Γράφει η
Λένα Κουτούμπα
Νηπιαγωγός
στο 3ο νηπιαγωγείο Σκιάθου
Θα ξεκινήσω από τη βασική αρχή ότι η Παιδεία αποτελεί τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζονται κοινωνίες...
Αυτά λοιπόν τα θεμέλια στην εποχή μας περνούν κρίση. Σημαντικό μέρος της κρίσης αυτής είναι η απαξίωση του Δασκάλου και του Εκπαιδευτικού έργου, απαξίωση η οποία διαλύει τον κοινωνικό ιστό. Αυτό ξεκάθαρα οδηγεί στην αύξηση της παραβατικότητας. Όταν ο Εκπαιδευτικός βάλλεται από παντού, το παράδειγμα αυτό, θα το μιμηθούν και οι μαθητές μεγαλώνοντας.
Στο στόχαστρο λοιπόν ο Εκπαιδευτικός, «ο μεγάλος ένοχος», για την κρίση της Εκπαίδευσης, για όλους τους κοινωνικούς, τους πολιτικούς και τους εκπαιδευτικούς παράγοντες! Επειδή όμως τίποτα στο κοινωνικό οικοδόμημα δε λειτουργεί μεμονωμένα κι επειδή κάθε συμπεριφορά έχει κι ένα υπόβαθρο, ας δούμε το υπόβαθρο της απαξιωτικής αυτής συμπεριφοράς. Δεν είναι άλλο από τη συναισθηματική ανωριμότητα γονέων. Τα τελευταία χρόνια πολύ συχνά συναντάμε το φαινόμενο, γονείς, να δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στο γονεϊκό τους ρόλο. Ο βαθμός βέβαια της συναισθηματικής και της ψυχικής ανωριμότητας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και σίγουρα σχετίζεται με τη δική τους ανατροφή. Μπορεί λοιπόν να ενδιαφέρονται για την ευημερία των παιδιών τους και να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, όμως αυτά που προσφέρουν, είναι πολύ περιορισμένα από ψυχολογική άποψη.
Η συναισθηματική ωριμότητα είναι ένα κράμα, κι αυτό είναι το σημαντικό, από αυτογνωσία, αυτοέλεγχο, από την κατανόηση των άλλων ανθρώπων, από την προσαρμοστικότητα στους εξωγενείς παράγοντες και από το να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα σφαιρικά. Ο ψυχικά ώριμος, αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, χωρίς να κατηγορεί τους άλλους για τα δικά του λάθη. Η κάλυψη λοιπόν των...