Της Παρασκευής Κουτούμπα
Σε αποκαλώ έτσι γιατί σε θεωρώ «μικρό» ηλικιακά -όχι σε σύγκριση με μένα, της ίδιας φουρνιάς είμαστε πάνω κάτω– αλλά «μικρό» σε σύγκριση με ό,τι παλιό, σαθρό και παρηκμασμένο πλέον σχετίζεται με όλο αυτό που –μέχρι τώρα, τουλάχιστον– είχε να κάνει με την πολιτική ζωή αυτού του έρμου τόπου. Θέλω να ελπίζω ότι είσαι φρέσκος όχι μόνο στα χρόνια, αλλά και στα μυαλά, στα «θέλω», στο χαρακτήρα και στην ψυχή. Θέλω να πιστεύω ότι έρχεσαι να φέρεις τα πάνω κάτω. Θέλω να σε θεωρώ όπως την ξαφνική βροχή μετά από πολύχρονη ξηρασία, που έρχεται να ζωντανέψει το χώμα, να διώξει τον κουρνιαχτό και να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Να καθαρίσει ο αέρας, να ξαναφανούν χρώματα.
Αλλά πρόσεξε. Θέλω να σε βλέπω να σηκώνεις ανάστημα. Να είσαι ο πρώτος μετά από πολλά χρόνια που θα σταθεί ξαφνικό εμπόδιο σε καρχαρίες και δεινόσαυρους. Σωστά είπε κάποιος ότι «ο χειρότερος εχθρός είναι από μέσα». Όλοι αυτοί εδώ μέσα είναι ο χειρότερος εχθρός σου κι όχι τόσο οι ξένοι εκεί έξω. Εδώ πρώτα έχεις να παλέψεις. Θέλω λοιπόν να σε βλέπω να τα βάζεις με καναλάρχες, με μεγαλοεκδότες, με εφοπλ(η)στές. Επίτρεψέ μου την ανορθογραφία, έχω προσωπικά υποφέρει απ’ αυτή την απίστευτη φάρα ως κόρη ναυτικού, έχει νόημα το «η» στη θέση του «ι». Φορολόγησέ τους, να νιώσουν για πρώτη φορά ίσως ότι κάτι οφείλουν κι αυτοί σ’ αυτή την έρμη πατρίδα που τους χάρισε πλούτη και καλά – αλλά προπάντων στις ψυχούλες των ναυτικών που πνίγηκαν και κινδύνεψαν μέσα στα καράβια τους. Θέλω να σε βλέπω να νοιάζεσαι για τη νεολαία, για μαθητές, φοιτητές και καθηγητές, να τους ξανασηκώνεις στο ύψος τους, να επαναφέρεις την...