..Άξιζε να μείνει μόνη

Χωρίς φωτιά, υστερία

καμωμένη με μαχαίρι κοφτή λεπίδα.

Της κρυψώνας το ασάλευτο κορμί μου

χύνεται σε δύο κομμάτια.

Ποτέ το σίδερο δε γέμισε με χώμα

μόνο με το δικό μου σώμα.

Στημένο σύννεφο τα δάκρυα

στου ουρανού σου την απλότητα κεντημένα.

Σαν ανθρώπινα χέρια ψάχνουμε την Ειρήνη

σήμερα που χάθηκε τόσο άδικα το χθες.

Ζωντανά σχέδια ταξιδεύουν μετά τη φόρα της βροχής.

Ζήλεψε η γη και τράβηξε βαθιά ό,τι έπεφτε.

Ξ' έξεψες τα άλογα να φύγουν

με τις πατημασιές τους στο κορμί μου ν' αφήνουν πληγές.

Αγιάτρευτα τα μίση της ζωής που ζήσαμε σαν όνειρο

ξύπνησα χωρίς οίκτο χωρίς....

Παλεύει η σταγόνα να κρατηθεί στο φύλλο

μα πέφτει με φόρα στο πρόσωπό μου.

Ματιά θολή με αόρατα βλέφαρα να κλείνουν.

Για ποιο όνειρο παλεύεις συ σταγόνα της λιγοστής αγάπης.

Αναρωτήθηκε η νύχτα.

Μετάνοιωσε η πέτρα που κύλησε απ' το βουνό

κι ένοιωσε μόνη;

Όχι...Απλά ταξίδεψε σε όμορφα μονοπάτια...

κι αυτό άξιζε για να μείνει μόνη.

Μαρία Αναγνώστου, 

Έπαινος 

στον Ε΄ Ποιητικό Διαγωνισμο Καισάριος Δαπόντες,

Σκόπελος, 2016