Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος
Έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας –και με το πιο αξιόλογο και δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας να έχει μεταναστεύσει μόνιμα στο εξωτερικό, ενώ η χώρα μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε ένα απέραντο στρατόπεδο προσφυγών–, είναι προφανές πως οι Έλληνες έχουν αποδεχτεί την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα αυτήν. Οι άνθρωποι, τελικά, προσαρμόζονται στις καταστάσεις. Και στην Ελλάδα και παντού.
Σε πολλά «τριτοκοσμικά» μέρη του πλανήτη, εκατομμύρια ανθρώπων ζουν με τα απολύτως στοιχειώδη, σε σπίτια της μιας καμάρας, οπού εκεί ζουν, εκεί κοιμούνται, εκεί μαγειρεύουν και τρώνε, εκεί διαβάζουν τα παιδιά (αν πηγαίνουν σχολείο ), εκεί αναπαράγονται, εκεί τα πάντα. Ονειρεύονται, βεβαία, μια καλύτερη ζωή, αλλά δεν διαμαρτύρονται. Τα κριτήρια τους –πολιτισμικά και αισθητικά– έχουν τόσο αμβλυνθεί που αντιμετωπίζουν την κατάσταση τους σαν κάτι φυσιολογικό, και ό,τι περισσότερο θα μπορούσαν να κερδίσουν, σαν μια τρομακτική εύνοια της τύχης και όχι σαν κάτι που δικαιούνται ως άνθρωποι, σκληρά έως απάνθρωπα πολλές φορές εργαζόμενοι.
Ακριβώς στο ίδιο δείχνει να μετατρέπεται και η ελληνική κοινωνία. Η ίδια μοιρολατρία, η ίδια συνήθεια της μιζέριας και της κακομοιριάς δείχνουν να κατακτούν τον Έλληνα πολίτη. Η επί τόσα χρόνια επανάληψη του «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς» των προδοτών, πολιτικών απατεώνων και η «σαλαμοποιση» της κοινωνίας αναιρούν συνεχώς κάθε ικμάδα και κριτική σκέψη από την κοινωνία.
Τους αφήσαμε να μας λιώσουν και θα ζήσουμε την απόλυτη εξαθλίωση
Καθημερινά αναγγέλλονται αύξηση φορών και μείωση του αφορολογήτου ποσού, και δεν κουνιέται φύλλο.
Προβλέπεται και άλλη μείωση μισθών και συντάξεων και δεν ιδρώνει κανείς.
Βγαίνει το κάθε κάθαρμα και κάνει μαύρο χιούμορ λέγοντας πως τα άσχημα τελείωσαν και έρχονται τα χειρότερα, και δεν ανοίγει ρουθούνι.
Όταν, λοιπόν, έχεις ένα λαό που δέχεται όλα αυτά, σχεδόν αδιαμαρτύρητα, αγόγγυστα και περίπου μοιρολατρικά, τότε η...