Μικρέ, το καλό που σου θέλω…

Της Παρασκευής Κουτούμπα

Σε αποκαλώ έτσι γιατί σε θεωρώ «μικρό» ηλικιακά -όχι σε σύγκριση με μένα, της ίδιας φουρνιάς είμαστε πάνω κάτω– αλλά «μικρό» σε σύγκριση με ό,τι παλιό, σαθρό και παρηκμασμένο πλέον σχετίζεται με όλο αυτό που –μέχρι τώρα, τουλάχιστον– είχε να κάνει με την πολιτική ζωή αυτού του έρμου τόπου. Θέλω να ελπίζω ότι είσαι φρέσκος όχι μόνο στα χρόνια, αλλά και στα μυαλά, στα «θέλω», στο χαρακτήρα και στην ψυχή. Θέλω να πιστεύω ότι έρχεσαι να φέρεις τα πάνω κάτω. Θέλω να σε θεωρώ όπως την ξαφνική βροχή μετά από πολύχρονη ξηρασία, που έρχεται να ζωντανέψει το χώμα, να διώξει τον κουρνιαχτό και να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Να καθαρίσει ο αέρας, να ξαναφανούν χρώματα.

Αλλά πρόσεξε. Θέλω να σε βλέπω να σηκώνεις ανάστημα. Να είσαι ο πρώτος μετά από πολλά χρόνια που θα σταθεί ξαφνικό εμπόδιο σε καρχαρίες και δεινόσαυρους. Σωστά είπε κάποιος ότι «ο χειρότερος εχθρός είναι από μέσα». Όλοι αυτοί εδώ μέσα είναι ο χειρότερος εχθρός σου κι όχι τόσο οι ξένοι εκεί έξω. Εδώ πρώτα έχεις να παλέψεις. Θέλω λοιπόν να σε βλέπω να τα βάζεις με καναλάρχες, με μεγαλοεκδότες, με εφοπλ(η)στές. Επίτρεψέ μου την ανορθογραφία, έχω προσωπικά υποφέρει απ’ αυτή την απίστευτη φάρα ως κόρη ναυτικού, έχει νόημα το «η» στη θέση του «ι». Φορολόγησέ τους, να νιώσουν για πρώτη φορά ίσως ότι κάτι οφείλουν κι αυτοί σ’ αυτή την έρμη πατρίδα που τους χάρισε πλούτη και καλά – αλλά προπάντων στις ψυχούλες των ναυτικών που πνίγηκαν και κινδύνεψαν μέσα στα καράβια τους. Θέλω να σε βλέπω να νοιάζεσαι για τη νεολαία, για μαθητές, φοιτητές και καθηγητές, να τους ξανασηκώνεις στο ύψος τους, να επαναφέρεις την...

τσαλαπατημένη τους αξιοπρέπεια. Θέλω να σε δω να επαναπροσλαμβάνεις απολυμένους, να επαναπατρίζεις ξενιτεμένους, να τιμωρείς μεγαλοκλέφτες και όχι κλεφτρόνια, να κυνηγάς εμπόρους θανάτου και όχι βαποράκια, να μην κάνεις χατήρια, να μην ακούς κακούς συμβουλάτορες. Θέλω να σε δω να καταγγέλλεις δημόσια τους καταχραστές δημοσίου χρήματος, να ξεκοκκαλίζεις τις λίστες της ντροπής, να μη φοβηθείς να τα βάλεις με τα μεγάλα κεφάλια. Όχι διαγραφή του χρέους – αυτό σημαίνει αθώωση εκείνων που το δημιούργησαν κλέβοντας. Διερεύνηση και εξακρίβωση της κλοπής, έτσι θα μας δικαιώσεις όλους εμάς που όχι, γαμώ το, ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί τους. Δεν οφείλουμε, δε θέλουμε και δε μπορούμε εμείς να πληρώσουμε αυτά που έφαγαν άλλοι. Δε θέλω να σε δω να συνεργάζεσαι μαζί τους. Δε θέλω να με απογοητεύσεις, μικρέ. Δε θέλω να μας απογοητεύσεις.

Θέλω εκεί έξω να μας σέβονται. Δε θέλω πια να λένε «να ο ξεφτίλας πρωθυπουργός μιας ξεφτιλισμένης χώρας που έφαγε, γλέντησε και τώρα έχει το θράσος να ζητιανεύει». Θέλω να λένε «να ο εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας μικρής, φτωχής χώρας που είχε τα κότσια να σηκώσει κεφάλι και να τιμωρήσει τους κλέφτες». Όταν ξανάρθουν οι τουρίστες στο νησί μου, δε θέλω πια να δω υπεροπτικά βλέμματα και ν’ ακούω κακεντρεχή σχόλια για Ελλάδα, κρίση, χρέος, κλοπές και καταχρήσεις. Θέλω να λένε για θάρρος, συνέπεια, αγώνα, αξιοπρέπεια, πολιτισμό. Θέλω να μας κοιτάζουν με ζήλεια και θαυμασμό, όχι με ειρωνία και οίκτο. Θέλω να μπορείς να τα βάλεις με τους δυνατούς. Δε θέλω να σε δω να υποχωρείς και να τους κάνεις τα χατήρια. Το ξέρεις πως τα παίρνεις όλα αυτά επάνω σου τώρα, μικρέ. Το νου σου μη μας διαψεύσεις.

Θέλω να έχω φωνή. Θέλω να μπορώ να αρθρώσω τη φωνή και την αντίρρησή μου. Είπες να μη διστάσουμε να βγούμε στους δρόμους αν νιώσουμε ότι αδικούμαστε. Να το ξέρεις ότι θα το κάνουμε αν χρειαστεί.

Θέλω να την αγαπάς αυτή τη χώρα. Αγάπα την και κάνε όπως νομίζεις. Μόνο όχι άλλη διάψευση, δεν την αντέχει ο ταλαιπωρημένος οργανισμός μου.

Αυτά και πρόσεχε, μικρέ, το καλό που σου θέλω. Κανόνισε την πορεία σου…

Παρασκευή Κουτούμπα

Σκιάθος