σ'
άλλους τόπους
που
τα παιδιά να εγελούσανε
στους
δρόμους·
νά
'τανε ήμερες οι σκέψεις
των
ανθρώπων,
να
μη τους χώριζαν τα σύνορα
των
τόπων.
Νά 'τανε λέει να
ξυπνούσαν
κι
οι ψυχές τους
και
γύρω νά 'βλεπαν τις άλλες
αδερφές
τους·
και
νά ΄ναι φίλος τους ο χρόνος,
σύντροφός
τους,
και
να μην είχανε δικό σου
και
δικό τους.
Νά ΄ταν να στέγνωνε
το κλάμα
από
τα μάτια,
κι
ότι μας χώριζε να γίνονταν
κομμάτια·
και
νά ΄ταν λέει κι η ζωή μας
παραμύθι
όπου
στο τέλος το καλό
νά
΄χε νικήσει.
Βαγγέλης Γ. Κοσμάς
Αγαπητέ Βαγγέλη,εισαι ποιητής και δεν χωράει καμιά αμφιβολία γιαυτό.Δεν μπορεί τυχαία να παίρνεις ένα χαρτί και ένα μολύβι στα χέρια σου και να γράφεις όλα αυτά τα αριστουργήματα.Αλλά εκτός από αυτό τα ποιηματά σου φανερώνουν έναν άνθρωπο μοναδικό,με απίστευτες ευαισθησίες και πίστη στη ζωή και τους ανθρώπους.Δίνεις ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και μια αλλαγή που πρέπει να έρθει και να ξεκινήσει από μέσα μας.Ανυπομονώ κάθε φορά να διαβάσω το επόμενο ποιημά σου.Θερμά συγχαρητήρια μέσα από τη καρδιά μου.Θα ήθελα πάρα πολύ να δω τα ποιηματά σου να εκδοθούν ώστε να τα διαβάσουν παντού και γω να περηφανεύομαι ότι σε ξέρω από παιδί.Ναείσαι καλά Βαγγέλη,σευχαριστούμε
ΑπάντησηΔιαγραφή