Συντοπίτισσες και συντοπίτες,
η επαγγελματική μου δραστηριότητα αφενός ως ασφαλιστικός σύμβουλος και αφετέρου στον κλάδο του τουρισμού, μου δίνει τη δυνατότητα να συναναστρέφομαι καθημερινά με ανθρώπους όλων των ηλικιών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βιώνω, αλλά και να αφουγκράζομαι τα προβλήματα και τις ανησυχίες του νέου, του ηλικιωμένου, του επισκέπτη, του ανθρώπου που δεν είναι από το νησί αλλά το αγάπησε και επέλεξε να μείνει εδώ, των ανθρώπων με αναπηρίες καθώς και του επαγγελματία.
Ζούμε σε ένα νησί το οποίο «ζει» κατά βάση από τον τουρισμό και το οποίο διαθέτει το συγκριτικό πλεονέκτημα της ομορφιάς. Της ομορφιάς που του χαρίστηκε απλόχερα από τη φύση και την οποία δεν εκμεταλλεύεται αποτελεσματικά για την οικονομική της ανάπτυξη.
Ζούμε σε ένα νησί όπου ο νέος δεν έχει πληθώρα επιλογών δραστηριοτήτων καθώς και κίνητρα για να παραμείνει στο νησί.
Ζούμε σε ένα νησί όπου οι ηλικιωμένοι νιώθουν εγκαταλειμμένοι, ειδικότερα στον τομέα της υγείας, και τα άτομα με ειδικές ανάγκες ευκαταφρόνητοι.
Ένα απόφθεγμα του Αριστοφάνη λέει «
ερέτην χρήναι πρώτα γένεσθαι πριν πηδαλίοις επιχειρείν».
(Πρέπει πρώτα να έχεις γίνει κωπηλάτης πριν πάρεις στα χέρια σου το πηδάλιο.)