Παραλλαγές / «Μοναχικός Κούκος»

(παραλλαγή Α)

Στην ποίηση δοσμένοι ολοσχερώς,

των λέξεων, σκοπός μας, η αρμονία

και μέσα μας σκιρτώντας διαρκώς

πως δόξα περιμένει στη γωνία.

Λέξεις λαμπρές, νοήματα αψηλά

κι αισθήματα λεπτά μας πλημμυρούνε

και σίγουρα τα μάτια τα κοινά

το φως μας δεν αντέχουν για να δούνε.

Μα μας πρόλαβε ο Αλεξανδρινός

κι έγραψε αυτός για την Ιθάκη

κι ο θάνατος ειν ΄πια αποκλειστικώς

δουλειά του Κωνσταντίνου Καρυωτάκη.

Κι αλί μας, τα προβλήματα μεγάλα,

σα να μην έφταναν της ρίμας δηλαδή

ειν’ κι αψηλή, πολύ αψηλή,

η μαρμαρένια της ποιήσεως η σκάλα.

(παραλλαγή Β)

Στερνή καταφυγή η ρίμα ετούτη,

κι η χλεύη περηφάνεια μας γεμεί·

πλάσματα περίεργα που όλα τους τα πλούτη

δε βρίσκονται σ’ αυτήν εδώ τη γη.

Τα νεύρα μας γυμνά με δίχως δέρμα,

επίπονη του κόσμου η επαφή

και ευτυχία σα θα φτάσει εις το τέρμα

η τελευταία του ποιήματος στροφή.

(παραλλαγή Γ)

Κι αν με τους στίχους δε συνάδει η ζωή του

ίσως να είναι ότι επόθησε η ψυχή του.

Ίσως στο πάτωμα που κατοικεί η αλήθεια

εκεί να σμίγουν αντιφάσεις, παραμύθια.

Μα ίσως πάλι και να τού ΄γινε συνήθεια

να ξεγυμνώνεται και να πετά μαργαριτάρια στα σκουπίδια.

Μα όπως και νά ΄χει εκατό φορές του τό ΄πα

είν’ αργυρό το μίλησε και ολόχρυσο το σώπα.

Βαγγέλης Κοσμάς

Γ' Βραβείο στον Γ' Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Μεγάλη Πέμπτη 2014

Δευτέρα Παρουσία

«Και μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς…»·

στο θρόνο Σου ολόλαμπρος

για να χωρίσεις τους κακούς απ’ τους καλούς.

Έτσι την έλευσή Σου προμηνάνε

κι ό,τι διάφορο προκύψει με λύσσα θα χτυπάνε.

Σαν βασιλιάς και όχι κουρελής,

ήρθε η ώρα πια στον κόσμο για να ΄ρθεις·

γι’ αυτό σα βασιλιάδες ζουν

ντυμένοι στα χρυσάφια τους στο αίμα κολυμπούν.

Μα γω κατέχω το καλά,

ότι θα ΄ρθεις και τούτη τη φορά

σα μαραζιάρικο δενδρί ανάμεσά μας

και δε θ’ ανθίσει απ’ τα λόγια Σου η καρδιά μας.

Κ’ ίσως ακόμα, ίσως να ‘σαι ήδη εκεί,

πάνω σε στρώματα που δέρνει η βροχή,

ανάμεσα σε σύριγγες και σε φθηνό αλκοόλ,

μορφή που δείχνουν σε παιδάκια για να τρων.

Μα όπως και να ΄χει γρήγορα θα σταυρωθείς

και αν το κρίνουν αναγκαίο, θ’ αναστηθείς·

μα σε λευκά κελιά θα ‘σαι θαμμένος

με ηλεκτροσόκ και χάπια κοιμισμένος.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Ο Βαγγέλης Μπούτας υποψήφιος Περιφερειάρχης Θεσσαλίας, με το συνδυασμό της «Λαϊκής Συσπείρωσης»

Τον αγρότη Βαγγέλη Μπούτα, πρώην βουλευτή, μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ και της επιτροπής περιοχής Θεσσαλίας, νυν περιφερειακό σύμβουλο,  θα υποστηρίξει το ΚΚΕ για υποψήφιο Περιφερειάρχη Θεσσαλίας, με το συνδυασμό της «Λαϊκής Συσπείρωσης»

Στον ίδιο συνδυασμό υποψήφιοι αντιπεριφεριάρχες είναι οι Τσιαπλές Τάσος, Λούμας Γιώργος, Μπακάση Βάσω, Χαλάτσης Αστέρης.

Τα ονόματα των υποψηφίων για τις περιφέρειες και τους μεγάλους δήμους της χώρας στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές έδωσε ο ΓΓ της ΚΕ του κόμματος, Δημήτρης Κουτσούμπας σε εκδήλωση που έγινε στο «Τιτάνια» με θέμα «Οι Θέσεις του ΚΚΕ για την μάχη των Ευρωεκλογών και τις Περιφερειακές και Δημοτικές Εκλογές»

Δισχιλιετής Διαπλοκή

Aπ' τις κολώνες που κρατούν

ψηλά την κοινωνία

μια είν' η Δικαιοσύνη μας

και μια η Εκκλησία.

Κι είναι παράδοσις τρανή,

το λέει κ’ η Ιστορία

να 'χουν συναμετάξυ τους

αλληλοβοηθεία.

Κι έτσι σταυρώσαν το Χριστό,

τον κάναν αρχηγό τους

και τον ετοποθέτησαν

κι οι δυο ως λάβαρό τους.

Κι έκτοτε η ιστορία τους

είναι περιπλεγμένη,

δυό πόδια εις τον Παράδεισο

και δυο στην Οικουμένη.

Η μια δίδει συχώρεση,

δίδει αθανασία

κ' η άλλη της δίδει επί γης

τρανή περιουσία.

Και ο αρχαίος...

Παιδική προσευχή

Νά 'τανε λέει, άλλη χώρα,

σ' άλλους τόπους

που τα παιδιά να εγελούσανε

στους δρόμους·

νά 'τανε ήμερες οι σκέψεις

των ανθρώπων,

να μη τους χώριζαν τα σύνορα

των τόπων.

Νά 'τανε λέει να ξυπνούσαν

κι οι ψυχές τους

και γύρω νά 'βλεπαν τις άλλες

αδερφές τους·

και νά ΄ναι φίλος τους ο χρόνος,

σύντροφός τους,

και να μην είχανε δικό σου

και δικό τους.

Νά ΄ταν να στέγνωνε το κλάμα

από τα μάτια,

κι ότι μας χώριζε να γίνονταν

κομμάτια·

και νά ΄ταν λέει κι η ζωή μας

παραμύθι

όπου στο τέλος το καλό

νά ΄χε νικήσει.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Σιωπή

Τιμή όπου στους ώμους τους κρατούνε,

όσα από πάνω μας τινάξαμε εμείς·

τιμή που την αλήθεια για να πούνε,

το δρόμο πήρανε της σιωπής.

Εκεί ΄ναι η σιωπή που ανεβαίνει,

τρισεύγενη του Λόγου αδερφή,

δώρο ακριβό κρατώντας την αλήθεια,

που μάτι δεν αντέχει να τη δει.

Και μοιάζουν μίζερες ψυχές και ξεχασμένες

τόσο που άνθρωπος δε θέλει να τους δει

και ΄μεις τους μετατρέψαμε τις μέρες,

σε μια απέραντη και κρύα φυλακή.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Μετάνοια

Τη ζήση σου αν μετρήσεις κάποια μέρα

και νιώσεις πως εχάθηκε καιρός,

τον κόσμο πως δεν πήγες παραπέρα

στο πόστο σου πως φάνηκες δειλός·

τα Όχι σου δεν ήταν όσο πρέπει,

εύηχα και ηχηρά,

τα Ναι σου δεν τα ζέστανε η καρδιά σου

και σκόρπισαν τριγύρω παγωνιά.

Τη ζήση σου αν μετρήσεις και τρομάξεις

τότε σε δρόμο περπατάς καλό,

και μάθε πως το δάκρυ σου, μονάχα,

για να σε σώσει είναι ικανό.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Μάνα

Θάλασσες στίχοι και στροφές

για σένανε μιλούνε

έτσι και με τα χείλη μου

παίρνουν σειρά να πούνε.

Ώρα γλυκιά εσπερινού,

γλυκόλαλη καμπάνα,

ψυχή απάρθενου παιδιού,

μονακριβή μου Μάνα.

Μου χαμογέλασε η ζωή

εσέ δωρίζοντάς μου

Μάνα μου όαση γλυκιά

μέσα στην ερημιά μου.

Δύναμη ακατάλυτη

και στέρεα σα βράχος

καρδιά μεγάλη απέραντη

ολανθισμένος κάμπος.

Όσα κι αν πω, λιγότερα

απ' όσα σου αξίζουν,

τα χέρια σου δίνουν ζωή

στο κάθε τι που αγγίζουν.

Κι αν αφρισμένος ποταμός

μέσα μου η οργή μου

με μια σου λέξη Μάνα μου

μερεύεις την ψυχή μου.

Κι όμως σε σταύρωσε η ζωή

λες κι ειν' αυτό κανόνας

της άνοιξης την ομορφιά

να καίει ο χειμώνας.

Όπως μου φύσηξες ζωή

μέσα εις το κορμί μου

με τ' όνομά σου Μάνα μου

θ' αφήσω την πνοή μου.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Aππία Οδός

Του μαρτυρίου θεατές,

της κόλασης περιηγητές,

άφρονες

-όπου νομίσαν οι σταυροί πως στήθηκαν για άλλους-

στους δρόμους αντικρίζουμε ψυχές

να ρέβουν γύρω θλιβερές

και 'μεις τις προσπερνάμε.

Μας έγινε ο θάνατος συνήθεια,

η ανθρωπιά μας λες και χάθηκε απ' τα στήθια,

της κόλασης, τριγύρω, τη μανία,

τη βλέπουμε του Χόλιγουντ ταινία.

Δειλός και 'γω μεσ' στους δειλούς

να προσπερνάω τους σταυρούς

και να 'ναι οι δρόμοι της Αθήνας

μια σύγχρονη Αππία.

Είναι των άλλων τα παιδιά

-που επέσαν τόσο χαμηλά-

δεν είναι τα δικά μας.

Είναι των άλλων οι χαρές

-όπου πετρώσανε στο χτες-

δεν είναι οι δικές μας.

Μα θα 'ναι οι δίκες φοβερές

το ίδιο και οι ποινές μας.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Μακάριοι οι πιστεύσαντες χωρίς θαύματα

Σκύβω, διαλέγω μέσα μου

τα θάματα του κόσμου

κι απ' όλα τα θαμάσματα

το πρώτο είναι το φως μου.

Θάμα του ήλιου η τροχιά

κι η γέννηση τ' ανθρώπου

και πως το παιδικό μυαλό

χωρά μέσα τον κόσμο.

Του κύκλου τα γυρίσματα,

η άνοιξη στην πλάση,

θάμα που γίνεται ψωμί

το πράσινο τ' αστάχυ.

Θάμα το λάδι της ελιάς

και το κρασί απ' τ' αμπέλι,

θάμα τ' αϊδόνι που λαλεί

και της νυχτιάς το μέλι.

Θάμα και μεσ΄στα στήθια μας

της λευτεριάς ο σπόρος,

θάμα και η υπομονή

και μέγα θάμα ο έρως.

Στο θάμα γεννηθήκαμε

και μεσ' στο θάμα ζούμε,

τα μάτια μόνο της ψυχής

μπορούνε να το δούνε.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς