Ανθρώπινη πορεία μου…

Με το φιλί του κεραυνού, καρδιά θα σε δαμάσω…

Θα δέσω σε μια κουπαστή, τα αχ σου και τα μη…

Στ’ αστέρια όταν κατάκοπη και με πληγές θα φτάσω…

Να μη σκιαχτώ, μη φοβηθώ, του Ιούδα το φιλί…

Με τα κομμάτια της ψυχής, χορεύω σαλεμένη…

Κι έχω στα πόδια μου φτερά, αστέρια στα μαλλιά…

Αγνάντεψα ανατολή, στη δύση είμαι χαμένη…

Που απόθεσα το είναι μου, μα έφευγε μακριά…

Κι ένα δισάκι στο κορμί, που έπλεξαν για μένα…

Και ξέχασαν τ’ ακάνθινο, στεφάνι στη ραφή…

Και μάτωσα και σκόνταψα, σαν χάλασαν τα φρένα…

Μα πρόκαμα και ρούφηξα το νέκταρ σου ζωή…

Στου πέλαγου το γαλανό, που έκανε το τάμα…

Να μην μ’ αγγίζει κεραυνός, να μη με βρουν πληγές…

Έγινα ένα με το χθες, μερώνοντας το κλάμα…

Που έτρεχε κατόπι μου, σπάζοντας κλειδαριές…

Μεγάλωσα και έμαθα, πως πάντα με κυκλώνουν…

Ό,τι φοβάμαι πιο πολύ, μ’ αγγίζει με ορμή…

Κι αν γράφω τούτη τη στιγμή, για όσα με ματώνουν…

Ξορκίζω τις φοβίες μου, σ’ ένα λευκό χαρτί…

Να γίνουν άνθη λεμονιάς, να ευωδιάσει η μέρα…

Να γίνουν θύελλα βοριάς, τις νύχτες να περνώ…

Να γίνουν μες το άδικο, δικαίου η φοβέρα…

Στην κόλαση ο παράδεισος κι εκεί να σεργιανώ…

Ράπτη Κωνσταντίνα

Γ' Βραβείο στον Γ' Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)