Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος
«Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ο φόβος»
Michel de Montaigne
Έχει αρχίσει να γίνεται πια συνείδηση σε όλους μας ότι ο κόσμος όπως τον ξεραμε μέχρι πριν την πανδημία δεν θα είναι ο ίδιος. Επιτρέψτε μου, αγαπητοί αναγνώστες, να κάνω κάποιες διαπιστώσεις για την πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω μας και η οποία, απ’ ό,τι φαίνεται, θα μας ακολουθεί για καιρό.
Η λαϊκή παροιμία λέει πως οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Πολύ περισσότερο η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), μια ένωση κρατών – μελών που φιλοδοξούσε μάλιστα, κατά ορισμενους να εξελιχθεί και σε Ομοσπονδία. Όμως, η ΕΕ της αλληλεγγυης και της ισοτιμίας (sic) των λαών αποδεικνύεται ανίκανη να τηρήσει ακόμη και την πιο στοιχειώδη αντίληψη για αλληλεγγύη, παρά τις μεγαλοστομίες. Η ΕΕ ουσιαστικά δεν υπάρχει εν τοις πράγμασι προσώρας. Κάθε χώρα είναι αφημένη στην μοίρα της να αντιμετωπίσει τα προβλήματα μόνη της. Αλληλεγγύη μεταξύ των δήθεν εταίρων δεν υπάρχει. Βοήθεια, έστω και συμβολική, δίνεται μόνο από την Κούβα, την Κίνα και την Ρωσία. Ας σημειωθεί ότι η Γερμανία, αυτός ο βρυκόλακας της ΕΕ, δεν επιτρέπει, όχι μόνο την έκδοση ενός ευρωομολόγου, το οποίο θα επιμεριστεί όσον αφορά το κόστος σε όλες τις χώρες αναλογικά, αλλά ούτε καν την εξαγωγή ιατρικού εξοπλισμού στις υπόλοιπες χώρες – εταίρους της. Η ΕΕ μοιάζει να καρτέρευσε σιωπηλά και το μόνο που περιμένουμε, κατά πάσα πιθανότητα, είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου της, εκτός, βεβαίως, εκπλήξεων.
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος
«Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ο φόβος»
Michel de Montaigne
Έχει αρχίσει να γίνεται πια συνείδηση σε όλους μας ότι ο κόσμος όπως τον ξεραμε μέχρι πριν την πανδημία δεν θα είναι ο ίδιος. Επιτρέψτε μου, αγαπητοί αναγνώστες, να κάνω κάποιες διαπιστώσεις για την πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω μας και η οποία, απ’ ό,τι φαίνεται, θα μας ακολουθεί για καιρό.
Η λαϊκή παροιμία λέει πως οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Πολύ περισσότερο η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), μια ένωση κρατών – μελών που φιλοδοξούσε μάλιστα, κατά ορισμενους να εξελιχθεί και σε Ομοσπονδία. Όμως, η ΕΕ της αλληλεγγυης και της ισοτιμίας (sic) των λαών αποδεικνύεται ανίκανη να τηρήσει ακόμη και την πιο στοιχειώδη αντίληψη για αλληλεγγύη, παρά τις μεγαλοστομίες. Η ΕΕ ουσιαστικά δεν υπάρχει εν τοις πράγμασι προσώρας. Κάθε χώρα είναι αφημένη στην μοίρα της να αντιμετωπίσει τα προβλήματα μόνη της. Αλληλεγγύη μεταξύ των δήθεν εταίρων δεν υπάρχει. Βοήθεια, έστω και συμβολική, δίνεται μόνο από την Κούβα, την Κίνα και την Ρωσία. Ας σημειωθεί ότι η Γερμανία, αυτός ο βρυκόλακας της ΕΕ, δεν επιτρέπει, όχι μόνο την έκδοση ενός ευρωομολόγου, το οποίο θα επιμεριστεί όσον αφορά το κόστος σε όλες τις χώρες αναλογικά, αλλά ούτε καν την εξαγωγή ιατρικού εξοπλισμού στις υπόλοιπες χώρες – εταίρους της. Η ΕΕ μοιάζει να καρτέρευσε σιωπηλά και το μόνο που περιμένουμε, κατά πάσα πιθανότητα, είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου της, εκτός, βεβαίως, εκπλήξεων.