Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος
Τα σχεδόν οχτώ χρόνια που έχουν περάσει από την χρεοκοπία της χώρας, είναι αρκετά για συμπεράσματα. Οι Έλληνες δεν θέλουν να αλλάξουν. Η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει. Ίσως η Ελλάδα να μην μπορεί να αλλάξει, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και ότι δεν αλλάζει πεθαίνει.
Αυτά τα οχτώ χρόνια, προσωπικά έκανα ό,τι μπορούσα, με την πίστη και την ελπίδα πως μπορούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη και πιο δίκαιη χώρα. Θέλω με όλη μου την καρδιά να αλλάξουμε την χώρα μας και νομίζω ότι αυτό φάνηκε από την αρθογραφία μου τόσων χρόνων. Οποίος διαβάζει τακτικά τα κείμενα μου –ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μου– θα το έχει διαπιστώσει.
Καταλαβαίνω πως πολλά από τα κείμενα μου είναι ολοένα και πιο απαισιόδοξα. Μάλλον θα είναι επειδή η σύγκρουση με την πραγματικότητα πλησιάζει και θα είναι σφοδρή η ρημάδα. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να τα γράφω, κυρίως επειδή διαπιστώνω ότι δεν αλλάζει και κάτι. Αν μη τι άλλο, πίστευα –και ίσως ακόμα να το πιστεύω– πως η ελληνική κοινωνία θα ξυπνούσε μια μέρα και θα έλεγε «τι θέλω εγώ με όλους αυτούς τους γελοίους;».
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος
Τα σχεδόν οχτώ χρόνια που έχουν περάσει από την χρεοκοπία της χώρας, είναι αρκετά για συμπεράσματα. Οι Έλληνες δεν θέλουν να αλλάξουν. Η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει. Ίσως η Ελλάδα να μην μπορεί να αλλάξει, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και ότι δεν αλλάζει πεθαίνει.
Αυτά τα οχτώ χρόνια, προσωπικά έκανα ό,τι μπορούσα, με την πίστη και την ελπίδα πως μπορούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη και πιο δίκαιη χώρα. Θέλω με όλη μου την καρδιά να αλλάξουμε την χώρα μας και νομίζω ότι αυτό φάνηκε από την αρθογραφία μου τόσων χρόνων. Οποίος διαβάζει τακτικά τα κείμενα μου –ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μου– θα το έχει διαπιστώσει.
Καταλαβαίνω πως πολλά από τα κείμενα μου είναι ολοένα και πιο απαισιόδοξα. Μάλλον θα είναι επειδή η σύγκρουση με την πραγματικότητα πλησιάζει και θα είναι σφοδρή η ρημάδα. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να τα γράφω, κυρίως επειδή διαπιστώνω ότι δεν αλλάζει και κάτι. Αν μη τι άλλο, πίστευα –και ίσως ακόμα να το πιστεύω– πως η ελληνική κοινωνία θα ξυπνούσε μια μέρα και θα έλεγε «τι θέλω εγώ με όλους αυτούς τους γελοίους;».