Η γιατρειά μιας πληγής

Β' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός 

«Καισάριος Δαπόντες» (κλικ) / Β' Βραβείο

Μυριάδες ροδοπέταλα καρδιά θα σε φιλέψω…

Θα στρώσω φως στο διάβα σου τ’ αστέρια τ’ ουρανού…

Σε μια ρωγμή του φεγγαριού θα βγω να δραπετεύσω…

Θα γίνω σώμα άυλο και σπίθα κεραυνού…

Σ’ ένα σταθμό πικρού φιλιού που έζησα στο τώρα…

Και στάλαξα τα δάκρυα σ’ ολόλευκο πανί…

Σε τοίχο πάντα έπεφτα σαν έτρεχα με φόρα…

Στου παραδείσου νόμιζα το πιο όμορφο στρατί…

Μάζευα τα κομμάτια μου και πάλι ξεστρατούσα…

Να πολεμήσω το θεριό που μέσα μου αλυχτά…

Κι απόθετα στο διάβα μου τα άνθη που κρατούσα…

Αντίδωρο στα όνειρα που έφευγαν μακριά…

Το τίμημα της μοναξιάς στης θάλασσας το κύμα…

Που ρίχνει τις σταγόνες του σε κάθε μου πληγή…

Αλμύρα χρυσοκέντητη στου φόβου μου τη γύμνια…

Πάρε την κάθε Δύση μου και φέρε Ανατολή…

Να βρω στο βαθυγάλαζο του πέλαγου γοργόνα…

Του Μέγα Αλέξανδρου κυρά σε άλλες εποχές…

Και να ξεθάψω απ’ το βυθό βασιλική κορώνα…

Να μαρτυρά πως άνοιξαν παλιές περγαμηνές…

Σε μια απόμερη κορφή τα λόγια θα σκαλίσω…

Που γράφτηκαν σαν άλλοτε και γέμισαν ρωγμές…

Κι όταν σε μια άλλη εποχή σε ξανασυναντήσω…

Θα σου γιατρέψω στ’ αύριο σημερινές πληγές…

Ράπτη Κωνσταντίνα