Η μπαλάντα της Περσεφόνης

Ζωή, χαρά κι ολάνθιστο λιβάδι,
ασφόδελοι και νάρκισσοι στα χέρια,
μα άξαφνα βοή, κακό, σκοτάδι
και χάνομαι στης θλίψης τα λημέρια.
Τα δάκρυα της μάνας τζιβαέρια,
τα λόγια της ολόφωτη πυξίδα,
κι αν τ’ όνειρα πετούν σαν περιστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Στους πέντε ποταμούς βαθιά στον Άδη,
στης λήθης τα νερά στήνω καρτέρια,
να βρω κρυφό της άνοιξης σημάδι,
της μοίρας μου πριν κλείσουν τα δεφτέρια.
Να κάνει τους χειμώνες καλοκαίρια
της μάνας η αγάπη, σαν ασπίδα,
κι αν πέφτουν οι ψυχές στα λασπονέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Οι πόθοι μου ματόβρεχτο υφάδι
η νιότη μου σαν σφάγιο στα μαχαίρια,
και γίνεται του Πλούτωνα το χάδι,
φαρμάκι που μου καίει τα τζιγέρια.
Να διώχνει μακριά μου τη μιζέρια
της μάνας η αγκάλη, σαν ασπίδα,
κι αν ρίχνουνε σκιές τα νεκροκέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Να στέκεται υπέρλαμπρη κι αιθέρια,
η μάνα, στη ζωή μου ηλιαχτίδα,
κι αν χάνονται στο άπειρο τ’ αστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Eλένη Αντωνίου-Κωνσταντίνου,
Α΄ Βραβείο στον
Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος, 2016