Μια, ασυνήθιστη, εκδήλωση με θέμα την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, 1945 –1949 στην Ελλάδα, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Αλόννησο. Οι παραβρισκόμενοι είχαν την μοναδική ευκαιρία να ακούσουν, και να κάνουν διάλογο με έναν πρώην εξόριστο, τον 90χρονο Γρηγόρη Ριζόπουλο (Γ.Ρ.) ο οποίος την άνοιξη του 1947 με κοντά παντελόνια, τριτοετής μαθητής γυμνασίου συνελήφθη σαν «άκρως επικίνδυνος δια την δημοσίαν τάξην και ασφάλειαν» και, με χειροπέδες, το Μάη του 1947 σύρθηκε πολιτικός εξόριστος στην Αλόννησο.
Θεωρώντας ότι είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν οι νέοι τη συμπεριφορά των παππούδων τους απέναντι σε κατατρεγμένους, στα σκοτεινά εκείνα χρόνια, που ξεσπιτωμένοι βρέθηκαν στην Αλόννησο, του πρότεινα να κάνει τη διάλεξη αυτή.
|
ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ |
«Με συγκίνηση δέχτηκα. Πάντα είχα κατά νου ν’ αρθώ εδώ πέρα να ευχαριστήσω τον κόσμο αυτόν που τότε μας φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε να φερθεί κάποιος, τότε που «όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Τότε που ο χωροφύλακας έλεγε να μην έχεις σχέσεις με τους εξόριστους ούτε να τους πας σύκα, σταφύλια ή κάτι άλλο.[…]
»Με τον εμφύλιο πόλεμο, άρχισαν οι συλλήψεις. Όλη η Ελλάδα ήταν μια φυλακή. Το 1946 πήγαν τον πατέρα μου και τον αδερφό μου στα κρατητήρια της Καστοριάς. Μετά πήραν κι εμένα, 16χρονο μαθητή γυμνασίου. Αφού πέρασα από διάφορες φυλακές μέσα σε άθλιες συνθήκες, έχοντας μόνο τα ρούχα που φορούσα και μια ματωμένη κουβέρτα, κατέληξα, την Άνοιξη του ’47, στην Αλόννησο. Με συνέλαβαν ως συγγενή αρχισυμμορίτου και πληροφοριοδότη των ανταρτών.[…]