Απουσία αντίδρασης

Γράφει ο 

Παν. Γρ. Σταμούλης

Παιδίατρος

Έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας –και με το πιο αξιόλογο και δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας να έχει μεταναστεύσει μόνιμα στο εξωτερικό, ενώ η χώρα μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε ένα απέραντο στρατόπεδο προσφυγών–, είναι προφανές πως οι Έλληνες έχουν αποδεχτεί την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα αυτήν. Οι άνθρωποι, τελικά, προσαρμόζονται στις καταστάσεις. Και στην Ελλάδα και παντού.

Σε πολλά «τριτοκοσμικά» μέρη του πλανήτη, εκατομμύρια ανθρώπων ζουν με τα απολύτως στοιχειώδη, σε σπίτια της μιας καμάρας, οπού εκεί ζουν, εκεί κοιμούνται, εκεί μαγειρεύουν και τρώνε, εκεί διαβάζουν τα παιδιά (αν πηγαίνουν σχολείο ), εκεί αναπαράγονται, εκεί τα πάντα. Ονειρεύονται, βεβαία, μια καλύτερη ζωή, αλλά δεν διαμαρτύρονται. Τα κριτήρια τους –πολιτισμικά και αισθητικά– έχουν τόσο αμβλυνθεί που αντιμετωπίζουν την κατάσταση τους σαν κάτι φυσιολογικό, και ό,τι περισσότερο θα μπορούσαν να κερδίσουν, σαν μια τρομακτική εύνοια της τύχης και όχι σαν κάτι που δικαιούνται ως άνθρωποι, σκληρά έως απάνθρωπα πολλές φορές εργαζόμενοι.

Ακριβώς στο ίδιο δείχνει να μετατρέπεται και η ελληνική κοινωνία. Η ίδια μοιρολατρία, η ίδια συνήθεια της μιζέριας και της κακομοιριάς δείχνουν να κατακτούν τον Έλληνα πολίτη. Η επί τόσα χρόνια επανάληψη του «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς» των προδοτών, πολιτικών απατεώνων και η «σαλαμοποιση» της κοινωνίας αναιρούν συνεχώς κάθε ικμάδα και κριτική σκέψη από την κοινωνία.

Τους αφήσαμε να μας λιώσουν και θα ζήσουμε την απόλυτη εξαθλίωση

Καθημερινά αναγγέλλονται αύξηση φορών και μείωση του αφορολογήτου ποσού, και δεν κουνιέται φύλλο.

Προβλέπεται και άλλη μείωση μισθών και συντάξεων και δεν ιδρώνει κανείς.

Βγαίνει το κάθε κάθαρμα και κάνει μαύρο χιούμορ λέγοντας πως τα άσχημα τελείωσαν και έρχονται τα χειρότερα, και δεν ανοίγει ρουθούνι.

Όταν, λοιπόν, έχεις ένα λαό που δέχεται όλα αυτά, σχεδόν αδιαμαρτύρητα, αγόγγυστα και περίπου μοιρολατρικά, τότε η...
κάθοδος προς την κόλαση είναι απολύτως βέβαιη.

Και η κόλαση δεν είναι ούτε η ανεργία, ούτε η φτώχεια, ούτε η ένδεια, ούτε η εξαθλίωση. Η κόλαση είναι η απουσία αντίδρασης !

Κόλαση είναι η αποδοχή της μοίρας, που σου φτιάχνουν για το δικό τους καλό εγκληματίες, παράφρονες, διεστραμμένοι στο μυαλό άνθρωποι.

Τι πρέπει να γίνει;

Η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει σαν κοινωνία και σαν λαός δεν λύνεται «από πάνω». Δεν λύνεται με πολιτικές ή άλλες συμβατικές λύσεις. Δεν λύνεται με …«μεσσίες». Αυτούς τους έχουμε δοκιμάσει καλά στο πετσί μας ολόκληρες δεκαετίες τώρα και, πιστεύω, έχουμε πάρει τα μαθήματα μας. Λύνεται μονάχα με εξέγερση, με λαϊκή επανάσταση, η οποία θα εξαναγκάσει τους πολιτικούς σε λύσεις.  Και όταν λέω εξέγερση, δεν εννοώ βεβαία το ρήμαγμα της πόλης ή την καταστροφή της περιουσίας των πολιτών. Εννοώ την ατομική αφύπνιση και εξέγερση της συνείδησης καθενός από εμάς ξεχωριστά και όλων μαζί συλλογικά, που θα οδηγήσει στο πολυπόθητο αποτέλεσμα, το οποίο δεν είναι άλλο από την απελευθέρωση του λαού μας από το καθεστώς κατοχής, κάτω από το οποίο βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια.