Σκόπελος / Μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης

Με μια μεγάλη συγκέντρωση στον “Ορφέα” η ΚΟΒ Σκοπέλου του ΚΚΕ γιόρτασε τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης με προβολή βίντεο, ομιλία του γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης του νησιού και γλέντι με μουσική, μεζέ και κρασί. 

Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση υπήρξε το κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Άνοιξε το δρόμο για το πέρασμα της κοινωνικής εξέλιξης στην ανώτερη βαθμίδα της, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ενσάρκωσε τα όνειρα και τους πόθους «των κολασμένων της Γης» για την έφοδο στο δικό τους ουρανό. Ο Κόκκινος Οκτώβρης ήταν το δημιούργημα της οργανωμένης πολιτικής πάλης των λαϊκών μαζών, με ηγετική δύναμη την εργατική τάξη, που, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, επιβεβαίωσε ότι η ανθρωπότητα μπήκε σε νέα ιστορική εποχή.

Μετά την προβολή ενός υπέροχου βίντεο, με πολλά αποσπάσματα από ταινίες του πρωτοπόρου του σοβιετικού αλλά και παγκόσμιου κινηματογράφου Σεργκέι Αϊζενστάιν και τίτλο “ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε” (κλικ), τον λόγο πήρε ο Γιώργος Αναγνώστου, ο οποίος με μια ιστορικά τεκμηριωμένη και εμπεριστατωμένη ομιλία, μίλησε στους παρευρισκόμενους για τις αλήθειες και ψέματα για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Αποσπάσματα από την ομιλία του Γραμματέα της ΚΟΒ Σκοπέλου του ΚΚΕ Γιώργου Αναγνώστου:

Παρά την πολύμορφη, συνεχή προπαγάνδα της άρχουσας τάξης, χιλιάδες νέοι, μαθητές, εργαζόμενοι, φοιτητές, σπουδαστές, χιλιάδες άνεργοι και συνταξιούχοι δυσανασχετούν με τη σημερινή κατάσταση. Όλοι αυτοί αναρωτιούνται σήμερα αν μπορούμε να ξεφύγουμε απ' το σημερινό βάλτο της ανασφάλειας, της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα.

Παρότι η άρχουσα τάξη προσπαθεί επίμονα να μας πείσει ότι είμαστε όλοι μια οικογένεια και ότι η πάλη των τάξεων ανήκει στο παρελθόν, η σκληρή πραγματικότητα συντρίβει την αστική μυθοπλασία ότι ήρθε το «τέλος της ιστορίας». Αυτοί που μας μιλούν για το τέλος της ταξικής πάλης είναι η τάξη των καπιταλιστών, που καθημερινά παλεύει, επιτίθεται, πολεμά, ισοπεδώνει τα δικαιώματά μας, σφαγιάζει τις ανάγκες μας, κατοχυρώνει την εκμετάλλευση με αντεργατικούς νόμους.

[…]

Απέναντι στους καπιταλιστές βρίσκονται αντικειμενικά οι μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο αλλά δεν τον καρπώνονται. Σε αυτούς απευθυνόμαστε καθημερινά και μαχητικά εμείς οι κομμουνιστές, για να φωτίσουμε με τη δράση μας και τις προγραμματικές μας θέσεις ότι υπάρχουν οι δυνατότητες να ζήσουμε πολύ καλύτερα, να έχουν όλοι δουλειά χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να εργαζόμαστε λιγότερες ώρες, απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής, να έχουμε υψηλού επιπέδου δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας και Εκπαίδευσης.

[…]

Πολλοί νέοι αναρωτιούνται καλοπροαίρετα: Δεν μπορεί άραγε σήμερα να υπάρξει ένας ανώδυνος, ειρηνικός δρόμος για να μειωθούν και να εξαλειφθούν οι κοινωνικές ανισότητες; Δεν μπορεί με την ανάδειξη μιας προοδευτικής κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού να εφαρμοστεί μια πολιτική προς όφελος των λαϊκών αναγκών; Ας σκεφτούμε με βάση την πείρα μας.

Το πρόσφατο πάθημα απ' την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση από το 2015 μέχρι σήμερα πρέπει να γίνει μάθημα. Αποδείχτηκε ότι η νέα κυβέρνηση όχι μόνο δεν προχώρησε στην ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, αλλά κλιμάκωσε την αντιλαϊκή επίθεση για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Όμως το ελληνικό παράδειγμα δεν είναι το μοναδικό. Μια σειρά κόμματα που αναδείχθηκαν στην κυβέρνηση με φιλολαϊκές διακηρύξεις, συχνά και με τη στήριξη Κομμουνιστικών Κομμάτων, εφάρμοσαν στη συνέχεια αντιλαϊκή πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου, που έφτασε στην περίπτωση της Ιταλίας μέχρι τη συμμετοχή στους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Αυτό επιβεβαιώνει η πείρα απ' την Πορτογαλία, τη Γαλλία και την Ιταλία, μέχρι την Κύπρο. Η ιστορική πείρα επιβεβαιώνει ότι καμιά αλλαγή αστικής κυβέρνησης δεν μπορεί να οδηγήσει στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτό που διδάσκει η Ιστορία είναι ότι το κράτος υπηρετεί πάντοτε την εκάστοτε άρχουσα τάξη, δηλαδή σήμερα την αστική τάξη, την τάξη των καπιταλιστών. Δεν υπάρχει κράτος που να στέκεται έξω και πάνω απ' τα διαφορετικά ταξικά συμφέροντα της κοινωνίας. Επομένως, όσοι μηχανοδηγοί, όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν μέσα στο τρένο του αστικού κράτους, αυτό θα κινείται σταθερά πάνω στις ράγες που καθορίζουν τα στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης.

[…]

Συχνά ακούμε τον εξής αντίλογο: Ακόμα και αν όσα λέτε είναι γενικά σωστά, δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα. Αν ο λαός σηκώσει το ανάστημά του και αποφασίσει να συγκρουστεί, θα τον συντρίψει το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η εγχώρια άρχουσα τάξη.

Καταρχήν, δεν πρέπει να σκεπτόμαστε μια τόσο ριζική αλλαγή, όπως η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα, με τον υπόλοιπο κόσμο να μένει ακίνητος. Να σκεφτόμαστε, δηλαδή, λαθεμένα ότι ο αρνητικός συσχετισμός σε βάρος των λαών που υπάρχει σήμερα στην περιοχή μας, θα έχει μείνει αμετάβλητος, στατικός.

Η εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης σε μια χώρα των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου όπως η Ελλάδα, δεν θα "πέσει απ' τον ουρανό". Ασφαλώς οι συγκεκριμένοι παράγοντες που θα οδηγήσουν στην επαναστατική κατάσταση δεν μπορούν να προβλεφθούν σήμερα με ακρίβεια. Όμως, όποια και αν είναι η πολύ συγκεκριμένη αφετηρία, για παράδειγμα μια βαθιά, μακρόχρονη οικονομική κρίση ή κάποια εμπλοκή της χώρας σ' έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η όξυνση της ταξικής πάλης δεν πρόκειται να περιοριστεί μόνο στη χώρα μας. Θα αγκαλιάζει και θα αφορά μια ευρύτερη περιοχή.

Πάντα συμβαίνει αυτό όταν υπάρχουν μεγάλες και έντονες εξελίξεις. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσο γρήγορα αλλάζει η εικόνα και η κατάσταση στη Μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια, παρότι το επαναστατικό εργατικό κίνημα δεν είναι ακόμα ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Ένα νικηφόρο επαναστατικό άλμα στην Ελλάδα ή σε μια γειτονική χώρα θα επιδράσει στην πορεία της ταξικής πάλης στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό έδειξε η πείρα της νικηφόρας Επανάστασης του Οκτώβρη του '17 στη Ρωσία, που με τη διεθνή ακτινοβολία της αποτέλεσε τον καταλύτη για να συγκροτηθούν και να ισχυροποιηθούν πολλά ΚΚ, καθώς και για την επαναστατική άνοδο, για τις εξεγέρσεις που εκδηλώθηκαν στη συνέχεια στην Ουγγαρία, στη Γερμανία, στην Ιταλία.

Αντίστροφα, την εποχή εκείνη η έμπρακτη υποστήριξη, η ταξική αλληλεγγύη των εργατών πολλών ευρωπαϊκών κρατών συνέβαλε σημαντικά στη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Επίσης, η άρχουσα τάξη των καπιταλιστών και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν, δεν είναι παντοδύναμες και ιδιαίτερα σε επαναστατικές συνθήκες βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Είναι η περίοδος που ο ανταγωνισμός τους με άλλες αστικές τάξεις και άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες κορυφώνεται, συγκρούονται ανοιχτά οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά.

Το επαναστατικό εργατικό κίνημα και η εργατική εξουσία σε μια χώρα μπορούν να αξιοποιήσουν αυτές τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Πιο σωστά, μόνο η επαναστατική πρωτοπορία του ΚΚ και στη συνέχεια μόνο η εργατική εξουσία μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του λαού αυτές τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Βασικοί όροι για να συμβεί αυτό, είναι να διαφυλαχτεί η ταξική ανεξαρτησία του επαναστατικού εργατικού κινήματος απ' τις επιδιώξεις και τους στόχους κάθε ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, να μη γίνει δηλαδή ουρά κανενός ιμπεριαλιστικού κέντρου. Να υπάρχει σταθερός προσανατολισμός για την επαναστατική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, τόσο στην περίοδο του ιμπεριαλιστικού πολέμου όσο και στην περίοδο της ιμπεριαλιστικής ειρήνης.

[..]

Έχουμε πλέον τη γνώση και θα βρούμε τη δύναμη να βαδίσουμε στον επαναστατικό δρόμο μέχρι το τέρμα για να εξαλείψουμε κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας, κάθε πηγή ατομικού πλουτισμού.Δεν θα χάσουμε ξανά την επαναστατική ορμή μας, θα εξαλείψουμε τις δυνάμεις της αγοράς και του χρήματος.

Το χρωστάμε αυτό σε όλους τους συντρόφους μας που έχυσαν το αίμα τους κάτω από τα λάβαρα του ΕΑΜ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, σε αυτούς που σάπισαν στις φυλακές και τις εξορίες στα χρόνια της παρανομίας του ΚΚΕ και στα χρόνια της Χούντας. Σήμερα ξέρουμε ότι η απάντηση στα νέα προβλήματα που θα γεννάει η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι η επιστροφή στις λύσεις της αγοράς, αλλά η συνεχής επιστημονική αναβάθμιση, η συνεχής προσαρμογή του κεντρικού σχεδιασμού προς τα εμπρός, στις νέες απαιτήσεις.

Ματαιοπονούν, λοιπόν, οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, που επαναλαμβάνουν μονότονα, δογματικά ότι ο καπιταλισμός είναι αναντικατάστατος, αιώνιος, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, η θετική αλλά και η αρνητική πείρα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, οι σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες και η ιστορική πείρα της επαναστατικής ταξικής πάλης, αποδεικνύουν ότι είναι εφικτή μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς καπιταλιστές, χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Αποδεικνύουν ότι η εργατική τάξη μπορεί να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Μ' αυτήν την κόκκινη σημαία της κοινωνικής απελευθέρωσης βαδίζουμε κάθε μέρα, αποφασιστικά, μαχητικά, χωρίς ταλαντεύσεις, για να έρθει πιο γρήγορα το μέλλον.

Βαδίζουμε με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και ξέρουμε ότι ο λαός θα πει την τελευταία λέξη.