Θάλασσες
στίχοι και στροφές
για
σένανε μιλούνε
έτσι
και με τα χείλη μου
παίρνουν
σειρά να πούνε.
Ώρα
γλυκιά εσπερινού,
γλυκόλαλη
καμπάνα,
ψυχή
απάρθενου παιδιού,
μονακριβή
μου Μάνα.
Μου
χαμογέλασε η ζωή
εσέ
δωρίζοντάς μου
Μάνα
μου όαση γλυκιά
μέσα
στην ερημιά μου.
Δύναμη
ακατάλυτη
και
στέρεα σα βράχος
καρδιά
μεγάλη απέραντη
ολανθισμένος
κάμπος.
Όσα
κι αν πω, λιγότερα
απ'
όσα σου αξίζουν,
τα
χέρια σου δίνουν ζωή
στο
κάθε τι που αγγίζουν.
Κι
αν αφρισμένος ποταμός
μέσα
μου η οργή μου
με
μια σου λέξη Μάνα μου
μερεύεις
την ψυχή μου.
Κι
όμως σε σταύρωσε η ζωή
λες
κι ειν' αυτό κανόνας
της
άνοιξης την ομορφιά
να
καίει ο χειμώνας.
Όπως
μου φύσηξες ζωή
μέσα
εις το κορμί μου
με
τ' όνομά σου Μάνα μου
θ'
αφήσω την πνοή μου.
Βαγγέλης
Γ. Κοσμάς