..Άξιζε να μείνει μόνη

Χωρίς φωτιά, υστερία

καμωμένη με μαχαίρι κοφτή λεπίδα.

Της κρυψώνας το ασάλευτο κορμί μου

χύνεται σε δύο κομμάτια.

Ποτέ το σίδερο δε γέμισε με χώμα

μόνο με το δικό μου σώμα.

Στημένο σύννεφο τα δάκρυα

στου ουρανού σου την απλότητα κεντημένα.

Σαν ανθρώπινα χέρια ψάχνουμε την Ειρήνη

σήμερα που χάθηκε τόσο άδικα το χθες.

Ζωντανά σχέδια ταξιδεύουν μετά τη φόρα της βροχής.

Ζήλεψε η γη και τράβηξε βαθιά ό,τι έπεφτε.

Ξ' έξεψες τα άλογα να φύγουν

με τις πατημασιές τους στο κορμί μου ν' αφήνουν πληγές.

Αγιάτρευτα τα μίση της ζωής που ζήσαμε σαν όνειρο

ξύπνησα χωρίς οίκτο χωρίς....

Παλεύει η σταγόνα να κρατηθεί στο φύλλο

μα πέφτει με φόρα στο πρόσωπό μου.

Ματιά θολή με αόρατα βλέφαρα να κλείνουν.

Για ποιο όνειρο παλεύεις συ σταγόνα της λιγοστής αγάπης.

Αναρωτήθηκε η νύχτα.

Μετάνοιωσε η πέτρα που κύλησε απ' το βουνό

κι ένοιωσε μόνη;

Όχι...Απλά ταξίδεψε σε όμορφα μονοπάτια...

κι αυτό άξιζε για να μείνει μόνη.

Μαρία Αναγνώστου, 

Έπαινος 

στον Ε΄ Ποιητικό Διαγωνισμο Καισάριος Δαπόντες,

Σκόπελος, 2016

Η μπαλάντα της Περσεφόνης

Ζωή, χαρά κι ολάνθιστο λιβάδι,
ασφόδελοι και νάρκισσοι στα χέρια,
μα άξαφνα βοή, κακό, σκοτάδι
και χάνομαι στης θλίψης τα λημέρια.
Τα δάκρυα της μάνας τζιβαέρια,
τα λόγια της ολόφωτη πυξίδα,
κι αν τ’ όνειρα πετούν σαν περιστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Στους πέντε ποταμούς βαθιά στον Άδη,
στης λήθης τα νερά στήνω καρτέρια,
να βρω κρυφό της άνοιξης σημάδι,
της μοίρας μου πριν κλείσουν τα δεφτέρια.
Να κάνει τους χειμώνες καλοκαίρια
της μάνας η αγάπη, σαν ασπίδα,
κι αν πέφτουν οι ψυχές στα λασπονέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Οι πόθοι μου ματόβρεχτο υφάδι
η νιότη μου σαν σφάγιο στα μαχαίρια,
και γίνεται του Πλούτωνα το χάδι,
φαρμάκι που μου καίει τα τζιγέρια.
Να διώχνει μακριά μου τη μιζέρια
της μάνας η αγκάλη, σαν ασπίδα,
κι αν ρίχνουνε σκιές τα νεκροκέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Να στέκεται υπέρλαμπρη κι αιθέρια,
η μάνα, στη ζωή μου ηλιαχτίδα,
κι αν χάνονται στο άπειρο τ’ αστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Eλένη Αντωνίου-Κωνσταντίνου,
Α΄ Βραβείο στον
Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος, 2016

Η σταύρωση

Χωρίς αγάπη βρέθηκε στων ρολογιών τη δίνη
μοσχοβολώντας άρωμα που τις ψυχές μεθούσε
να βλαστημά τη μοίρα της και τις φωτιές να σβήνει
που ξέμειναν να καίνε αυτά που τόσο επιθυμούσε.

Συχνά-πυκνά κατέφευγε στ’ αμπάρια του μυαλού της
κι απ’ τα κρασιά δοκίμαζε στα ξύλινα βαρέλια
αναπολώντας τα φιλιά τα τρυφερά του γιου της
που απλόχερα της τα ‘δινε με τα γνωστά του γέλια.

Και κάποιο δροσερό πρωινό, στον κήπο της την πάχνη
κοιτούσε απ’ το παράθυρο με μάτια δακρυσμένα
ενώ στο σπίτι πάλευαν της άρνησης η αράχνη
και τ’ όνειρο τ’ αλλοτινό, που γύρισε απ’ τα ξένα.

Ολόγυμνη έξω βγαίνοντας, με δύναμη στο χώμα
σταυρό μεγάλο κάρφωσε, το φόβο να ξορκίσει
κι οι λέξεις της ακούστηκαν ως των θεών το δώμα
μα εκείνοι πρόσταξαν μεμιάς κανείς να μη βοηθήσει.

Και σταύρωσε το είναι της, εκεί μπρος στην αυλή της
χωρίς στιγμή να το σκεφτεί, για να μην κάνει πίσω
και συνεχίσει ανδρείκελο να νιώθει το κορμί της
κινούμενο σ’ ευθεία γραμμή στης λησμονιάς τη νήσο.

Γιάννης Χαϊδεμένος,
Γ΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Θάλασσα

Βαθιά στα σπλάχνα τ’ ακριβά σου
πλαστήκανε ετούτοι οι τόποι
και βγήκανε στον μπλε καμβά σου
νησιά, στεριές, βουνά και ανθρώποι.

Μέσα στα κύματα π’ αφρίζουν
ανδρώνονται με μιας τ’ αγόρια
κι οργώνουν, σπέρνουν και θερίζουν
τον μπλε σου κάμπο με βαπόρια.

Για τον γαλάζιο σου τον θρόνο
λόγο κακό ποιος να τολμήσει;
Μια τρικυμία φτάνει μόνο
την ύβρη του να τιμωρήσει.

Σε λάτρεψαν ως Ποσειδώνα
θαλασσομάχοι και ψαράδες.
αθάνατη στον ρου του αιώνα,
γεμάτη φως και συμπληγάδες.

Σκύβει ο ουρανός και σε φλερτάρει,
μακριά, στ’ ορίζοντα τα βάθη
και συ του δίνεις για να πάρει
γαλάζιο χρώμα, φως και πάθη.

Είσαι η μοίρα αυτού του τόπου.
Καλή; Κακή; Ποιος να σε κρίνει;
Φτωχά τα λόγια του ανθρώπου
μπροστά στην απεραντοσύνη.

Γεργατσούλης Βασίλης,
Β΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Γέφυρα Ανθρωπιάς

Της  θάλασσας  οι  σκόπελοι, τα  βράχια, οι  νησίδες,
άμοιρων  ναυαγών  ψυχών  σωσίβιες  ελπίδες…
Πέλαγος, να’ σουν  μια  αγκαλιά  κι  ένα  φιλί  το  κύμα,
για  να  μην  πνίγονται  παιδιά, μάνες  μην  κλαιν  σε  μνήμα.
Ωκεανέ, πώς  στένεψες;  Πόσο  μικρός  φαντάζεις…
Σύνορα  φράχτες  σ’ έκλεισαν. Μια  φυλακή  μου  μοιάζεις.

Γέφυρα  ρίχνω  σου,  Ανθρωπιά, χέρι  βαστώ  του  πόνου
ποτές  μη  λείπει  η  συντροφιά.  Βασανισμένων  πλήθος,
λεύτερη  να’ χετε  φωλιά, μακριά  από  βέλη  φθόνου,
να  μη  σας  βρίσκει  το  κακό.  Ζωή  σημαίνει: ήθος!

Στεριά  μου, αίμα  μου  και  γη, χώμα  του  σώματός  μου,
μου  ξεριζώνουν  την  καρδιά, δεν  είμαι  ο  εαυτός  μου.
Χώρα  μου, πέτρα  και  κορφή, ρίζα  μου  και  εστία,
καμπάνες  σου  έχεις  τις  βροντές  του  Ξένιου  του  Δία.
Όσα  δεντρά ’χει  ο  τόπος  μου  και  κλώνους  το  κορμί  μου,
τόσα  σπουργίτια  πρόσφυγες  κουρνιάζουν  στην  ψυχή  μου.

Γέφυρα - Αγάπη, στέριωσε, για  να  διαβεί  το  δάκρυ
και  να  περάσει  αντίπερα, στ’ αντίσκηνο  του  γέλιου.
Βρεφοκρατούσα  Παναγιά  θηλάζει  απ’ άκρη  σ’ άκρη
τ’ άγια  Παιδιά  όλης  της  γης  με  νάματα  Ευαγγέλιου.

Πού  να’ βρω  άστρα  τ’ ουρανού, πού  να’ βρω  γαλαξία,
τ’ αποδιωγμένα  τ’ όνειρα  να  βρουν  και  πάλι  αξία.
Κατοίκησα  ένα  σύννεφο, μα  μ’ έβρεξε  ο  πόνος
κι  ως  να  στεγνώσω  την  ψυχή  ’πόμεινα  πάλι  μόνος.
Μια  αχτίδα  ήλιου  πόθησα, μα  μου ’καψε  τα  στήθεια,
βούρκωσε  λάσπη  τ’ όνειρο  και  ψεύτισε, στ’ αλήθεια…

Αλληλεγγύης γέφυρα, η μόνη μας ελπίδα
να σμίξουν μέσα μας πτυχές, της τραγωδίας πάθος,
στις τρικυμίες της ζωής ο Άνθρωπος πυξίδα,
θάλασσας, γης και ουρανού το ύψος και το βάθος!

Παναγιώτης Κουμπούρας,
Β΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Το αντίο

Ξυράφι στο μυαλό μου η εικόνα σου
και μαχαιριά στα στήθια μου η μορφή σου.
Σε βλέπω με χαμένο βλέμμα κι’ άλαλο
τα νύχια σου να μπήγεις στ’ άθλιο κάγκελο,
εγώ να σέρνομαι στου πλοίου το κατάστρωμα
κι’ εσύ να μένεις στην προβλήτα μοναχή σου.

Κατέβαζες μουσκιό κεφαλομάντηλο
να σε φυλάξει από τη σκαμαγκίδα.
΄Εδερνε ο αγέρας το φουστάνι σου και γύριζε
και το καράβι όλο έφευγε και σφύριζε.
Σύννεφο ομίχλης θάμπωσε τα μάτια μου,
αν είσαι ’κει ή αν έφυγες δεν είδα.

΄Ανοιξα το πακέτο που μου έδωσες
την ώρα που το χέρι σου φιλούσα.
Κανένα απ’ τα ζαχαρωτά δεν γεύτηκα.
Σου ’ταξα θα γυρίσω. Λόγια ψεύτικα.
Και τη φωτογραφία που ’μαστε μαζί
δεν έπαψα να κλαίω σαν κοιτούσα.

Με πλήγωσε η ρομφαία από τα μάτια σου,
με μάτωσε και με πονάει ακόμα.
΄Οσες κι’ αν είδα μάνες Παναγιές
ν’ αφήνουνε στα κάγκελα νυχιές,
όλες εσένα μου θυμίζουν που καιρό
έχεις ξαπλώσει κι’ αναπαύεσαι στο χώμα.

Αικατερίνη Μακρή,
Γ΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Γυναίκα εσύ

Γυναίκα της απέραντης προσφυγιάς
απίθωσες το παράπονο στο παραθύρι του κόσμου
για να το σεργιανίσει με τους φλοίσβους της η θάλασσα
από τα λιμάνια της Ανατολής
με το μισαλλόδοξο χέρι της εμπόλεμης κάνης
ως τ' αφιλόξενα παράλια της δουλέμπορης γης
και από κει η ανάγκη της επιβίωσης να το ταξιδέψει
με τα αραδοκύματα του σαρκοβόρου πελάγους
ως τα αλύτρωτα σύνορα του ατσάλινου φράχτη.

Γυναίκα εσύ της ανείπωτης τραγωδίας
του ακούραστου φιλιού στα βρεφικά τα χείλη
ανύσταχτα κουβαλάς τον ξεριζωμό του σπιτιού σου
μες στα λασπόνερα της ντροπής
και τον σταλάζεις βάλσαμο σε τόπο ξένο, αλγεινό.
Στα αγριοκαίρια τάζεις
της μισής σου φαμίλιας το στερνό το αντίο
-εκείνης που ξοπίσω απόμεινε νηστική,
ανήμπορη, παγωμένη-
άβροχο φυλαχτό το κρατάς
στα φυλλοκάρδια του τρόμου,
είναι το βιος σου ολάκερο
σε τούτον τον αδίσταχτο χειμώνα.
Στο παιδικό κλάμα της ασυγκράτητης πείνας
την ενδόμυχη λάβα σου στίβεις
ρουφάς τους τελευταίους χυμούς του κορμιού σου
των μαστών σου ζουλάς τις άνυδρες θηλές
και ξεγελάς το βλαστάρι σου με των δακρύων
το αιμάτινο γάλα σου.
Η οδύνη νάμα καυτό και ρέει
στης ρυτίδας σου το βαθύ σκάψιμο.

Γυναίκα εσύ της απέραντης προσφυγιάς.
Γυναίκα του ανιστόρητου πόνου.
Βοά το μέλλον σου τρύπιο σκαρί
το μπαλώνεις στο κρύο
και κατάσαρκα ιδρώνεις.

Λίτσα (Καλλιόπη) Δημητροπούλου
Α΄ βραβείο στον
Ε΄ ποιητικό διαγωνισμό
"Καισάριος Δαπόντες"
 (Σκόπελος 2016)

Εμείς

Δεν κοιταχτήκαμε, απομείναμε σιωπηλοί για ώρες.
Καθισμένοι στην άκρη του κρεβατιού,
νοιώσαμε να κατοικεί ο ένας μέσα στον άλλο
και δαγκώσαμε  τα χείλη μας
από αμηχανία, ίσως κι από απόγνωση.

Δεν τολμήσαμε ν’ αγγίξει ο ένας τον άλλο,
αν και το θέλαμε κι οι δυο,
όμως, δεν ήταν σίγουρα μόνο το πυρωτικό πάθος
ήταν κι αυτή η φοβερή τρυφερότητα που μας πλημμύριζε
και μας γέμιζε μ’ αγάπη κι έγνοια.

Ποτέ δεν θα μάθουμε τι υπήρξε ο ένας για τον άλλο
γιατί άλλοι μας αγάπησαν, και μ’ άλλους θα ζούμε,
δεν ξέρουμε πως θα ήταν αν αγγιζόμασταν,
ούτε τι θα νοιώθαμε αν κοιμόμασταν αγκαλιά το βράδυ
και κοιταζόμασταν στα μάτια το πρωί.

Δεν πρόκειται ποτέ να μοιραστούμε την ίδια ανάσα,
μα θα 'μαστε για πάντα αληθινοί,
θα είμαστε, εμείς!
Κι ας πεθάνουμε μονάχοι.

Γιάννος Λαμπής
Α΄ βραβείο στον
Ε΄ ποιητικό διαγωνισμό
"Καισάριος Δαπόντε"
 (Σκόπελος 2016)

Ε' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες" / Αποτελέσματα

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Οργανωτική Επιτροπή του Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ευχαριστούν θερμά, για ακόμη μία χρονιά, όλους τους ποιητές για τη συμμετοχή τους, καθώς και την Επιτροπή Αξιολόγησης που συνέβαλλαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού.

Ενημερώνουμε τους ποιητές ότι ο Δήμος Σκοπέλου διατίθεται να αναρτήσει τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαδίκτυο, όπως κάθε χρόνο, ενώ μερικά από αυτά έχουν ήδη προταθεί και για μελοποίηση. Όσοι από τους παρακάτω διακριθέντες επιθυμούν τη δημοσίευση των ποιημάτων τους, παρακαλούμε να τα αποστείλουν σε ηλεκτρονική μορφή στο e-mail: ninettakosma@yahoo.gr και όσοι επιθυμούν να μάθουν τη βαθμολογία τους, ασχέτως βραβείου, μπορούν να καλέσουν στο 2424-300580.

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

Σκόπελος / Παράταση του Ε' Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης "Καισάριος Δαπόντες"

Τηρώντας το... "έθιμο", η Οργανωτική Επιτροπή του Ε' Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης "Καισάριος Δαπόντες" ευχαριστεί θερμά όλους για τη μέχρι τώρα μεγάλη συμμετοχή και ενημερώνει τους φίλους που ρωτούν, ότι παρατείνεται η προθεσμία υποβολής ποιημάτων για το Διαγωνισμό του 2016 ως τις 30 Απριλίου.

Πιάστε χαρτί και μολύβι και δοκιμάστε τις δυνατότητές σας, μπορεί οι δικοί σας στοίχοι να γίνουν τραγούδι μια μέρα..! 

Καλή επιτυχία και ραντεβού το Σεπτέμβρη στην πανέμορφη Σκόπελο! 

"Φιλιά στη γη" / Η ποιητική συλλογή της Ελένης Κοσμά

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις "Πόλις" η ποιητική συλλογή της Ελένης Κοσμά*, "Φιλιά στη γη"

Ι.
Πριν από σένα
αόρατη με υφαίνει
μία αράχνη.
❖
Η αράχνη υφαίνει αόρατο ιστό•
υφαίνει και υφαίνει μέχρις ότου

τον ύπνο παγιδεύσει ενός ασώτου
σε εφιάλτη κυλώντας τον φριχτό:

τον εφιάλτη της αιώνιας πτώσης.
Πώς πέφτουμε από όνειρο βαθύ

σ’ άλλο κι έπειτα άλλο; Έχει στηθεί
όμοια το σκηνικό και μ’ έχει καταπιεί

_______________
*Η Ελένη Κοσμά γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη και κατάγεται από τη Σκόπελο. Σπούδασε Συγκριτική Λογοτεχνία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έχει δημοσιεύσει άρθρα, δοκίμια και μεταφράσεις στα περιοδικά Αντί, Εντευκτήριο, Παλίμψηστον, Ποιητική, και στις εφημερίδες Αυγή και Εποχή.

Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Πιερ Πάολο Παζολίνι "Οι στάχτες του Γκράμσι" και έχει γράψει την εισαγωγή για αυτή την έκδοση (Οροπέδιο, 2016).

Το “Φιλιά στη γη” κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2016 από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, με εξώφυλλο το έργο του Henri Matisse «Γυμνό με πορτοκάλια» και είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.

Ε΄Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες»

Ο Δήμος Σκοπέλου και το Γραφείο Εθελοντισμού της Δημοτικής Κοινότητας Σκοπέλου προκηρύσσουν τον Ε΄ κατά σειρά Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες", στη μνήμη του Σκοπελίτη λόγιου και ποιητή του 18ου αιώνα.  Στόχος του διαγωνισμού είναι η ανάδειξη του ταλέντου νέων δημιουργών.

Όροι Συμμετοχής:

·  Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο και οι στίχοι δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τους τριάντα δύο (32).

· Οι διαγωνιζόμενοι θα μπορούν να μετάσχουν με ένα μόνο ποίημά τους.

· Το διαγωνιζόμενο ποίημα θα πρέπει να είναι ανέκδοτο και...

Δρόμοι παλιοί

[...]

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα


χωρίς να γνωρίζω κανένα


κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας


με γνώριζε με γνώριζε

Μ. Αναγνωστάκης

Τυχοδιώκτης

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

 Γ' Βραβείο / Αιμιλία Δρίμα

Νυχτέρι με νανούριζαν
των ματιών σου οι υάκινθοι.
Φίνα κομμάτια, σα θαλπωρή
μιας αθωότητας που με κεντρίζει.
Ψάχνω τις ίριδες να βρω, με δόσεις έρωτος
τις φύτρες έκοψα για να χυθούν οι τύψεις.
Ζωή
μου μοιάζεις , τις στιγμές που ενθουσιάζομαι,
που τρεμοπαίζονται οι τύχες μου στην μέρα.
Μ' ένα πικρό ποτήρι έρωτος συμπάσχω,
μετάσχω σε  πνιγμένες χίμαιρες,
δεν θέλω ακόμα όμως να προσευχηθώ...
Σ' ένα κλουβί, αντιστροφή ξύλινης πόρτας ,
μικτά σαλόνια ξεσκεπάζουν τις ανάγκες μου.
Περισυνέλεξα τους σπόρους της συνάντησης,
ήρθα σε ρήξη με τους ήλιους
των ανάμεικτων καιρών.
Ένα μαντήλι ανακάτεψε τα αισθήματα,
δρόσιζε τους καπνούς η αλήθεια.
Αρχαίοι δείχτες τρέμουν στα βαριά τα σούρουπα,
γουρνιάζει η  δίψα σ' ένα ξέφωτο αιώνων.
Σκουριά μαρμάρινη στον πάτο κάθε θάλασσας,
απ' τους καπνούς αέρας προμηνύεται καυτός.
Με νανουρίζαν αναστεναγμού τα άσματα
κι ένα κομμάτι αν σου βρω αυτού του κόσμου
δε σου φτάνει.....

Αιμιλία Δρίμα

Όταν γράφω αισθάνομαι

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

Έπαινος / Μαρία Χατζημιχαήλ

Όταν γράφω
αισθάνομαι
πως ενανθρωπίζομαι και πάλι

Όταν γράφω
μια συννεφιασμένη μέρα γεμάτη καταιγίδες
που χτυπά αδιάκοπα τη ψυχή μου
αισθάνομαι
το ουράνιο τόξο να ξεπροβάλλει
να διώχνει βιαστικά τα σύννεφα
τη φουρτούνα της ψυχής
ηλιαχτίδες ζεσταίνουν τη πληγωμένη μου καρδιά

Όταν γράφω

Να με αγαπάς

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

Έπαινος / Ζουμπιάδης Γιάννης

Ακόμα και αν είναι λάθος
ακόμα και αν ο χρόνος είναι λίγος
να με αγαπάς
ακόμα και αν όλοι λένε ότι δεν αξίζει.

Ακόμα και αν το τώρα είναι η τελευταία στιγμή
να με αγαπάς
ακόμα και αν η ζωή είναι όμορφη και δεν την αντέχω
ακόμα και αν η θάλασσα καταπιεί τα βουνά.

Η χώρα των δακρύων

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

Γ' Βραβείο / Αλεξάνδρα Τσιλιμπάρη

Σε φόρεσα όνειρο-παγίδα,
πλεγμένο δίχτυ
που τα οράματα φιλτράρει
στης σκέψης το λαβύρινθο,
πώς να ξεφύγω από σένα,
ανάμνηση
στο φως του φεγγαριού,
ανάγκη απεγνωσμένη,
στην ομίχλη μου
αναζητώ να σ’ αναστήσω.

Μείνε
κι αυτή τη νύχτα,
πώς να γράψω τ’ όνομά σου
στο τετράδιο της μοναξιάς…

Κρυφοκοιτάζω τη βροχή
να λιώνει τα πυρωμένα μου όνειρα
στο χρόνο,
αποτύπωμα παλιάς φωτογραφίας,
εσύ κι εγώ,
άγγελοι με δυο μονά φτερά,
πετούσαμε στο χρόνο.

Αν μείνεις
η μοίρα θα ξεγελαστεί,
ο θάνατος το δρόμο του θα χάσει,
αν γίνεις
όαση στην έρημο των θέλω μου,
τη χώρα των δακρύων θα κομματιάσω
για τη μεγάλη απόδραση.

Αλεξάνδρα Τσιλιμπάρη

Πληγωμένα μίλια

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

Α' Βραβείο / Κωνσταντίνος Σώκος

Πέρασαν χρόνια που δε σε ξανάδα.

Ένα βαπόρι μ’ αμπάρια γεμάτα,

άφησε πίσω το Ρίο λα Πλάτα

κι’ ένα κορίτσι στο μόλο, λαμπάδα.

Πάμπολλα πλοία. Χιλιάδες τα μίλια.

Όμως κανένα δε μ’ έφερε πίσω.

Μόλις που πρόλαβα να σ’ αγαπήσω.

Κίτρινα γράμματα έχω κειμήλια.

Είχες ανάψει κεράκια στον άγιο

κι’ είπες ευχές, στους αφρούς των κυμάτων.

Τρεις καταλόγους  μετράω θυμάτων,

δυο επιζήσαντες κι’ ένα  ναυάγιο.

Ξέμπαρκος σ’ ένα νησί στο Αιγαίο.

Το’ να μου χέρι κομμένο στη μέση.

Χάθηκε κάθε ανθρώπινη σχέση

κι’  ένα χαμόγελο πού’ χα πηγαίο.

Γνώριμο γράμμα στην πόρτα μου κάτω.

Τι κι’ αν προσπάθησες, τι κι’ αν με βρήκες;

Δεν σου ταιριάζουνε τέτοιες  συνθήκες

ούτε ποτέ θα σου στείλω μαντάτο.

Ξέχναμε. Μη με πληγώσεις καλή μου.

Κράτησε κείνη την όμορφ’ εικόνα,

πριν τον απρόσμενο άγριο κυκλώνα.

Τότε που φάνταζα μες  στη στολή μου.

Kωνσταντίνος Σώκος 

Πένθιμος ύμνος της αγάπης / Β' βραβείο

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

B' Βραβείο / Γιάννος  Λαμπής

Μην μιλάς, είναι ασέβεια να μιλάς όταν το φέρετρο
μιας τελειωμένης αγάπης στο τάφο κατεβάζουν,
Μην μιλάς! Μονάχα άκου! Άκου τους λυγμούς,
Άκου τις πέτρες που κλαίνε καθώς ραγίζουν,
άκου τα δάκρυα στη γη όταν σταλάζουν, σαν πένθιμες καμπάνες ουρλιάζουν,
σβήστε τον ήλιο, πάρτε το φεγγάρι,  αλυσοδέστε το,
και μαχαιρωμένο ρίξτε το στο ποτάμι, το νερό του κόκκινο σαν αίμα να το κάνει,
κλείστε τα ραδιόφωνα κι αφήστε ελεύθερα τα σκυλιά  ν’ αλυχτούν,
θρήνος και κλάμα ν ‘ ακουστεί, να ξεραθεί η πλάση,
νερό να μην ξανακελαρύσει πια, αλάτι κι άμμο οι θάλασσες να μείνουν,
αρπάξτε σιδεριές και ραβδίστε τα τριαντάφυλλα
να πέσουνε τα πέταλα, να μαραθούν, να ξεραθούν
τίποτα όμορφο ξανά να μην υπάρξει
σβήστε τα φώτα, σκεπάστε με μωβ κορδέλες όλα τ’ αστέρια
μόνο ένα κερί αφήστε αναμμένο, το φως του να είναι ωχρό,
σκιές τη γη να τη σκεπάσει, πιο σκοτεινή να είναι κι απ’ τον Άδη
σχίστε τα ημερολόγια, καμία εποχή να μην ξανάρθει
μονάχα για πάντα χειμώνας, βαρύς και σκοτεινός,  τον κόσμο να σκεπάσει

Γιάννος  Λαμπής 

Στη γη του πουθενά

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

Α' Βραβείο / Κωνσταντίνα Ράπτη

Μάλωσα με το αύριο, γιατί με δυναστεύει...
κι απ´ την ψυχή τα λάφυρα, κάθε στιγμή γυρεύει...
και ξέθαψα απ´ τα βάθη της, τα θέλω της τα τόσα...
και χάραξα σε μια ελιά καρδιά να αιμορραγεί...
καρδιά που ξεπουλήσανε και θάψανε τα γρόσια...
να μη τα βρει στο σήμερα τ´ αδίκου ανταμοιβή...

Ζητιάνεψα στη ζήση μου του ναυτικού γοργόνες...
και είδα με τη σκέψη μου παράδεισου εικόνες...
μα το κορμί παρέμεινε ξοπίσω να μετρά...
στου πόνου το βασίλεμα χρώματα ξεθωριάζουν...
σημάδια από τη σταύρωση...σκουριάσαν τα καρφιά...
κι οι άνθρωποι αλλάζουν...

Μετάλαβα απ´ τα χέρια σου αλμύρα δακρυσμένη...
η παρακαταθήκη μου ζωή σακατεμένη...
βγαίνω τις νύχτες που ο καιρός κοιμάται στο παγκάκι...
και ξεφυλλίζω τις στιγμές που ήμουνα παιδί...
τη μέρα ο χρόνος με χτυπά σαν ξύλο το σαράκι...
και μου στερεύει βάναυσα την κάθε αναπνοή...

Ξεθώριασε μες το μυαλό να ψάχνει τις αιτίες...
ν´ αναζητά συγχώρεση για ξένες αμαρτίες...
και του Ιούδα το φιλί που ένιωσα στο στόμα...
θα το βαφτίσω Αγάπη στης ζήσης τα στερνά...
πόσες δεν πήρα μαχαιριές από αγάπης σώμα...
ταξίδι που μ´ οδήγησε στη γη του πουθενά...

 Κωνσταντίνα Ράπτη