννηθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς το κάνουμε σημαία και ας προχωρήσουμε μπροστά.
Οι άνθρωποι που έχουν περάσει στην αντιπέρα όχθη,σκέφτονται διαφορετικά.
Οπως διαφορετικά σκέφτονται από χθές, οι μάνες των τριών νέων ανθρώπων που χάθηκαν χθες τόσο άδικα.
Γιώργο!
ΑπάντησηΔιαγραφήαντί να βουτήξουν τα 2/14 από το υστέρημα του συνταξιούχου,
γιατί δεν παίρνουν τα 2/14 από το περίσσευμα των τραπεζών, που κατέχουν πλούτο ίσο με 600 δισ.; (θα εξοικονομούσαν “για την πατρίδα” 86 δισ.)
γιατί δεν παίρνουν τα 2/14 από το περίσσευμα των πολυεθνικών και των μονοπωλίων που λειτουργούν στην Ελλάδα και κατέχουν πλούτο 700 δισ.; ( θα εξασφάλιζαν 100 δισ.)
γιατί δεν παίρνουν τα 2/14 από το περίσσευμα των 500 δισ. που διακινούνται ετησίως μέσω «οφ σορ» εταιρειών από την Ελλάδα; ( θα εισέπρατταν 72 δισ.)
Σύνολο : 258 δισεκατομμύρια!!!!
‘Oχι μόνο θα σωζόταν ο μισθός και η σύνταξη του εργάτη και του απόμαχου της δουλειάς, αλλά θα εξαφανιζόταν και ολόκληρο το δημόσιο χρέος!
Όμως δεν θα το έκαναν ποτέ αυτό, γιατί το χρέος τους είναι πλούτος που μας ανήκει!
“Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους” Καρλ Μαρξ «Το Κεφάλαιο» τόμος Α, σελίδα 779
Βασίλης Α. Λαρυγγάκης
Δε τα παίρνουν από εκεί, γιατί τα νούμερα που αναφέρεις Βασίλη είναι φανταστικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμη φαντάσματα βλέπετε;;Ακόμη;;Ξύπνα κόσμε!Ξύπνα!Και βέβαια είναι πραγματικά τα νούμερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Μιχελή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας γνώρισα εν μέσω μουσικής και βλέπω ότι την αγαπάτε τόσο ώστε να βρίσκετε τις κατάλληλες δομές της για να εκφραστείτε. Ορθώς πιστεύω κάνατε παραλληλισμό μεταξύ του «τότε» και του «τώρα». Θα μου επιτρέψετε να γράφω τη δική μου άποψη «χρησιμοποιώντας» το δικό σας εξαιρετικό κείμενο.
Δυσκολίες υπήρχαν αφάνταστες και τότε αλλά υπάρχουν και τώρα για τους Έλληνες. Τότε φτάσαμε ακόμη πιο χαμηλά με τη βίαιη κατάλυση του Συντάγματος, σήμερα το Σύνταγμα, που οι ίδιοι οι πολιτικοί μας έχουν συστηματικά υποβαθμίσει, κινδυνεύει να καταντήσει διακοσμητικό μιας και ανά πάσα χρονική στιγμή οι «καλοί μας σωτήρες» επιβάλλουν απάνθρωπα και αντικοινωνικά μέτρα. Αναλυτικό χρονοδιάγραμμα των όσων έρχονται θα βρει κανείς στο Μνημόνιο Συνεννόησης που συνυπέγραψε η χώρα μας με τους «καλούς μας σωτήρες».
Τότε ο κόσμος κατάφερε την ανατροπή -με αρκετά χρόνια καθυστέρησης- όταν βρέθηκαν άνθρωποι να δώσουν όραμα και πίστη στο λαό. Δυστυχώς οι συντριπτική πλειοψηφία των τότε οραματιστών μεταλλάχθηκε σε αυτό απέναντι στο οποίο σήκωσε ανάστημα και πολέμησε: κλέφτες, συνωμότες, ατομιστές, αντισοσιαλιστές.
Και βεβαίως και τώρα η ελπίδα υπάρχει για έναν υπερήφανο λαό όπως ο δικός μας, το δρόμο τον έδειξε άλλος ένας υπερήφανος λαός που κατοικεί στη χώρα που ονομάζεται η Αργεντινή.
Ήδη δυστυχώς φτάσαμε (με τους 4 νεκρούς) στην ωμή βία, έχουμε ξεπεράσει το όριο της αυτοσυγκράτησης. Αυτό συνέβη και στην Αργεντινή. Το επόμενο εκεί στάδιο ήταν η παρακρατική προβοκάτσια-τρομοκρατία με τους «Κόνδορες» να προσπαθούν, σκορπώντας το θάνατο σε μαζικές διαδηλώσεις, να κάμψουν το φρόνημα των διαδηλωτών. Πιστεύω ότι και στην Ελλάδα θα λάβει χώρα αντίστοιχη συντονισμένη προσπάθεια και μάλιστα σύντομα. Εύχομαι σε αυτό το σημείο να λανθάνω.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση και με δεδομένο ότι οι τιμές των προϊόντων τους είχαν εξευτελιστεί, οι παραγωγοί της Αργεντίνικης υπαίθρου (κυρίως οι γυναίκες τους) παύσανε τις συναλλαγές με τους μεσάζοντες και ιδρύσανε αυτόνομα καταστήματα ανταλλαγής προϊόντων. Η μορφή αυτή αντίδρασης έτυχε ευρείας αποδοχής και αποτέλεσε βασική αιτία ης επιτυχίας των κινητοποιήσεων. Οι Αργεντινοί είδαν ότι υπάρχει φως σε άλλο τούνελ, σε εκείνο που τους είχαν απαγορέψει οι «καλοί τους οι σωτήρες» να μπούνε και απλά το ακολούθησαν με πίστη.
Τελικά στην Αργεντινή η χώρα κηρύχθηκε σε κατάσταση φτώχειας, το πέσος υποτιμήθηκε κατά 75% σε σχέση με το δολάριο, το ΔΝΤ έφυγε από τη χώρα μην προλαβαίνοντας να ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο. Οι Αργεντινοί είχαν πλέον όραμα και πίστη για αυτάρκεια, οι εισαγωγές ελαχιστοποιήθηκαν και το εμπορικό ισοζύγιο ανατράπηκε. Η ομηρία έληξε.
Τα γράφω όλα αυτά επιχειρώντας να κάνω με τη σειρά μου έναν παραλληλισμό παρελθόντος – παρόντος. Δεν ξεχνώ ότι η χώρα μας είναι μέλος μιας οικονομικής ένωσης και ότι αν εφαρμοστεί όλο αυτό το σενάριο και στην περίπτωσή μας (η πτώχευση δηλαδή και ανασύσταση του κράτους) θα έχει πολύ μεγάλες επιπτώσεις σε όλη την Ευρώπη που θα έχουν αντίκτυπο στις παγκόσμιες ισορροπίες. Θεωρώ όμως ότι η όποια καλή πρόθεση υπήρχε στη γέννηση της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης έχει προ πολλού εξαφανιστεί και η δομή αυτή έχει πλέον «πεθάνει», η Ελλάδα θα είναι μόνο η αφορμή. Και αν δεν είναι η Ελλάδα σήμερα θα είναι κάποια άλλη χώρα αύριο. Από την άλλη η κυβέρνηση και οι συνεταίροι της έχουν δείξει ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να αντλήσουν χρήματα από όσους λίγους τα συσσωρεύανε τόσα χρόνια. Οπότε, η ιδέα περί μαζικής διαπραγμάτευσης των χρεών των χωρών της Ε.Ε, εκτός από τις δυσκολίες της, πιστεύω ότι ακόμα και αν υλοποιηθεί θα έχει το ρόλο της ασπιρίνης που δίνεται σε μελλοθάνατο. Στην ουσία το σύστημα θα παραμείνει το ίδιο και σε μερικά χρόνια θα φτάσουμε εκ νέου στην ίδια κατάσταση. Το μόνο που θα προσφέρει είναι χρόνος. Χρόνος για ώριμες, ουσιαστικές και σημαντικές αποφάσεις που δυστυχώς οι κρατούντες τις χώρες της Ε.Ε δεν έχουν τη βούληση να πάρουν. Ο κοσμάκης όμως δεν έχει άλλη υπομονή …
Η σωστότερη θέση στο νομοσχέδιο για τα νέα μέτρα ήταν το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούσε δημοψήφισμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήολα καλα ρε παιδια. και τα ποιηματα και τα τραγουδια και ο Μαρξ. Αλλα και καμια επαφη με την πραγματικοτητα δε θα εβλαπτε κανεναν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ ΕΝΩΜΕΝΟ ΔΥΝΑΤΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γνωστός οικονομολόγος και πολιτικός αρθρογράφος Paul Krugman σε χθεσινό του άρθρο στην εφημερίδα «The New York Times» δήλωσε τα εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι κακές ειδήσεις είναι ότι τα προβλήματα της Ελλάδας είναι βαθύτερα απ’ ότι οι ηγέτες της Ευρώπης είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν, ακόμα και σήμερα.
Πολλοί παρατηρητές αναμένουν τώρα ότι η ελληνική τραγωδία θα καταλήξει σε χρεοκοπία.
Πείθομαι όλο και περισσότερο ότι είναι πάρα πολύ αισιόδοξοι και ότι αυτή η χρεοκοπία θα συνοδευθεί ή θα ακολουθηθεί από την έξοδο από το ευρώ.
____________________________________________________
- Όλο το άρθρο του Krugman βρίσκεται στην ιστοσελίδα: www.nytimes.com/2010/05/07/opinion/07krugman.html
- Ο Paul Krugman αρθρογραφεί στην εφημερίδα «The New York Times» από το 1999, ενώ διδάσκει Οικονομικά και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Princeton. Το 2008 πήρε το Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών.
- «Έχω επηρεαστεί από τα μυθιστορήματα του Ασίμοφ, ιδιαίτερα τα πρώτα, όπου οι κοινωνικοί επιστήμονες έσωζαν πολιτισμούς. Μου άρεσε αυτό και ήθελα να κάνω το ίδιο. Βέβαια διαπίστωσα ότι η διάσωση πολιτισμών δεν λειτουργεί στην πράξη τόσο καλά όσο στα μυθιστορήματα.» λέει σε αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε προς ‘’Το Βήμα’’, πριν ένα χρόνο.
Η αριστερά στη κοσμάρα της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά ανώνυμε 10:55 η "αριστερά" ειναι εκτός πραγματικότητας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ ο κόσμος καίγεται και μερικοί δυστυχώς ακόμα κοιτάζουν ακόμα αριστερά, δεξιά και αντί να βλέπουν συνανθρώπους βλέπουν χρωματιστούς εχθρούς ... τα συλληπητήριά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστευω πως δεν ειναι καταληλη εποχη να χαιδευουμαι τα αυτια του Ελληνα. Το 99,9% απο εμας δεν δηλωνουμε αυτα που βγαζουμε,οι καθηγητες κ οι δασκαλοι κανουν μαυρα ιδιαιτερα, δημοτικοι συμβουλοι δεν εχουν στο μυαλο τους την αξιοκρατια οταν βολευουν δικα τους παιδια, ζουμε παραπανω απο τις δυνατοτητες μας, ψηφιζουμε χωρις να γνωριζουμε αυτον που στελνουμε στη Βουλη κ μετα τον....βριζουμε, εθνικο ονειρο ειναι η θεση στο δημοσιο χωρις να μας στεναχωρει ιδιαιτερα πως ζουμε εις βαρος αλλων οταν πχ δεν ντρεπομαστε να παρουμε συνταξη στα 48, κλπ,κλπ,κλπ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μας φταιει ουτε το ΔΝΤ ουτε η ΕΕ. Ειδικα η δευτερη μας εχει δωσει αμετρητα χρημματα κ ευκαιριες να γινουμε σοβαρο κρατος.Πολιτισμενο κ συνγχρονο. Μπορει κ να χρεοκοπησουμε, δεν το αμφισβητητω.Ομως αν δεν δουμε στον καθρεπτη τον φταιχτη, αλλα τα ριξουμε στον....εξωτερικο εχθρο τοτε δεν θα ορθοποδησουμε για πολλες δεκαετιες ακομη.
Πράγματι όσα αναφέρετε είναι πολύ σημαντικά για τη διεθνοποίηση της διαπραγμάτευσης και την επαναδιαπραγμάτευση των χρεών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα δεν είναι όμως απλά, η θεωρία από την πράξη απέχει πολύ.