Η ομιλία της Ανθής Βαλσαμάκη, που έγινε στην βραδιά της σκοπελίτικης φορεσιάς (13-8-18), ταυτόχρονα με το ντύσιμο της νύφης από την Κατερίνα Μπετσάνη.
Όχι, δεν θα αναφερθώ σε επιστημονική μελέτη η καταγραφή της Σκοπελίτικης φορεσιάς, αυτό ανήκει στους ειδήμονες.
Ήλθα για να καταθέσω μια βιωματική μου εμπειρία, ήλθα για να προσπαθήσω να σας μεταφέρω κάποια πρωτόγνωρα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν μέσα μου όταν πρωτοφόρεσα την περίφημη νυφιάτικη Σκοπελίτικη στολή, στην ηλικία των μόλις 25 ετών (ήδη παντρεμένη και με μια κόρη στην αγκαλιά), στο πατρογονικό μου σπίτι το μετέπειτα Λαογραφικό Μουσείο.
Ήταν τότε που «ενεδύθηκα την παράδοση του τόπου μου».
Το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα, πάντοτε καμάρωνα τις όμορφες Σκοπελίτισες, με τα όμορφα καθάρια πρόσωπα τους όταν φορούσαν το μόρκο τις γιορτές, όταν στροβιλίζονταν στους χορούς, όπου οι κεντημένοι κάμποι των λουλουδιών του φορέματος τους άλλαζαν χρώματα, όπου η αλμύρα της θάλασσας και το φως του φεγγαριού λειτουργούσε σαν μαγνήτης πάνω τους.
Το όλο τελετουργικό της πρώτης μου φορεσιάς, ανέλαβε ειδική κοπέλα, η οποία κατά μία παράδοση έπαιρνε το χρίσμα της γνώσης του ντυσίματος από την μητέρα της αφού είχε προηγηθεί η γιαγιά.
Η κοπέλα που με έντυσε ήταν η Κατερίνα Μπετσάνη. Η συμμετοχή της τα επόμενα χρόνια με την δημιουργία του Πολιτιστικού Οργανισμού Σκοπέλου σε συνδυασμό με το Λαογραφικό Μουσείο ήταν καθοριστική.
[…]