«Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά
μονάχα μπροστά στους νεκρούς του»
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Όταν οι άνθρωποι αντιστέκονται και μάλιστα χωρίς ελπίδα, εκεί αρχίζει και η ομορφιά. Κι αρχίζει και γράφεται η ανθρώπινη ιστορία. Και γράφεται με χρώμα κόκκινο που δεν ξεβάφει.
Μια σκισμένη, αιματοβαμμένη μπλούζα μας κάνει να μην ξεχνάμε τη νύχτα της 16ης Νοέμβρη του 1973.
Διομήδης Κομνηνός: Το 17χρονο παιδί που τα έβαλε με τη χούντα και δολοφονήθηκε στο Πολυτεχνείο. Ανάμεσα στους εκατοντάδες διαδηλωτές, πολίτες, φοιτητές και μαθητές. Κι ήταν ανάμεσα σ αυτούς που έδιναν μάχη για να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες, όταν ένας από τους άνδρες της φρουράς του υπουργείου δημόσιας τάξης, του κάρφωσε μία σφαίρα στην καρδιά. Ο δολοφόνος ήταν μόλις 10 μέτρα μακριά.
Δυστυχώς η κηδεία του παιδιού έγινε σε μια έρημη γωνιά του νεκροταφείου της Αθήνας με λίγους συγγενείς. Ο φόβος εμπόδισε το