Σκόπελος / Εκδήλωση - ομιλία με θέμα το ρεμπέτικο

Ο Πολιτιστικός και Λαογραφικός Σύλλογος Σκοπέλου
σας προσκαλεί το
Σάββατο 10 Μαρτίου,
στις 7 μ.μ.,
στο κτίριο του Συλλόγου,
στην εκδήλωση με θέμα
«το ρεμπέτικο και η καταγωγή του στα δρώμενα της Ελλάδας»
με ομιλητή τον Σκοπελίτη
ρεμπέτη μουσικό
Παύλο Βασιλείου.

Σκόπελος / Ζητείται πλυντήριο ρούχων

Ζητείται μεταχειρισμένο πλυντήριο ρούχων για αγορά.
Τηλ. επικοινωνίας: 6988076806

Η φωτογραφίας της ημέρας

Μια στάση στην ακροθαλασσιά για τον Δημήτρη Πατσή και το αγαπημένο του άλογο...

Μήνυμα για την 8η Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας

Μήνυμα της Κ.Ε. του ΚΚΕ

Με αφορμή την 8η Μάρτη, η ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζει αγωνιστικά τις γυναίκες της εργατικής τάξης, τις αυτοαπασχολούμενες, τις αγρότισσες, τις συνταξιούχους. Ιδιαίτερα απευθύνεται στις άνεργες, στις μαθήτριες, στις σπουδάστριες - φοιτήτριες, στις εργαζόμενες μητέρες.

Αντλούμε διδάγματα και εμπνεόμαστε από το ιστορικό ταξικό αποτύπωμα του αγώνα των εργατριών της Ν. Υόρκης το 1857, από την αιματηρή αναμέτρησή τους με την εργοδοσία, την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές. Δέχτηκαν τη λυσσαλέα επίθεση των καπιταλιστών γιατί διεκδίκησαν δεκάωρη δουλειά, από 16 ώρες που εργάζονταν, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών.

Στον ενάμιση και πλέον αιώνα που πέρασε από τότε, οι γυναίκες πήραν μέρος σε πλήθος σκληρών ταξικών αγώνων, σε επαναστάσεις. Είχαν νίκες, αλλά και ήττες. Ομως, δεν έσβησε η φλόγα του αγώνα για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, πολέμους, προσφυγιά, μετανάστευση, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, πορνεία, εργοδοτική και κρατική βία σε βάρος της εργαζόμενης γυναίκας, του παιδιού.

Στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, εξασφαλίζονται σε όλες και όλους:

Σκόπελος / Ψάρεμα στο παλιό λιμάνι

Ιστορία σε απρόμαυρες φωτογραφίες

Με αφορμή το εξαιρετικό άρθρο της Παρασκευής Κουτούμπα με τίτλο «Με ποιο χαμόγελο στα χείλη;» (κλικ) η Μάρω Βουδούρογλου - Βλαχάκη έστειλε στην εφημερίδα "Βόρειες Σποράδες" δύο φωτογραφίες της δικής της οικογενειακής ιστορίας.

Στην πρώτη ο πατέρας της Ιωάννης Βουδούρογλου και 

στην δεύτερη η ηρωική μορφή του Βόλου και αδερφός της μάνας της, Διονύσης Κατσούρης σε ξένοιαστες στιγμές με τους φίλους του το 1937, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα συνελήφθη στο Πήλιο για την πλούσια αντιστασιακή του δράση και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στα 25 του χρόνια.

Το Bullying δεν υπάρχει πια! Εσύ τι λες;

«Μόδα ήταν και πέρασε», «Σιγά, πλάκα κάνουν τα παιδιά», «Παραείναι ευαίσθητο το παιδί σου», «Να κλείσει το facebook της για να μην την ενοχλούν», «Είσαι υπερβολικός! Ένα σπρώξιμο ήταν»….είναι μερικές από τις απόψεις που ακούγονται σχετικά με το φαινόμενο του Σχολικού Εκφοβισμού (Bullying).

«Φοβάμαι να το πω στους γονείς μου», «Δεν θέλω να πάω σχολείο», «Με κοροϊδεύουν και στο φροντιστήριο», «Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ», «Του δίνω το χαρτζιλίκι μου κάθε μέρα»…είναι μερικές από τις αντιδράσεις των παιδιών που καλούν για βοήθεια «Το Χαμόγελο του Παιδιού».

******

«Η εμπειρία μας, τόσο μέσα από την καθημερινή μας παρουσία σε όλα τα σχολεία πανελλαδικά όσο και από τις κλήσεις που λαμβάνουμε, μας έχει δείξει ότι ο Σχολικός εκφοβισμός και η Ενδοσχολική βία υπάρχουν τόσο στη σχολική κοινότητα όσο κι έξω από αυτήν. Δυστυχώς δεν είναι μια «μόδα» που περνάει αλλά ένα φαινόμενο που αποκτά όλο και περισσότερες μορφές. Εσείς αντέχετε στη σκέψη ότι το παιδί σας δε θέλει να πάει σχολείο ή δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ γιατί

Με ποιό χαμόγελο στα χείλη;

της

Παρασκευής Κουτούμπα

Σαν να ξέφτισε λίγο σήμερα το γνωστό «οι Έλληνες μη μας βλέπεις έτσι, άμα χρειαστεί θα ξεσηκωθούμε και θα θα θα...» - μάθαμε να μην πιστεύουμε πια τα «θα», τ’ ακούσαμε τόσες πολλές φορές από τόσους υποψήφιους που τα μπούχτισε η ψυχή μας. Μάλλον μπερδεμένα γατιά θυμίζουμε που κάποιο φορτηγό τα αμόλησε καταμεσίς στο δρόμο και έχουν σαστίσει. Ακολουθούμε κάθε φωνή του κάθε σαρδανάπαλου αυτοβαφτιζόμενου «ηγέτη» που υπόσχεται ανάκαμψη και εθνικό μεγαλείο, ονειρευόμαστε τη μέρα που θα πίνουμε το φρέντο μας φάτσα στην αγια – Σοφιά, αλλά η τηλεόραση παίζει ανελλιπώς το νέο τούρκικο σίριαλ. Στολίζουμε το πιτσιρίκι για να πάει στην παρέλαση και να το τραβήξουμε βίντεο να το καμαρώσουμε μετά στο φέισμπουκ και στο ίνσταγκραμ – άμα έχει και καλούς βαθμούς το βλαστάρι μας και κρατήσει και τη σημαία, ποιός μας πιάνει – αλλά δεν κάτσαμε ποτέ να του εξηγήσουμε τί σημαίνει αυτή η σημαία που κρατάει, και που μπορεί να τύχει να την ξεχάσει μετά στην καφετέρια που θα πάει μετά την παρέλαση. Δεν του είπαμε πόσο μεγάλο βάρος κουβαλάει εκείνη τη στιγμή – από τους τόνους αίμα που έχει ποτίσει αυτό το ταλαίπωρο γαλανόλευκο πανί: ίσως γιατί το ξεχάσαμε κι οι ίδιοι. Μπλέξαμε τα μπούτια μας, τα πιστεύω μας και τα ιδανικά μας.

Αλήθεια, πόσοι κάτσαμε ν’ ακούσουμε τις αφηγήσεις των παππούδων που έζησαν εκείνες τις ταραγμένες εποχές; Όσοι εννοείται ζήσαμε με τους παππούδες μας και δεν τους απιθώσαμε σε κανέναν οίκο ευγηρίας για να μη μας πιάνουν τον τόπο στο σπίτι. Αν ακούγαμε, μπορεί και να καταλαβαίναμε τί μας φταίει. Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, κοιτάζοντας πίσω μαθαίνουμε για το μέλλον. Δε χρειάζεται να ανοίξουμε βιβλία ιστορίας για να τη μάθουμε, αν έχουμε στο ίδιο μας το σπίτι ζωντανά κομμάτια ιστορίας. «Αυτός ο τόπος βγάζει και τίποτα άλλο; Μονάχα ήρωες κι ελιές θρούμπες» έλεγε ο ανεπανάληπτος Λογοθετίδης – ο ήρωας Λογοθετίδης – ήρωας στ’ αλήθεια, με μισή ντουζίνα παράσημα από το αλβανικό μέτωπο κι ο ίδιος. Μας φαίνεται εξωπραγματικό, κι όμως τότε ήταν εντελώς φυσιολογικό ο κάθε Έλληνας – άσημος, διάσημος, φτωχός, πλούσιος, καταξιωμένος, κακομοίρης – να τα βροντάει όλα κάτω για να βοηθήσει όπως μπορούσε μια πατρίδα που κινδύνευε. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς βαριές κι ασήκωτες δηλώσεις, χωρίς έπαρση – και χωρίς διακρίσεις. Υπήρχαν βέβαια κι οι «κουραμπιέδες» στα μετόπισθεν – αλλά αυτούς κανείς δεν τους λογάριαζε. Ήταν απλά ανάξιοι λόγου. 

Κι έβλεπε κανείς δίπλα δίπλα εργάτες, αγρότες, βοσκούς, δασκάλους, υπουργούς, ηθοποιούς, ποιητές – σαν τον αξέχαστο Γιώργο Σαραντάρη που έφυγε νεότατος – σαν τον Ελύτη, το Ρίτσο, καλλιτέχνες σαν τον Τσαρούχη, όλοι με την ίδια στολή και την ίδια φλόγα στην καρδιά.

Σκόπελος / Το "τρυπάνι" έπιασε δουλειά...

Μετά από 30(!) μήνες -πιστοί στο κάλιο αργά παρά ποτέ- το "τρυπάνι" έπιασε δουλειά, για την αποκατάσταση του λιμανιού της Σκοπέλου που είχε υποστεί ζημιές από την πλημμύρα του Σεπτεμβρίου 2015.

Για να δούμε, τι θα δούμε…

Σκόπελος / Μήπως θρηνήσουμε θύματα;

Από το 2013 σε αυτή την κατάσταση!

Το παλιό σπίτι είναι ετοιμόρροπο και επικίνδυνο, έχει κάνει “κοιλιά” προς τα έξω και στηρίζεται με σκαλωσιές. Στο κτίριο, που βρίσκεται στο κέντρο της παραλίας της Σκοπέλου, ξέσπασε πυρκαγιά τον Νοέμβριο του 2013 (κλικ) και από τότε δεν έχουν κινηθεί οι διαδικασίες για να κατεδαφιστεί ή να στερεωθεί σωστά...

Αυτές τις ημέρες κάποιος ανάρτησε α4, τα οποία ενημερώνουν ότι υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης... Αυτό που δεν μας ενημερώνουν είναι πότε επιτέλους θα κατεδαφιστεί, αφού όπως παρατηρήσαμε πεζοί και οδηγοί μοτοποδηλάτων αγνοούν τις απαγορευτικές ταινίες και περνούν από κάτω...