σ'
άλλους τόπους
που
τα παιδιά να εγελούσανε
στους
δρόμους·
νά
'τανε ήμερες οι σκέψεις
των
ανθρώπων,
να
μη τους χώριζαν τα σύνορα
των
τόπων.
Νά 'τανε λέει να
ξυπνούσαν
κι
οι ψυχές τους
και
γύρω νά 'βλεπαν τις άλλες
αδερφές
τους·
και
νά ΄ναι φίλος τους ο χρόνος,
σύντροφός
τους,
και
να μην είχανε δικό σου
και
δικό τους.
Νά ΄ταν να στέγνωνε
το κλάμα
από
τα μάτια,
κι
ότι μας χώριζε να γίνονταν
κομμάτια·
και
νά ΄ταν λέει κι η ζωή μας
παραμύθι
όπου
στο τέλος το καλό
νά
΄χε νικήσει.
Βαγγέλης Γ. Κοσμάς