Ανθρώπινη πορεία μου…

Με το φιλί του κεραυνού, καρδιά θα σε δαμάσω…

Θα δέσω σε μια κουπαστή, τα αχ σου και τα μη…

Στ’ αστέρια όταν κατάκοπη και με πληγές θα φτάσω…

Να μη σκιαχτώ, μη φοβηθώ, του Ιούδα το φιλί…

Με τα κομμάτια της ψυχής, χορεύω σαλεμένη…

Κι έχω στα πόδια μου φτερά, αστέρια στα μαλλιά…

Αγνάντεψα ανατολή, στη δύση είμαι χαμένη…

Που απόθεσα το είναι μου, μα έφευγε μακριά…

Κι ένα δισάκι στο κορμί, που έπλεξαν για μένα…

Και ξέχασαν τ’ ακάνθινο, στεφάνι στη ραφή…

Και μάτωσα και σκόνταψα, σαν χάλασαν τα φρένα…

Μα πρόκαμα και ρούφηξα το νέκταρ σου ζωή…

Στου πέλαγου το γαλανό, που έκανε το τάμα…

Να μην μ’ αγγίζει κεραυνός, να μη με βρουν πληγές…

Έγινα ένα με το χθες, μερώνοντας το κλάμα…

Που έτρεχε κατόπι μου, σπάζοντας κλειδαριές…

Μεγάλωσα και έμαθα, πως πάντα με κυκλώνουν…

Ό,τι φοβάμαι πιο πολύ, μ’ αγγίζει με ορμή…

Κι αν γράφω τούτη τη στιγμή, για όσα με ματώνουν…

Ξορκίζω τις φοβίες μου, σ’ ένα λευκό χαρτί…

Να γίνουν άνθη λεμονιάς, να ευωδιάσει η μέρα…

Να γίνουν θύελλα βοριάς, τις νύχτες να περνώ…

Να γίνουν μες το άδικο, δικαίου η φοβέρα…

Στην κόλαση ο παράδεισος κι εκεί να σεργιανώ…

Ράπτη Κωνσταντίνα

Γ' Βραβείο στον Γ' Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Η γιατρειά μιας πληγής

Β' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός 

«Καισάριος Δαπόντες» (κλικ) / Β' Βραβείο

Μυριάδες ροδοπέταλα καρδιά θα σε φιλέψω…

Θα στρώσω φως στο διάβα σου τ’ αστέρια τ’ ουρανού…

Σε μια ρωγμή του φεγγαριού θα βγω να δραπετεύσω…

Θα γίνω σώμα άυλο και σπίθα κεραυνού…

Σ’ ένα σταθμό πικρού φιλιού που έζησα στο τώρα…

Και στάλαξα τα δάκρυα σ’ ολόλευκο πανί…

Σε τοίχο πάντα έπεφτα σαν έτρεχα με φόρα…

Στου παραδείσου νόμιζα το πιο όμορφο στρατί…

Μάζευα τα κομμάτια μου και πάλι ξεστρατούσα…

Να πολεμήσω το θεριό που μέσα μου αλυχτά…

Κι απόθετα στο διάβα μου τα άνθη που κρατούσα…

Αντίδωρο στα όνειρα που έφευγαν μακριά…

Το τίμημα της μοναξιάς στης θάλασσας το κύμα…

Που ρίχνει τις σταγόνες του σε κάθε μου πληγή…

Αλμύρα χρυσοκέντητη στου φόβου μου τη γύμνια…

Πάρε την κάθε Δύση μου και φέρε Ανατολή…

Να βρω στο βαθυγάλαζο του πέλαγου γοργόνα…

Του Μέγα Αλέξανδρου κυρά σε άλλες εποχές…

Και να ξεθάψω απ’ το βυθό βασιλική κορώνα…

Να μαρτυρά πως άνοιξαν παλιές περγαμηνές…

Σε μια απόμερη κορφή τα λόγια θα σκαλίσω…

Που γράφτηκαν σαν άλλοτε και γέμισαν ρωγμές…

Κι όταν σε μια άλλη εποχή σε ξανασυναντήσω…

Θα σου γιατρέψω στ’ αύριο σημερινές πληγές…

Ράπτη Κωνσταντίνα