Στην χώρα των Λωτοφάγων

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Πάλι μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Πάλι συλλέγουμε τους νεκρούς μας. Πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι σαν απλή φάρσα, αλλά σαν τραγωδία! Πρέπει να το πάρουμε, επιτέλους, απόφαση: Δεν θα κλείσει ποτέ αυτός ο αέναος κύκλος. Δεν θα βρούμε ησυχία, πλην, ίσως, μερικών διαλειμμάτων. Θα ζούμε πάντα …εμπόλεμα και με την αγωνία της επόμενης στιγμής. Κάτι σαν το Ισραήλ, ας πούμε. Όχι εξαιτίας κάποιων εξωτερικών εχθρών, αλλά εξαιτίας του κακού μας εαυτού, της ανοργανωσιάς μας, της τσαπατσουλιάς μας και των κακών μας εκτιμήσεων και επιλογών.

Από κόλαση σε κόλαση

Κι εκεί, λοιπόν, που πάμε να βγούμε ήρεμα και χαλαρά (sic) από …την κόλαση των μνημονίων, έρχεται η κόλαση μιας ακόμα υπέρ-πυρκαγιάς να μας θυμίσει πως εδώ είναι Βαλκάνια και Ελλαδιστάν. Αυτό είναι το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Άλλοτε πνίγονται και άλλοτε καίγονται δεκάδες άνθρωποι, λίγα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας σε μια περιοχή που δεν ήταν και η …ζούγκλα του Αμαζονίου.

Και μη χειρότερα

Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γίνει με αυτό το κράτος αν συμβεί κάτι πολύ χειρότερο. Γιατί υπάρχουν πολύ χειρότερα από αυτό που συνέβη χτες. Φανταστείτε, λόγου χάριν, να χρειαστεί αυτό το υπάρχον πολιτικό προσωπικό που διαθέτει η χώρα να διαχειριστεί πολεμικές επιχειρήσεις, όπου θα παίζεται η ζωή χιλιάδων ελληνόπουλων και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Για σκεφτείτε το λίγο…

Το εθνικό μας σπορ

Οι Έλληνες –πλούσιοι και φτωχοί– για δεκαετίες έχτιζαν (και εξακολουθούν να χτίζουν) όπου βρουν:

πάνω στις παραλίες, μέσα στα δάση, πάνω από τα ρέματα, πάνω σε αρχαιολογικούς χώρους. Βεβαίως τα νομιμοποιούσαν (μην είμαστε και παράνομοι…), είτε γιατί είχαν γνωστό μέσα στην πολεοδομία, είτε γιατί λάδωναν τον αρμόδιο, είτε γιατί όλο και κάπου προέκυπτε κανένα προεκλογικό ρουσφέτι για την νομιμοποίηση του αυθαιρέτου οικισμού που, όμως, βαφτιζόταν ανάπτυξη (!) και αναβάθμιση (!!!) της ευρύτερης περιοχής.

Και μετά ήρθαν τα μνημόνια...

Από την έλευση της εποχής των μνημονίων τα πράγματα έχουν χειροτερέψει ακόμα περισσότερο, αφού  οι οποίες υποδομές υπήρχαν καταστρέφονται γιατί δεν συντηρούνται καλά, λόγω έλλειψης πόρων. Δεν υπάρχει δασοπροστασία, ούτε επαρκής αριθμός κατάλληλα εκπαιδευμένων δασοπυροσβεστών, ούτε σχέδιο εκκένωσης επικινδύνων περιοχών, ούτε εναέρια μέσα δασοπυρόσβεσης, ούτε οχήματα, ούτε ενημέρωση των ανθρώπων που αφήνονται στη μοίρα τους και γίνονται παρανάλωμα του πυρός ή σώζονται από καθαρή τύχη, αλλά συνεχίζουν να κάνουν τάματα στον Χριστό και την Πανάγια που …τους έσωσε.

Ο Οδυσσέας στη Χώρα των Λωτοφάγων (σχέδιο 18ου αιώνα)

Βλέπετε, οι Ευρωπαίοι δεν έφεραν μαζί τους τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης  -σιγά  μην το έκαναν-, αλλά μονάχα την οικονομική και κοινωνική εξαχρείωση. 

Οι φλόγες, βέβαια, θα σβήσουν και μετά θα ξεχαστούν γρήγορα όλα. Μέχρι την επόμενη εθνική καταστροφή. Όπως πάντα. Και η χώρα θα συνεχίσει να είναι αυτό που ήταν πάντα. Η χώρα των Λωτοφάγων!

Τις πταίει, επιτέλους;

Ο μέγας ιεράρχης της Ορθοδοξίας, Άγιος (!) Αμβρόσιος –ποιος δεν έχει θαυμάσει το χριστιανικό του μεγαλείο– ισχυρίζεται ότι ο Θεός μας τιμώρησε  (βάζοντας φωτιές στα δάση κατακαίγοντας ανθρώπους ) επειδή ο Τσίπας είναι …άθεος ! Είναι μια άποψη την οποία συμμερίζονται πολλοί όμοιοι του και δεν επιθυμώ να την σχολιάσω. Εκείνο, όμως, που εγώ πιστεύω είναι ότι η υποκουλτούρα, η πατριδοβλακεία/πατριδολαγνεία, ο κρετινισμός μαζί με την συνειδητή πια ως στάση ζωής αμορφωσιά, σε συνδυασμό με το παραλήρημα της μεγαλοσύνης του Νεοέλληνα και η κακομοιριά της Ψωροκώσταινας οπού ζει  εξηγούν, εν μέρει τουλάχιστον, την κατάντια του λαού μας.

Επίλογος

Αν και αυτή τη φορά ο Ελληνικός λαός ανεχθεί τη συστηματική εξόντωση του από προδότες  και τραγικά ανίκανους «επί σκοπώ» ή τυχαία, λόγω βλακώδους ψήφου του, τότε είναι πραγματικά άξιος της ολόμαυρης (σαν τους καμένους συνανθρώπους μας) μοίρας του. Και συ συνέλληνα, που νομίζεις ότι «πέρα βρέχει» άρχισε να παίρνεις στα σοβαρά ότι έρχεται η σειρά σου ή τουλάχιστον ότι είσαι κι εσύ υποψήφιο θύμα, με πολλούς τρόπους εξόντωσης.

ΥΓ: Αυτό που έγινε δεν επιτρέπεται να το αφήσουμε να περάσει έτσι, γιατί απλά θα επαναληφθεί. Θα πρέπει να αλλάξουμε πράγματα, πρόσωπα και θεσμούς. Τώρα. Αύριο θα είναι πολύ αργά για δάκρυα…