Το νόημα του Πολυτεχνείου 42 χρόνια μετά...

Γράφει η

Λένα Κουτούμπα

Νηπιαγωγός

Το σύνθημα: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, 42 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ!

Κι η εξέγερση αυτή, αποτελεί ένα σταθερό βήμα πάνω στο οποίο πρέπει όλοι μας να πατήσουμε για να μπορέσουμε να κάνουμε το επόμενο!Κι αυτό γιατί έχουμε απίστευτη ανάγκη από ένα νέο Διαφωτισμό. Από τον Εξανθρωπισμό όλων των κοινωνιών. Εξανθρωπισμός, ο οποίος έχει χαθεί!

Το Πολυτεχνείο στην εποχή μας, δεν λειτουργεί μόνο σαν ένα ιστορικό γεγονός, αλλά σαν ένα γεγονός συμβολικό! Κι αυτό γιατί η πιο μεγάλη τυραννία και η πιο φοβερή δικτατορία είναι ο απεγνωσμένος αγώνας για επιβίωση..Γιατί η κατοχή είναι κατοχή... Είτε με τανκς είτε με οικονομικά μέσα...

Η εξέγερση λοιπόν των φοιτητών, έβαλε ταφόπλακα στην αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών!Τα παιδιά του Πολυτεχνείου όμως δεν ήθελαν αίμα! Ήθελαν μόνο Ελευθερία. Γι αυτό και το χημείο ήταν κλειδωμένο! Γι αυτό...
φώναζαν ότι ήταν άοπλοι. Η δύναμή τους έβγαινε απ το όνειρο για τον κόσμο που ήθελαν να φτιάξουν! Όμως στρατιώτες και αστυνομικοί έβαλαν με πραγματικά πυρά μέχρι και την επόμενη μέρα της Εξέγερσης με αρκετούς θανάτους γύρω από το Πολυτεχνείο αλλά και στην υπόλοιπη Αθήνα. Η  πρώτη επίσημη καταγραφή έγινε  τον Οκτώβρη του 1974 από τον Εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, που εντόπισε 18 βεβαιωθέντες νεκρούς και 16 άγνωστους. Σύμφωνα με έρευνα του Διευθυντή Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, το 2003 , ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχεται σε 23 και των νεκρών αγνώστων σε 16. Ανάμεσά τους ο μαθητής Λυκείου Διομήδης Κομνηνός και ένα πεντάχρονο αγόρι που εγκλωβίστηκε σε ανταλλαγή πυρών στου Ζωγράφου. Χιλιάδες ήταν και οι τραυματίες πολίτες.

Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας ήταν ο μοναδικός φωτορεπόρτερ που κατάφερε να απαθανατίσει τη στιγμή της εισόδου του τανκ στο Πολυτεχνείο. Μαζί με το φιλμάκι του Ολλανδού οπερατέρ Άλμπερτ Κουράντ είναι τα μοναδικά ντοκουμέντα και διέψευσαν τις αρχικές δηλώσεις της αστυνομίας ότι στο Πολυτεχνείο δε συνέβη το παραμικρό! Όμως...η Ιστορία καταγράφεται!

Κι ο αγώνας, ο αληθινός άδολος αγώνας αυτών που δεν περιμένουν ανταμοιβή, δεν πάει ποτέ χαμένος!Δεν μπορεί να σπιλωθεί από καιροσκόπους  κι απ αυτούς που εξαγοράζουν θέσεις και αξιώματα, όπως δε σπιλώθηκε ο αγώνας του 1821 από αυτούς που έκαναν πλιάτσικο, όπως δε σπιλώθηκε ο αγώνας του 40 από τους  δοσίλογους! Δεν πάει λοιπόν χαμένος ο αγώνας αυτός γιατί είναι για μας η κινητήρια δύναμη !

Όμως επειδή τίποτα δε χαρίζεται, η απογοήτευση δεν μπορεί να χωρέσει πουθενά, όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα.

Κι αυτό γιατί όποιος αγωνίζεται δεν προλαβαίνει να απογοητευτεί!




Το αγόρι και η πόρτα του Γιάννη Ρίτσου

                    

Εκεί που έπεσε

είναι μια κόκκινη λίμνη,

ένα κόκκινο δέντρο

ένα κόκκινο πουλί.

Σηκώθηκε όρθια

η πεσμένη καγκελόπορτα

χιλιάδες άλογα.

Λαός καβαλίκεψε

Κομνηνέ! φωνάξαμε

     

Στον Διομήδη Κομνηνό 




Λένα Κουτούμπα

Νηπιαγωγός