Ιστορία σε απρόμαυρες φωτογραφίες

Με αφορμή το εξαιρετικό άρθρο της Παρασκευής Κουτούμπα με τίτλο «Με ποιο χαμόγελο στα χείλη;» (κλικ) η Μάρω Βουδούρογλου - Βλαχάκη έστειλε στην εφημερίδα "Βόρειες Σποράδες" δύο φωτογραφίες της δικής της οικογενειακής ιστορίας.

Στην πρώτη ο πατέρας της Ιωάννης Βουδούρογλου και 

στην δεύτερη η ηρωική μορφή του Βόλου και αδερφός της μάνας της, Διονύσης Κατσούρης σε ξένοιαστες στιγμές με τους φίλους του το 1937, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα συνελήφθη στο Πήλιο για την πλούσια αντιστασιακή του δράση και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στα 25 του χρόνια.

Είμαι ένα κάστρο

Είμαι ένα κάστρο.

Ένα ξεχασμένο ρακένδυτο κάστρο.

Εσείς πού είστε άνθρωποι;

Πόσα γνωρίζετε για μένα και πόσα έχετε μάθει;

Πώς τη σκεπάζετε, πώς τη γιατρεύετε τη γύμνια σας;

Εγώ κολλάω τις σάρκες μου με τα βροχόνερα τα λασπωμένα

να γειαίνουν οι πληγές μου.

Το μυστικό της γιατρειάς, το ’μαθα απ’ τις γιαγιάδες σας, 

που είχα στο σπιτικό μου.

Τότε που βλέπαν τους εχθρούς να τις πετροβολάνε, 

για τους πάρουν τα παιδιά μέσα απ’ την αγκαλιά τους. 

Αυτά που ως τα δέκα τους, βυζαίναν για να ζήσουν.

Για σας μιλάω άνθρωποι. 

Για σας που με τις λάσπες μου γιατρεύατε τα γόνατα, 

απ’ τα πεσίματά σας, στις πέτρινες κρυψώνες μου.

Πού είστε τώρα άνθρωποι;

Πώς πολεμάτε με τα φαντάσματά σας;

Εγώ τους δίνω μια μορφή κι ύστερα τα νικάω.

Το μυστικό πώς να νικώ, το ’μαθα απ’ τους παππούδες σας.

Τότε που ονομάτιζαν κάθε εχθρό και δράκο. 

Κι αυτοί, ίδιοι Αη Γιώργηδες για να σας προστατεύουν.

Για σας μιλάω άνθρωποι.

Πού είν’ το «εμείς» που γένναγε ήρωες ανάμεσά μας ;

Γιατί το θυσιάσατε στου «εγώ» σας το βωμό;

Ποιοι δάσκαλοι θα μάθουνε γράμματα στα παιδιά σας; 

Όσοι απαρνιούνται σήμερα τον ίδιο τον Χριστό;

Σε ποια ιστορία θα πιαστούν, σε ποια δημοκρατία,

άνθρωποι που αφέθηκαν σε τόση αμνησία;

Για σας μιλάω άνθρωποι.

Άνθρωποι που καρφώνετε πειρατικές σημαίες, 

μαύρες σακούλες σκουπιδιών στις ίδιες τις γωνιές, 

εκεί που η σκλαβιά γονάτιζε μανάδες και πατέρες.

Για σας μιλάω άνθρωποι.

Τώρα πώς παίζετε άνθρωποι;

Ποια είναι τα παιχνίδια σας; Οι κλέφτες κι αστυνόμοι; 

Τώρα θαρρώ πως έπαψε να είναι πια παιχνίδι. 

Και από δω μου φαίνεται, στα δυο πως μοιραστήκατε 

και το παιχνίδι, τώρα πια, το ζείτε αληθινά.

Τότε, εδώ πάνω, παίζανε όλοι τους μονιασμένοι. 

Παίζανε σαν κάστανα, μες στα  αγριοβλάσταρα, τρελό κυνηγητό. 

Κι οι νιες τότε γιαγιάδες σας, χρυσοντυμένες μέλισσες, 

στα μυστικά τσεπάκια μου, με γάργαρο το γέλιο, 

παίζανε το κρυφτό.

Πού είστε τώρα άνθρωποι;

Τώρα με τι γελάτε; 

Άκουσα πως χλευάζετε τον πόνο τ’ αλλουνού.

Σηκώστε το κεφάλι σας. Σκυφτοί δεν θ’ αντικρίσετε, τη θεϊκή πυξίδα, 

που δείχνει την ελπίδα.

Για ρίξτε ένα βλέμμα σας, έστω σε μια πανσέληνο, δω πάνω να χαρώ.

Γιατί κι αν με ξεχάσατε και αν μ’ απαρνηθήκατε, 

αχάριστοι μου άνθρωποι, 

εγώ για σας μπορώ, ν’ αγγίζω ουρανό. 

Και με όλα  τα συντρίμμια μου τονε παρακαλώ, 

ποτέ μην έρθει η στιγμή, ποτέ μην έρθει η ώρα, 

που η θάλασσα θα φτάσει ως εδώ.

Θα ’μαι γριά αφρόντιστη κι εγκαταλελειμμένη,

θα ’ χω αγκαλιά ανήμπορη και δε θα σας χωρώ.

Μάρω Βουδούρογλου Βλαχάκη

Σωσίβια...

Παγιδευτήκαμε στο παρελθόν.

Πιανόμαστε απ' τις λέξεις για να σωθούμε.

Λέξεις σπουδαίων ανδρών, μιας εποχής, που όπως φαίνεται, οι γυναίκες στόμα είχαν και μιλιά δεν είχαν. Από ελάχιστες ο λόγος τους επέζησε.

Αναζητούμε λόγια σοφά, λόγια που έμειναν στην ιστορία, όπως οι ναυαγοί τα σωσίβια. Καμαρώνουμε για τις ανακαλύψεις μας, για την καταγωγή μας.

Και τι μ' αυτό; Σωνόμαστε γιατί οι ρίζες μας είναι τροφαντές;
 Νοιαζόμαστε για τα καινούρια φύτρα;

Πνιγόμαστε. Πνιγόμαστε στην προσπάθεια να πιαστούμε από τα πιο μακρινά μας σωσίβια. Και τα παιδιά μας; Τα εγγόνια μας, από ποια σωσίβια θα πιαστούν, αφού εμείς τους μεγαλώνουμε την απόσταση; Τι είδους δικά μας πατήματα θα αφήσουμε στο πέρασμά μας, για να πατήσουν;

Αναζητούμε σωσίβια, γιατί πετάξαμε τα ολοκαίνουργα που…

Σου αξίζει τάχα ο τίτλος "καλλιτέχνη";

Η ερώτηση που κάναμε στην ποιήτρια Μάρω Βουδούρογλου ήταν πεζή, απλοϊκή: Μπορεί κάποιος που αποκαλείται ποιητής να ασκεί βία στην οικογένεια του και να γράφει για την ισότητα των φύλων, είναι δυνατόν μια ποιήτρια να σκαρώνει στίχους για το περιβάλλον και τη φύση και στην καθημερινότητα να πράττει το αντίθετο... Είναι τελικά απαραίτητο η γραφή, η τέχνη να συμβαδίζει με τον τρόπο ζωής του "καλλιτέχνη" ή μήπως δεν χρειάζεται...

Η Μάρω μας απάντησε με τον δικό της τρόπο:

Χάρισμα και χρέος…

«Πιστεύω πως η κληρονομιά του κάθε Καλλιτέχνη και ιδιαίτερα του Ποιητή, αποτελείται κυρίως…

Από διπλάσιο χάρισμα, διπλάσιο χρέος και μία επιλογή.

Με το διπλάσιο χάρισμα, έχει...

Άγιος ουρανός

Σου το 'χα πει…

Η τηλεόραση μανούλα μου σκοτώνει

όταν τα χρώματα

σκεπάζει μαύρη σκόνη.

Μα θα σου πω…

Το ουράνιο τόξο ετούτου του πελάγου,

μάνα· φωτίζει ένα ολόκληρο λαό

και το σκοτάδι κάθε τσαρλατάνου μάγου

δεν φοβερίζει αυτόν τον άγιο ουρανό.

Σου το 'χα πει…

Η τηλεόραση μανούλα μου σκοτώνει

κατακαλόκαιρο

σα βλέπεις μόνο χιόνι.

Μα θα σου πω…

Δημοκρατία μα… αυτή μάνα μου μοιάζει

με θυμωμένη και κακότροπη γριά

που τα παιδιά της γειτονιάς δε τα τρομάζει

με κακομούτσουνα και κωμικά θεριά.

Σου το 'χα πει…

και θα στο πω μάνα ξανά…

Όσο κι αν σβήνουν της ελπίδας τα κεριά,

φέγγει του άγιου ουρανού η ξαστεριά.

Μάρω Βουδούρογλου

Λες να ’χει ελπίδα;

Τ’ όνειρο ηλιόσφαιρα. Πώς να το πιάσεις;
Τα "θέλω" υβρίδια σε θερμοκήπια
μεταλλαγμένα.
Το φως ακάλυπτο γυρεύει γύμνια
να ζευγαρώσει,
μα εμείς ντυμένοι με τη ντροπή,
ψάχνουμε φύλακες πού ’χουν τη γνώση
να μας πλανέψουνε σε φυλακή.

Μοχθούν τα χνώτα μας να τ’ ανεχτούμε
με λόγια αγάπης, άσφαιρες σφαίρες.
Γιατί Θεέ μου, τόσο σκοτάδι
στο φως του Έλληνα να ’χει κρυφτεί
κι έτσι η καρδιά μας όλο φοβέρες
να κυνηγάει για να λιαστεί;

Διπλά Αγήματα, θύτες και θύματα
σε καθώς πρέπει βηματισμό
πάνε το "αύριο" να εξευμενίσουν
με αποτρόπαιο συμβιβασμό.

Στο πάρε δώσε χρήμα και όνομα
σε υπεραυτόματη συναλλαγή.
Μες σε καθρέφτες και μπιζουτιέρες
τρέχει η ζωή μας να στολιστεί.

Για ’κεί που τ’ όνειρο κι η αγάπη γνέφει,
λες να ’χει ελπίδα να πάει η ψυχή;

Mάρω Βουδούρογλου Βλαχάκη

Άντε... βρε...

Μου κάνει εντύπωση που το απαισιόδοξο κατά τη γνώμη μου σχόλιο ΣΚΟΠΕΛΟΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ, αναρτήθηκε (κλικ) κάτω από την αισιοδοξία της ετικέτας Αλληλεγγύη Εθελοντές Προσφορά.

Εγώ θέλω να ευχηθώ, το έργο της όποιας προσφοράς, να φωτίσει τις ψυχές των ανθρώπων. Γιατί μόνο έτσι γίνονται ορατά τα χνάρια που αφήνει ο τόπος μας στο διάβα των αιώνων και τα οποία εμείς ακολουθήσαμε κάποια άλλη δύσκολη εποχή...

Άντε... βρε...

Βρε έννοια που ’χαν οι μανάδες!

-Πού πας παιδί μου;

-Να παίξω.

-Άλλαξες βρακί;

-Όχι.

-Κι άμα γκρεμιστείς θα γίνουμε ρεζίλι;

Και ή άλλαζες βρακί, οπότε γκρεμιζόσουνα με την ησυχία σου ή δεν άλλαζες και συνήθως γλίτωνες το γκρέμισμα.

Μη γίνουμε ρεζίλι….

Δεν φτάνει ο πόνος και τα σημάδια στα γόνατα, δεν...

Καλή Πρωτοχρονιά στη μοναξιά του κόσμου!

Άνθρωπος του δρόμου

Στάζει η βροχή της μοναξιάς

πίκρα στο στόμα.

Του πικραμύγδαλου τη γεύση

έχει η ζωή.

Πώς ήπιε αθάνατο νερό

μέσα στο σώμα,

κείνο το έρημο, αναπάντητο «γιατί»;

Κοντά ανθρώπινη μορφή

δε θα σταθεί.

Μήπως φοβάται κι η σκιά της

μη βραχεί;

Ζητώ ελπίδα,

έστω για μια μόνο μέρα.

Να γεννηθώ

στου ασυνήθιστου τη σφαίρα,

σαν αγριολούλουδο

στου κόσμου τα τσιμέντα.

Πόσα απ’ τα όνειρα

μείνανε στην κουβέντα….

Σαν αγριολούλουδο

στου κόσμου τα τσιμέντα,

μήπως γυρέψει η ανθρωπιά

να κόψει μέντα.

Μάρω Βλαχάκη

Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους!

Ζωντανεύει ο «Ορφέας» στη Σκόπελο

Mία ωραία ποιητική/μουσική βραδιά έγινε χθες στην αίθουσα του παλιού κινηματογράφου «Ορφέας» στη Σκόπελο. Την εκδήλωση, αν και δεν είχε γνωστοποιηθεί εγκαίρως, παρακολούθησαν με ενδιαφέρον πολλοί Σκοπελίτες, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι ο «Ορφέας» μπορεί να λειτουργήσει και τον χειμώνα ως ένας τόπος συνάντησης Τέχνης και Πολιτισμού.

Ποιήματα τους διάβασαν ή παρουσίασαν σε video η Συνιορίτσα Καραγιαννάκη, ο Στρατής Βολάνης και η Μάρω Βουδούρογλου – Βλαχάκη. Η τελευταία έκανε την έκπληξη διαβάζοντας εκτός από ποιήματα και ένα διήγημά της που ακούστηκε με ενδιαφέρον και χειροκροτήθηκε.

Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ενεργών Πολιτών Σκοπέλου και «ανένταχτοι» φίλοι των τεχνών και του «Ορφέα» και στόχος τους είναι αυτές οι βραδιές να επαναληφθούν κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Βραδιά Τέχνης στο Μουσείο Αλοννήσου

Η ποιήτρια Μάρω Βουδούρογλου – Βλαχάκη, η Ολλανδή καλλιτέχνης Ingrid Pintgen και ο Άγγλος Πιανίστας και Συνθέτης David Lane παρουσίασαν μια μοναδική βραδιά Ζωγραφικής, Ποίησης και Μουσικής στο Μουσείο Μαυρίκη στην Αλόννησο.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν και πολλοί από τη Σκόπελο, οι οποίοι έφθασαν στο Πατητήρι με το Sporades Queen.

Πρωτομαγιά

Πάνω απ’ τ’ άγρια κύματα,

του νου σου τα ξανοίγματα,

σαν ουρανοί πλαταίνουν.

Κι εγώ ένα απ’ τα γύρω σου

που μοναχά σωπαίνουν,

πονώ για όσα σου χάλασα.

Μίλα μου σε παρακαλώ

μονάχα για τη θάλασσα.

Μοναδική μου συντροφιά

του πόνου μου παρηγοριά

μακρόσυρτο τραγούδι.

Και συ ένα απ’ τα γύρω μου

φαρμακερό λουλούδι,

πονάς για όσα σου χάλασα.

Μίλα μου σε παρακαλώ

μονάχα για τη θάλασσα.

Πρωτομαγιάς μηνύματα

όρκοι με φτερουγίσματα

σαν τα πουλιά μακραίνουν.

Κι εγώ ένα απ’ τα γύρω σου

που μοναχά σωπαίνουν,

πονώ για όσα μου χάλασες

σα μου ’μαθες πως ειναι μια

όλου του κόσμου οι θάλασσες.

Μάρω Βουδούρογλου Βλαχάκη

Μ’ αυτό το ποίημα η Σκόπελος τιμήθηκε

με το Α' Πανελλήνιο και το

Α' Διεθνές Βραβείο Ποίησης 

Αφιερωμένο σε όλους εμάς...

Αγαπητή εφημερίδα, λόγω της ημέρας, θα ήθελα να δημοσιεύσετε το ποίημα μου για να το αφιερώσω σε όλους εμάς, που μας ενώνει το ίδιο όνειρο, που δεν είναι άλλο από το να ζούμε στον τόπο μας...

Μα εμείς…

Με το φτερό του ανέμου

το δρόμο μας χαράξαμε

όπου βρεθήκαμε

στον ίδιο τόπο αράξαμε.

Τοίχοι, συνθήματα,

ορδές βαρβάρων γύρω μας,

μα εμείς, το φυλαχτό

και τ’ άγιο μύρο μας.

Μας πιάσαν τη κουβέντα

αξίες να ξεχάσουμε

μυαλό μα και ψυχή

μες στο κενό ν’ αδειάσουμε.

Κόποι, χαρίσματα,

ευχές κολάκων μέσα μας,

μα εμείς, στις πληρωμές μας

και τα ρέστα μας.

Με το στερνό το γάλα μας

τον έρωτα ταΐσαμε

ούτε στη μάνα μας,

ποτέ δεν μαρτυρήσαμε.

Πόνοι, παιδέματα,

ντροπές, ανθρώπων δράματα,

μα εμείς, στη μοιρασιά,

τέχνες και γράμματα.

Τη μοναξιά μ’ αγάπη

στο στόμα τη φιλήσαμε,

στ’ άγριο κελί της,

ελπίδες σεργιανήσαμε.

Όσα κι αν ζήσουμε

στη γη ζούμε τα ουράνια μας.

Εμείς, τα γιασεμιά

και τα γεράνια μας.

Μάρω Βλαχάκη Βουδούρογλου