Mπρος στην polaroid της Μάγδας κοιτούν γελαστοί...

Μοναδικές στιγμές με "Άρωμα Καφέ".

Η κα Μάρω Βλαχάκη, ετοιμάζεται να πει, με τον μοναδικό της τρόπο, το φλυτζάνι στον Λέλο, υπό τα μειδιάματα των εκλεκτών θαμώνων.

Αυτό και αν είναι Σκόπελος Life Style!

Είμαι ένα κάστρο

Είμαι ένα κάστρο.

Ένα ξεχασμένο ρακένδυτο κάστρο.

Εσείς πού είστε άνθρωποι;

Πόσα γνωρίζετε για μένα και πόσα έχετε μάθει;

Πώς τη σκεπάζετε, πώς τη γιατρεύετε τη γύμνια σας;

Εγώ κολλάω τις σάρκες μου με τα βροχόνερα τα λασπωμένα

να γειαίνουν οι πληγές μου.

Το μυστικό της γιατρειάς, το ’μαθα απ’ τις γιαγιάδες σας, 

που είχα στο σπιτικό μου.

Τότε που βλέπαν τους εχθρούς να τις πετροβολάνε, 

για τους πάρουν τα παιδιά μέσα απ’ την αγκαλιά τους. 

Αυτά που ως τα δέκα τους, βυζαίναν για να ζήσουν.

Για σας μιλάω άνθρωποι. 

Για σας που με τις λάσπες μου γιατρεύατε τα γόνατα, 

απ’ τα πεσίματά σας, στις πέτρινες κρυψώνες μου.

Πού είστε τώρα άνθρωποι;

Πώς πολεμάτε με τα φαντάσματά σας;

Εγώ τους δίνω μια μορφή κι ύστερα τα νικάω.

Το μυστικό πώς να νικώ, το ’μαθα απ’ τους παππούδες σας.

Τότε που ονομάτιζαν κάθε εχθρό και δράκο. 

Κι αυτοί, ίδιοι Αη Γιώργηδες για να σας προστατεύουν.

Για σας μιλάω άνθρωποι.

Πού είν’ το «εμείς» που γένναγε ήρωες ανάμεσά μας ;

Γιατί το θυσιάσατε στου «εγώ» σας το βωμό;

Ποιοι δάσκαλοι θα μάθουνε γράμματα στα παιδιά σας; 

Όσοι απαρνιούνται σήμερα τον ίδιο τον Χριστό;

Σε ποια ιστορία θα πιαστούν, σε ποια δημοκρατία,

άνθρωποι που αφέθηκαν σε τόση αμνησία;

Για σας μιλάω άνθρωποι.

Άνθρωποι που καρφώνετε πειρατικές σημαίες, 

μαύρες σακούλες σκουπιδιών στις ίδιες τις γωνιές, 

εκεί που η σκλαβιά γονάτιζε μανάδες και πατέρες.

Για σας μιλάω άνθρωποι.

Τώρα πώς παίζετε άνθρωποι;

Ποια είναι τα παιχνίδια σας; Οι κλέφτες κι αστυνόμοι; 

Τώρα θαρρώ πως έπαψε να είναι πια παιχνίδι. 

Και από δω μου φαίνεται, στα δυο πως μοιραστήκατε 

και το παιχνίδι, τώρα πια, το ζείτε αληθινά.

Τότε, εδώ πάνω, παίζανε όλοι τους μονιασμένοι. 

Παίζανε σαν κάστανα, μες στα  αγριοβλάσταρα, τρελό κυνηγητό. 

Κι οι νιες τότε γιαγιάδες σας, χρυσοντυμένες μέλισσες, 

στα μυστικά τσεπάκια μου, με γάργαρο το γέλιο, 

παίζανε το κρυφτό.

Πού είστε τώρα άνθρωποι;

Τώρα με τι γελάτε; 

Άκουσα πως χλευάζετε τον πόνο τ’ αλλουνού.

Σηκώστε το κεφάλι σας. Σκυφτοί δεν θ’ αντικρίσετε, τη θεϊκή πυξίδα, 

που δείχνει την ελπίδα.

Για ρίξτε ένα βλέμμα σας, έστω σε μια πανσέληνο, δω πάνω να χαρώ.

Γιατί κι αν με ξεχάσατε και αν μ’ απαρνηθήκατε, 

αχάριστοι μου άνθρωποι, 

εγώ για σας μπορώ, ν’ αγγίζω ουρανό. 

Και με όλα  τα συντρίμμια μου τονε παρακαλώ, 

ποτέ μην έρθει η στιγμή, ποτέ μην έρθει η ώρα, 

που η θάλασσα θα φτάσει ως εδώ.

Θα ’μαι γριά αφρόντιστη κι εγκαταλελειμμένη,

θα ’ χω αγκαλιά ανήμπορη και δε θα σας χωρώ.

Μάρω Βουδούρογλου Βλαχάκη

Σκόπελος/Έκθεση έργων κολάζ της Αθηνάς Βλαχάκη

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 6 μ.μ. ΣΤΟΝ "ΟΡΦΕΑ"

Σήμερα Σάββατο 20 Δεκεμβρίου, στις 6 μ.μ. και πριν την προβολή -σε επανάληψη- της υπέροχης ταινίας που παρουσιάστηκε την Παρακευή 12 δεκεμβρίου, θα γίνουν τα εγκαίνια της έκθεσης έργων κολάζ της Αθηνάς Βλαχάκη στην αίθουσα του "Ορφέα", με σκοπό την ενίσχυση των εργασιών συντήρησής του.

Φωνή Λαού...

Πάλι με κατατάξανε

στους αδρανείς πολίτες

όλοι μου οι συμπολίτες

αυτοί που εμφανίζονται

ως ενεργοί πολίτες

όλοι οι πολυθεσίτες

οι λεχρίτες κυβερνήτες

οι άτεχνοι πολυτεχνίτες

οι κοπρίτες μαλακίτες

οι κριτές με φαβορίτες

οι ενορίτες οι μεσίτες

και οι χρηματοπορδίτες

οι ισοβίτες τραπεζίτες

οι λαμπροί κοσμοπολίτες

οι χοντροί μητροπολίτες

οι παλαιοημερολογίτες

και οι νεοημερολογίτες

της βουλής ψευτοπροφήτες

που φορολογούν σοφίτες

σα πανάκριβες σουίτες

της τιβί οι ψωμοζήτες

γομορίτες σοδομίτες.

Πάλι καταδικάστηκα

να ζω με ερημίτες

που δουλεύουν σα τερμίτες

με πρησμένους φρονιμήτες

που 'χουν μύξες σταλακτίτες

πεντανόστιμες γρανίτες.

Κατατάξτε με βρε αλήτες

μες στους ενεργούς πολίτες

γιατί αλλιώς παλιοκοπρίτες

όπως λεν οι ονειροκρίτες

θα με κλαιν στους μακαρίτες

όλοι οι ενεργοί πολίτες.

Μάρω Βλαχάκη

Έργα της Αθηνάς Βλαχάκη στο MercuriusBar Art Gallery

Στις 9 μ.μ. τα εγκαίνια

Από σήμερα 8 Αυγούστου φιλοξενούνται στο γνωστό μας MercuriusBar Art Gallery οι νέες καλλιτεχνικές δημιουργίες της Αθηνάς Βλαχάκη Polasek με τίτλο “Think... Cut... Create!”. Έργα, στα οποία, η Αθηνά δίνει τη μορφή του κολάζ με έναν τρόπο καθαρά προσωπικό.

Η Αθηνά Βλαχάκη Polasek ασχολείται πολλά χρόνια με τη ζωγραφική.

Έχει λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις και έχει στο ενεργητικό της και πολλές ατομικές.

Στην ηλικία των 7 ετών, στη Γαλλία, με τη συμμετοχή της στην έκθεση για παιδιά, της UNICEF, διακρίθηκε με το έργο της ‘‘Γάμος’’ το οποίο έργο εκτίθεται σε αίθουσα του Δημαρχείου του Παρισιού.

Τον Νοέμβριο του 2012 η Αθηνα τιμήθηκε με ΕΠΑΙΝΟ για τη συμμετοχή της με την Art Kolonaki και Art Way στη διεθνή φουάρ Τέχνης “Affordable Art Fair”που πραγματοποιήθηκε στο Seattle Center Exhibition Hall, Seattle Washington, H.Π.Α, υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στο Σαν Φρανσίσκο. 

Μάρω Βλαχάκη - «Της Μάνας μου τα Μάτια»

Γελώ!

Κάποια στιγμή που είχα πολύ απογοητευτεί, πόσο πολύ το ήθελα να κόψω το μαλλί.

Ήθελα να ανανεωθώ να κάνω πως ξεχνάω, την ήξερα πολύ καλά αυτή τη συνταγή.

Πώς να τα κρύψω όσα άντεχα; Και πώς να μην το δείξω, πως ξέρω, ότι ο φίλος μου ο κολλητός, χρόνια στο μαγαζί, έβαζε το χεράκι του βαθιά μες στο ταμείο;

Η άλλη, φίλη κι υπάλληλος, φλέρταρε με τα ένσημα, τριπλά και τετραπλά και η τρίτη η καλύτερη, με τον αγαπημένο μου, ας πω με τον δεσμό μου, πολλά είχε μυστικά.

Ήθελα ανανέωση, αλλά με τι; Σκεπτόμουν..

Ίσα ίσα ένα πεντοχίλιαρο καλά χαντακωμένο μες στο βιβλίο χρώματος μπορντό και με τα γράμματα χρυσά «Ζητιάνος» Καρκαβίτσας.

Να κόψω τα μαλλιά;

Μπα! Σκέφτηκα. Καλύτερα να πάρω έναν άνθρωπο να έρθει να...

«Των Προγόνων ο Κόπος» - Μοιρολόϊ

Video: Ana Zumani.

Λόγια: Μάρω Βλαχάκη, Κώστας Ρίζος



Βοηθοί: Μάρω Βλαχάκη, Νικολέτα Παπαθανασίου, Ίρις Ολυμπίου, Κώστας Ρίζος, Κώστας Τζώλος, Σπύρος Γεώργας, Πέτρος Ζουμάνης, Γιάννης Ζωγραφάκης.
Μουσική: Ηπειρώτικο Μοιρολόι

Eλληνίδα

Ποίημα της Μάρως Βλαχάκη.

Video by Ana Rakel Zumani

Αφιερωμένο σε όλους εμάς...

Αγαπητή εφημερίδα, λόγω της ημέρας, θα ήθελα να δημοσιεύσετε το ποίημα μου για να το αφιερώσω σε όλους εμάς, που μας ενώνει το ίδιο όνειρο, που δεν είναι άλλο από το να ζούμε στον τόπο μας...

Μα εμείς…

Με το φτερό του ανέμου

το δρόμο μας χαράξαμε

όπου βρεθήκαμε

στον ίδιο τόπο αράξαμε.

Τοίχοι, συνθήματα,

ορδές βαρβάρων γύρω μας,

μα εμείς, το φυλαχτό

και τ’ άγιο μύρο μας.

Μας πιάσαν τη κουβέντα

αξίες να ξεχάσουμε

μυαλό μα και ψυχή

μες στο κενό ν’ αδειάσουμε.

Κόποι, χαρίσματα,

ευχές κολάκων μέσα μας,

μα εμείς, στις πληρωμές μας

και τα ρέστα μας.

Με το στερνό το γάλα μας

τον έρωτα ταΐσαμε

ούτε στη μάνα μας,

ποτέ δεν μαρτυρήσαμε.

Πόνοι, παιδέματα,

ντροπές, ανθρώπων δράματα,

μα εμείς, στη μοιρασιά,

τέχνες και γράμματα.

Τη μοναξιά μ’ αγάπη

στο στόμα τη φιλήσαμε,

στ’ άγριο κελί της,

ελπίδες σεργιανήσαμε.

Όσα κι αν ζήσουμε

στη γη ζούμε τα ουράνια μας.

Εμείς, τα γιασεμιά

και τα γεράνια μας.

Μάρω Βλαχάκη Βουδούρογλου