ΣΤ΄ Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες»

Ο Δήμος Σκοπέλου και το Γραφείο Εθελοντισμού της Δημοτικής Κοινότητας Σκοπέλου προκηρύσσουν τον στ΄ κατά σειρά Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες", στη μνήμη του Σκοπελίτη λόγιου και ποιητή του 18ου αιώνα.

Στόχος του διαγωνισμού είναι η ανάδειξη του ταλέντου νέων δημιουργών.

Όροι Συμμετοχής:
• Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο και οι στίχοι δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τους τριάντα δύο (32).
• Οι διαγωνιζόμενοι θα μπορούν να μετάσχουν με ένα μόνο ποίημά τους.
• Το διαγωνιζόμενο ποίημα θα πρέπει να είναι ανέκδοτο και αδημοσίευτο και να υποβληθεί σε έξι (6) δακτυλογραφημένα αντίγραφα υπογεγραμμένα μόνο με το ψευδώνυμο.
• Τα αντίγραφα θα πρέπει να συνοδεύονται από σφραγισμένο φάκελο, στον οποίο θα αναγράφεται το ψευδώνυμο και θα περιέχει τα πλήρη στοιχεία του διαγωνιζόμενου (ψευδώνυμο, όνομα, επώνυμο, ηλικία, διεύθυνση, επάγγελμα, αριθμό τηλεφώνου και κινητού και e-mail, αν έχει). Όλα μαζί θα πρέπει να ταχυδρομηθούν μέσα σε φάκελο, ο οποίος στη θέση του ονόματος του αποστολέα θα φέρει μόνο το ψευδώνυμο του διαγωνιζόμενου.
• Τα αντίγραφα δεν επιστρέφονται.
• Προσοχή:

Η μοναξιά του Φειδιππίδη

Στερνή ματιά ξοπίσω μου να ρίξω αποφεύγω,

καθάριο πρέπει να ‘χω το μυαλό,

βαρύ φορτίο κουβαλώ.

Πρώτη ανάσα… δεύτερη… βαθιά εισπνοή… και φεύγω.

Τα βήματά μου σίγουρα –η πείρα δίδαξέ τα-.

Τον άνεμο ποθώ να παραβγώ,

καλά κρατάω το ρυθμό

κι είμαι γεράκι δυνατό. Πέτα ψυχή μου, πέτα!

Γλιστρώ στη νύχτα σαν σκιά, στη μέρα σαν το βέλος.

Η γη κάτω απ’ τα πόδια μου πυρί,

χτυπά η καρδιά μου σαν σφυρί

κι οπλίζω το κουράγιο μου να φτάσω ως το τέλος.

Περνώ μποστάνια και βορούς κι αμπέλια φορτωμένα.

Η φτέρνα μου σε βάτα έχει σκιστεί,

οι γάμπες μου έχουνε πρηστεί,

σε κάθε βήμα προσπαθώ ν’ αντέξω κι άλλο ένα.

Αχ, δε βαστούν τα πόδια μου και πέφτω με το γόνα.

Με σώμα σκεβρωμένο και στεγνό,

μπορώ και πιο πολύ μπορώ,

τον εαυτό μου υπερνικώ σε τούτον τον αγώνα.

Ατέλειωτα χιλιόμετρα που αψηφώ τον πόνο.

Και φτάνοντας στην ύστατη στιγμή,

με την ανάσα μου κοφτή

εκπνέω το φορτίο μου και νίκησα τον χρόνο.

Βαλαχάς Βαγγέλης,

Β΄ βραβείο

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Σκόπελος

Άδικη εκδίκηση

Νύχτα που με καταστρέφεις            
Προσδοκίες μου εκτρέφεις            
Πόσο εύκολα τις ώρες μου μετράς.

Μου ζητάς να την ξεχάσω              
Τα φιλιά της να ξεβάψω                  
Προσωπείο να φορέσω της χαράς.

Βγαίνω αργά μέσα στους δρόμους
Με τους  άγραφους  τους νόμους
Που ο έρωτας  πουλιέται στις γωνιές.

Παγωνιά και υγρασία
Πόντους παίρν’ η απελπισία
Και το βλέμμα μου φαντάζει απλανές.

Η καρδιά μου πληγωμένη
Συνεχίζει μα σκληραίνει
Για να πάψει το κορμί μου  να πονά.

Δεν μου φταίνε αθώα μάτια
Να  τα σπάζω σε κομμάτια
Μα η  σκιά της πάντα θα με τυραννά.

Με εγκλώβισε μια δίνη
Που καθημερνά με κλείνει
Σ’ ένα δίχτυ που δεν έχει διαφυγή.

Θα παλέψω τη ματιά της
Τα αξέχαστα φιλιά της
Μα η μάχη μεγαλώνει την πληγή.

Παναγιώτης Παπαδέλλης,
Έπαινος

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Άιλαν

Σκιά συκής ξηρανθείσης, ο λόγος, ο έωλος.
Κονιορτός, των ημερών η αθωότητα.
Κι όλα, δυσοίωνα, της νύχτας τα ενδεχόμενα...
Όσοι, γονυπετείς, του ευτελούς,
του πρόσκαιρου, όσοι, αφιερωμένοι,
όπου
ο άργυρος
και ο χρυσός
και ο αδάμαντας,
εκεί και της ζωής τους το μείζον...
Της επιούσιας ηδονής, προσηλωμένοι θηρευτές,
την κραυγαλέα χρεία των καιρών,
αντιπαρέρχονται.
Κι ολότελα, αγνοούν,
τον οιωνό της θάλασσας.
Της θάλασσας,
που, σκοτεινή και μανιασμένη,
ξεβράζει με το δείλι στα ρηχά,
σπασμένα,
τα φτερά του Ικάρου!...

Τάσος Μάντζιος,
Γ΄ βραβείο

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Όνειρα γιατροσόφια

Αλμυρό μαγιοβότανο,

στις Αντρίνες, τη βουβή παραλία.

Τον Ιούνη, μια νύχτα, σφραγισμένη σαν ποίημα.

Στων χελώνων τ’ ασημένια αβγά,

σε ψάχνω, φιλώντας το κύμα.

Γιατροσόφια τα όνειρα

μυστικών διδαχών, πανωραίων.

Γιατροσόφια τα όνειρα

ευλογημένων στιγμών και μοιραίων.

Ν’ αφεθώ, σαν κυκλάμινο,

στο Δελφί, στ’ ανθισμένα βουνά.

Τ’ Αυγούστου μια νύχτα, μεθυσμένη η πανσέληνος.

Αλκυόνη, ασημόγλαροι

και ο ήλιος, πατέρας ανέσπερος.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

στου Στάφυλου το κάστρο.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

χρυσωμένο μου άστρο.

Ξεχασμένη Πεπάρηθος,

στου Πανόρμου τα βότσαλα.

Νύχτες Φλεβάρη, στα πεύκα, παρθένα κλωνάρια.

Σε καλώ, να βαδίσεις ξανά,

στου Αγνώντα τα πύρινα χνάρια.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

στων θεών τα συμπόσια.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

ηλιαχτίδες και όσια.

Δήμητρα Σωκράτους / Κύπρος

Έπαινος
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Τσουνάμι

Μια σκέψη γύρναγε στο βάθος του μυαλού
κι’ έφερνε κάτι ανεξήγητες εικόνες.
Πολύ πιο πάνω από την Χονολουλού.
Εδώ συνήθως ξεθυμαίνουν οι κυκλώνες.

Βόρειος πλους σε αχανή  ωκεανό.
Χιλιάδες τόνοι το καράβι, μια κουκίδα!
Κάποιοι φωνάζουνε πως βλέπουνε … βουνό.
Καμιά φορά, στήνουν τα σύννεφα παγίδα.

Ένας απόμακρος βουβός κυματισμός,
κακού καιρού θα είναι μάλλον προεόρτια.
Μεγάλος είπαν, στ’  Αλλεούτια, σεισμός.
Δίπλα μας φάλαινες γυρνούν και φεύγουν νότια.

Τον Καπετάνιο τον ξυπνήσαν οι φωνές.
Πήγε στη γέφυρα και άρπαξε τα κιάλια.
Αναστροφή πορείας, φουλ οι μηχανές
και αρχινούν στον Άη Νικόλα παρακάλια.

Στο τσακ προλάβαμε τ’ απρόσμενο κακό.
Κοιτάμε πρύμα κι’ η ανάσα μας κομμένη.
Ένα τεράστιο κύμα παλιρροϊκό
μας κυνηγά, μα ελαφρά πιο πίσω μένει!

Πέρασαν χρόνια. Ζούμε τώρα χαλαρά.
Απ’ τη ζωή δεν έχω άλλα να ζητήσω.
Όμως ακόμα, από κείνη τη φορά,
κάτι με σπρώχνει να κοιτάζω πάντα πίσω…

Κώστας Σώκος, 
Β΄ Βραβείο
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Για τη δική μου πατρίδα

Κάθε πρωί της ξενιτιάς ο ήλιος χρυσολάμπει.
Μα μένα την καρδούλα μου φωτίζει μια νυχτιά,
που απλώνεται κει στα βουνά. Κι είναι νεκροί οι κάμποι,
κάποιας πατρίδας που στο νου μου, πάντα τριγυρνά.

Το άρωμά της δεν ξεχνώ, είναι της μάνας μύρο.
Απλώνονταν απ΄ την αυλή, ως κάτω στο ποτάμι.
Κυρτή στ΄ αναχώματα, η λεύκα όπου θα γύρω
και η ψυχή απ΄ τη κούραση,  σιγά θα αποκάμει.

Οι λόφοι της παράδεισοι,  γεμάτοι ανεμώνες.
Απ΄ το βουνό απλώνεται σαν σκέπη o ουρανός.
Ξενιτεμένοι  γερανοί μου φέρνουνε εικόνες.

Και φτερουγίζει πάντοτε στα στήθη ένας καημός.

Δημήτριος Γκόγκας,
Έπαινος
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Σκόπελος / Τελετή βράβευσης των ποιητών που διακρίθηκαν στον Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό

Η τελετή βράβευσης των ποιητών που διακρίθηκαν στον Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες" (κλικ) που διοργανώνει ο Δήμος Σκοπέλου σε συνεργασία με τους εθελοντές του Δήμου, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016, στις 20:00, στον Ορφέα, με ζωντανή μουσική και ελεύθερη είσοδο.

Αγάπη

Τι είν’ η αγάπη; Ένα άπιαστο πουλί;
Μια θάλασσα βαθειά; Μια μαργαρίτα,
που την μαδάς, ερωτευμένε αφελή
και την ρωτάς αν σ’ αγαπάει η καλή,
σαν μαθητούδι που μαθαίνει άλφα-βήτα;

Είναι της μάνας η θερμή η αγκαλιά;
- Μια αγκαλιά, που θα την βρεις μόνο στη μάνα!-
Απ’ τα εγγόνια μήπως είναι δυο φιλιά;
Ή, μια ανάμνηση γλυκιά απ’ τα παλιά,
τότε που έλειωνες για δύο μάτια πλάνα;

Να είναι, τάχα, ένα πιάτο φαγητό,
που το προσφέρεις στην ανθρώπινη τη φτώχεια;
Ένα χαμόγελο; Ένα απλό ευχαριστώ;
Πένθιμο αντίο σ’ ένα σύννεφο λυτό,
που φεύγοντας σου φέρνει πρωτοβρόχια;

Νάν’ η βοήθεια στα χιονάτα γηρατειά,
στο ορφανό, που το χτυπά άγριο τ’ αγέρι,
στον πονεμένο μια παρήγορη ματιά,
ή κάποια φάρμακα, που αισθήματα πλατιά
για ανακούφιση ασθενών έχουν προσφέρει;

Όλα είν’ αγάπη! Και αυτά κι’ άλλα πολλά,
που ομορφαίνουν τη ζωή μας κάθε ώρα.
Να αγαπάμε μας κοιτά από ψηλά
ο Πλάστης και γλυκά χαμογελά!
Ξέρει πως είναι η αγάπη ανηφόρα.

Ξέρει, το δώρο Του αυτό το ιερό,
κάποτε οι άνθρωποι αρνηθήκαν οργισμένοι.
Τον γιο Του, που έστειλε γι’ αυτόν τον θησαυρό,
τριαντατριών χρονών επάνω στον σταυρό
δακρύζοντας Τον είδε να πεθαίνει…

Λευτέρης Μουφτόγλου,
Γ΄ Βραβείο
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

..Άξιζε να μείνει μόνη

Χωρίς φωτιά, υστερία

καμωμένη με μαχαίρι κοφτή λεπίδα.

Της κρυψώνας το ασάλευτο κορμί μου

χύνεται σε δύο κομμάτια.

Ποτέ το σίδερο δε γέμισε με χώμα

μόνο με το δικό μου σώμα.

Στημένο σύννεφο τα δάκρυα

στου ουρανού σου την απλότητα κεντημένα.

Σαν ανθρώπινα χέρια ψάχνουμε την Ειρήνη

σήμερα που χάθηκε τόσο άδικα το χθες.

Ζωντανά σχέδια ταξιδεύουν μετά τη φόρα της βροχής.

Ζήλεψε η γη και τράβηξε βαθιά ό,τι έπεφτε.

Ξ' έξεψες τα άλογα να φύγουν

με τις πατημασιές τους στο κορμί μου ν' αφήνουν πληγές.

Αγιάτρευτα τα μίση της ζωής που ζήσαμε σαν όνειρο

ξύπνησα χωρίς οίκτο χωρίς....

Παλεύει η σταγόνα να κρατηθεί στο φύλλο

μα πέφτει με φόρα στο πρόσωπό μου.

Ματιά θολή με αόρατα βλέφαρα να κλείνουν.

Για ποιο όνειρο παλεύεις συ σταγόνα της λιγοστής αγάπης.

Αναρωτήθηκε η νύχτα.

Μετάνοιωσε η πέτρα που κύλησε απ' το βουνό

κι ένοιωσε μόνη;

Όχι...Απλά ταξίδεψε σε όμορφα μονοπάτια...

κι αυτό άξιζε για να μείνει μόνη.

Μαρία Αναγνώστου, 

Έπαινος 

στον Ε΄ Ποιητικό Διαγωνισμο Καισάριος Δαπόντες,

Σκόπελος, 2016

Η μπαλάντα της Περσεφόνης

Ζωή, χαρά κι ολάνθιστο λιβάδι,
ασφόδελοι και νάρκισσοι στα χέρια,
μα άξαφνα βοή, κακό, σκοτάδι
και χάνομαι στης θλίψης τα λημέρια.
Τα δάκρυα της μάνας τζιβαέρια,
τα λόγια της ολόφωτη πυξίδα,
κι αν τ’ όνειρα πετούν σαν περιστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Στους πέντε ποταμούς βαθιά στον Άδη,
στης λήθης τα νερά στήνω καρτέρια,
να βρω κρυφό της άνοιξης σημάδι,
της μοίρας μου πριν κλείσουν τα δεφτέρια.
Να κάνει τους χειμώνες καλοκαίρια
της μάνας η αγάπη, σαν ασπίδα,
κι αν πέφτουν οι ψυχές στα λασπονέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Οι πόθοι μου ματόβρεχτο υφάδι
η νιότη μου σαν σφάγιο στα μαχαίρια,
και γίνεται του Πλούτωνα το χάδι,
φαρμάκι που μου καίει τα τζιγέρια.
Να διώχνει μακριά μου τη μιζέρια
της μάνας η αγκάλη, σαν ασπίδα,
κι αν ρίχνουνε σκιές τα νεκροκέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Να στέκεται υπέρλαμπρη κι αιθέρια,
η μάνα, στη ζωή μου ηλιαχτίδα,
κι αν χάνονται στο άπειρο τ’ αστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Eλένη Αντωνίου-Κωνσταντίνου,
Α΄ Βραβείο στον
Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος, 2016

Η σταύρωση

Χωρίς αγάπη βρέθηκε στων ρολογιών τη δίνη
μοσχοβολώντας άρωμα που τις ψυχές μεθούσε
να βλαστημά τη μοίρα της και τις φωτιές να σβήνει
που ξέμειναν να καίνε αυτά που τόσο επιθυμούσε.

Συχνά-πυκνά κατέφευγε στ’ αμπάρια του μυαλού της
κι απ’ τα κρασιά δοκίμαζε στα ξύλινα βαρέλια
αναπολώντας τα φιλιά τα τρυφερά του γιου της
που απλόχερα της τα ‘δινε με τα γνωστά του γέλια.

Και κάποιο δροσερό πρωινό, στον κήπο της την πάχνη
κοιτούσε απ’ το παράθυρο με μάτια δακρυσμένα
ενώ στο σπίτι πάλευαν της άρνησης η αράχνη
και τ’ όνειρο τ’ αλλοτινό, που γύρισε απ’ τα ξένα.

Ολόγυμνη έξω βγαίνοντας, με δύναμη στο χώμα
σταυρό μεγάλο κάρφωσε, το φόβο να ξορκίσει
κι οι λέξεις της ακούστηκαν ως των θεών το δώμα
μα εκείνοι πρόσταξαν μεμιάς κανείς να μη βοηθήσει.

Και σταύρωσε το είναι της, εκεί μπρος στην αυλή της
χωρίς στιγμή να το σκεφτεί, για να μην κάνει πίσω
και συνεχίσει ανδρείκελο να νιώθει το κορμί της
κινούμενο σ’ ευθεία γραμμή στης λησμονιάς τη νήσο.

Γιάννης Χαϊδεμένος,
Γ΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Θάλασσα

Βαθιά στα σπλάχνα τ’ ακριβά σου
πλαστήκανε ετούτοι οι τόποι
και βγήκανε στον μπλε καμβά σου
νησιά, στεριές, βουνά και ανθρώποι.

Μέσα στα κύματα π’ αφρίζουν
ανδρώνονται με μιας τ’ αγόρια
κι οργώνουν, σπέρνουν και θερίζουν
τον μπλε σου κάμπο με βαπόρια.

Για τον γαλάζιο σου τον θρόνο
λόγο κακό ποιος να τολμήσει;
Μια τρικυμία φτάνει μόνο
την ύβρη του να τιμωρήσει.

Σε λάτρεψαν ως Ποσειδώνα
θαλασσομάχοι και ψαράδες.
αθάνατη στον ρου του αιώνα,
γεμάτη φως και συμπληγάδες.

Σκύβει ο ουρανός και σε φλερτάρει,
μακριά, στ’ ορίζοντα τα βάθη
και συ του δίνεις για να πάρει
γαλάζιο χρώμα, φως και πάθη.

Είσαι η μοίρα αυτού του τόπου.
Καλή; Κακή; Ποιος να σε κρίνει;
Φτωχά τα λόγια του ανθρώπου
μπροστά στην απεραντοσύνη.

Γεργατσούλης Βασίλης,
Β΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Γέφυρα Ανθρωπιάς

Της  θάλασσας  οι  σκόπελοι, τα  βράχια, οι  νησίδες,
άμοιρων  ναυαγών  ψυχών  σωσίβιες  ελπίδες…
Πέλαγος, να’ σουν  μια  αγκαλιά  κι  ένα  φιλί  το  κύμα,
για  να  μην  πνίγονται  παιδιά, μάνες  μην  κλαιν  σε  μνήμα.
Ωκεανέ, πώς  στένεψες;  Πόσο  μικρός  φαντάζεις…
Σύνορα  φράχτες  σ’ έκλεισαν. Μια  φυλακή  μου  μοιάζεις.

Γέφυρα  ρίχνω  σου,  Ανθρωπιά, χέρι  βαστώ  του  πόνου
ποτές  μη  λείπει  η  συντροφιά.  Βασανισμένων  πλήθος,
λεύτερη  να’ χετε  φωλιά, μακριά  από  βέλη  φθόνου,
να  μη  σας  βρίσκει  το  κακό.  Ζωή  σημαίνει: ήθος!

Στεριά  μου, αίμα  μου  και  γη, χώμα  του  σώματός  μου,
μου  ξεριζώνουν  την  καρδιά, δεν  είμαι  ο  εαυτός  μου.
Χώρα  μου, πέτρα  και  κορφή, ρίζα  μου  και  εστία,
καμπάνες  σου  έχεις  τις  βροντές  του  Ξένιου  του  Δία.
Όσα  δεντρά ’χει  ο  τόπος  μου  και  κλώνους  το  κορμί  μου,
τόσα  σπουργίτια  πρόσφυγες  κουρνιάζουν  στην  ψυχή  μου.

Γέφυρα - Αγάπη, στέριωσε, για  να  διαβεί  το  δάκρυ
και  να  περάσει  αντίπερα, στ’ αντίσκηνο  του  γέλιου.
Βρεφοκρατούσα  Παναγιά  θηλάζει  απ’ άκρη  σ’ άκρη
τ’ άγια  Παιδιά  όλης  της  γης  με  νάματα  Ευαγγέλιου.

Πού  να’ βρω  άστρα  τ’ ουρανού, πού  να’ βρω  γαλαξία,
τ’ αποδιωγμένα  τ’ όνειρα  να  βρουν  και  πάλι  αξία.
Κατοίκησα  ένα  σύννεφο, μα  μ’ έβρεξε  ο  πόνος
κι  ως  να  στεγνώσω  την  ψυχή  ’πόμεινα  πάλι  μόνος.
Μια  αχτίδα  ήλιου  πόθησα, μα  μου ’καψε  τα  στήθεια,
βούρκωσε  λάσπη  τ’ όνειρο  και  ψεύτισε, στ’ αλήθεια…

Αλληλεγγύης γέφυρα, η μόνη μας ελπίδα
να σμίξουν μέσα μας πτυχές, της τραγωδίας πάθος,
στις τρικυμίες της ζωής ο Άνθρωπος πυξίδα,
θάλασσας, γης και ουρανού το ύψος και το βάθος!

Παναγιώτης Κουμπούρας,
Β΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Το αντίο

Ξυράφι στο μυαλό μου η εικόνα σου
και μαχαιριά στα στήθια μου η μορφή σου.
Σε βλέπω με χαμένο βλέμμα κι’ άλαλο
τα νύχια σου να μπήγεις στ’ άθλιο κάγκελο,
εγώ να σέρνομαι στου πλοίου το κατάστρωμα
κι’ εσύ να μένεις στην προβλήτα μοναχή σου.

Κατέβαζες μουσκιό κεφαλομάντηλο
να σε φυλάξει από τη σκαμαγκίδα.
΄Εδερνε ο αγέρας το φουστάνι σου και γύριζε
και το καράβι όλο έφευγε και σφύριζε.
Σύννεφο ομίχλης θάμπωσε τα μάτια μου,
αν είσαι ’κει ή αν έφυγες δεν είδα.

΄Ανοιξα το πακέτο που μου έδωσες
την ώρα που το χέρι σου φιλούσα.
Κανένα απ’ τα ζαχαρωτά δεν γεύτηκα.
Σου ’ταξα θα γυρίσω. Λόγια ψεύτικα.
Και τη φωτογραφία που ’μαστε μαζί
δεν έπαψα να κλαίω σαν κοιτούσα.

Με πλήγωσε η ρομφαία από τα μάτια σου,
με μάτωσε και με πονάει ακόμα.
΄Οσες κι’ αν είδα μάνες Παναγιές
ν’ αφήνουνε στα κάγκελα νυχιές,
όλες εσένα μου θυμίζουν που καιρό
έχεις ξαπλώσει κι’ αναπαύεσαι στο χώμα.

Αικατερίνη Μακρή,
Γ΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Γυναίκα εσύ

Γυναίκα της απέραντης προσφυγιάς
απίθωσες το παράπονο στο παραθύρι του κόσμου
για να το σεργιανίσει με τους φλοίσβους της η θάλασσα
από τα λιμάνια της Ανατολής
με το μισαλλόδοξο χέρι της εμπόλεμης κάνης
ως τ' αφιλόξενα παράλια της δουλέμπορης γης
και από κει η ανάγκη της επιβίωσης να το ταξιδέψει
με τα αραδοκύματα του σαρκοβόρου πελάγους
ως τα αλύτρωτα σύνορα του ατσάλινου φράχτη.

Γυναίκα εσύ της ανείπωτης τραγωδίας
του ακούραστου φιλιού στα βρεφικά τα χείλη
ανύσταχτα κουβαλάς τον ξεριζωμό του σπιτιού σου
μες στα λασπόνερα της ντροπής
και τον σταλάζεις βάλσαμο σε τόπο ξένο, αλγεινό.
Στα αγριοκαίρια τάζεις
της μισής σου φαμίλιας το στερνό το αντίο
-εκείνης που ξοπίσω απόμεινε νηστική,
ανήμπορη, παγωμένη-
άβροχο φυλαχτό το κρατάς
στα φυλλοκάρδια του τρόμου,
είναι το βιος σου ολάκερο
σε τούτον τον αδίσταχτο χειμώνα.
Στο παιδικό κλάμα της ασυγκράτητης πείνας
την ενδόμυχη λάβα σου στίβεις
ρουφάς τους τελευταίους χυμούς του κορμιού σου
των μαστών σου ζουλάς τις άνυδρες θηλές
και ξεγελάς το βλαστάρι σου με των δακρύων
το αιμάτινο γάλα σου.
Η οδύνη νάμα καυτό και ρέει
στης ρυτίδας σου το βαθύ σκάψιμο.

Γυναίκα εσύ της απέραντης προσφυγιάς.
Γυναίκα του ανιστόρητου πόνου.
Βοά το μέλλον σου τρύπιο σκαρί
το μπαλώνεις στο κρύο
και κατάσαρκα ιδρώνεις.

Λίτσα (Καλλιόπη) Δημητροπούλου
Α΄ βραβείο στον
Ε΄ ποιητικό διαγωνισμό
"Καισάριος Δαπόντες"
 (Σκόπελος 2016)

Εμείς

Δεν κοιταχτήκαμε, απομείναμε σιωπηλοί για ώρες.
Καθισμένοι στην άκρη του κρεβατιού,
νοιώσαμε να κατοικεί ο ένας μέσα στον άλλο
και δαγκώσαμε  τα χείλη μας
από αμηχανία, ίσως κι από απόγνωση.

Δεν τολμήσαμε ν’ αγγίξει ο ένας τον άλλο,
αν και το θέλαμε κι οι δυο,
όμως, δεν ήταν σίγουρα μόνο το πυρωτικό πάθος
ήταν κι αυτή η φοβερή τρυφερότητα που μας πλημμύριζε
και μας γέμιζε μ’ αγάπη κι έγνοια.

Ποτέ δεν θα μάθουμε τι υπήρξε ο ένας για τον άλλο
γιατί άλλοι μας αγάπησαν, και μ’ άλλους θα ζούμε,
δεν ξέρουμε πως θα ήταν αν αγγιζόμασταν,
ούτε τι θα νοιώθαμε αν κοιμόμασταν αγκαλιά το βράδυ
και κοιταζόμασταν στα μάτια το πρωί.

Δεν πρόκειται ποτέ να μοιραστούμε την ίδια ανάσα,
μα θα 'μαστε για πάντα αληθινοί,
θα είμαστε, εμείς!
Κι ας πεθάνουμε μονάχοι.

Γιάννος Λαμπής
Α΄ βραβείο στον
Ε΄ ποιητικό διαγωνισμό
"Καισάριος Δαπόντε"
 (Σκόπελος 2016)

Παράπονο

Αφήνω ένα παράπονο, με την ορμή του αέρα
να ταξιδέψει στη φωτιά και στο νερό
κι ό,τι έχει μείνει στην ψυχή μου καθαρό
να με κρατήσει στη ζωή, άλλη μια μέρα.

Μια πίκρα είναι της στιγμής, αλήθεια ξεχασμένη
που δεν ειπώθηκε ποτέ να γίνει μνήμη,
σημάδι αδιόρατο, γραμμή σε μαύρο ασήμι
που όσο κι αν ξεθώριασε, να με πονά επιμένει.

Μην ξαφνιαστείς, μη σε τρομάξει η ηχώ του
έχει ραγίσει τη σιωπή την πιο μεγάλη,
πέρασε μέσ’ απ’ τη φωτιά κι έγινε ατσάλι
κι έχει έναν άκρατο θυμό, συνένοχό του.

Κατερίνα Καλαϊτζάκη
(Έπαινος)
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Ε' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες" / Αποτελέσματα

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Οργανωτική Επιτροπή του Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ευχαριστούν θερμά, για ακόμη μία χρονιά, όλους τους ποιητές για τη συμμετοχή τους, καθώς και την Επιτροπή Αξιολόγησης που συνέβαλλαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού.

Ενημερώνουμε τους ποιητές ότι ο Δήμος Σκοπέλου διατίθεται να αναρτήσει τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαδίκτυο, όπως κάθε χρόνο, ενώ μερικά από αυτά έχουν ήδη προταθεί και για μελοποίηση. Όσοι από τους παρακάτω διακριθέντες επιθυμούν τη δημοσίευση των ποιημάτων τους, παρακαλούμε να τα αποστείλουν σε ηλεκτρονική μορφή στο e-mail: ninettakosma@yahoo.gr και όσοι επιθυμούν να μάθουν τη βαθμολογία τους, ασχέτως βραβείου, μπορούν να καλέσουν στο 2424-300580.

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

Τυχοδιώκτης

Δ' Πανελλήνιος
Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες"

 Γ' Βραβείο / Αιμιλία Δρίμα

Νυχτέρι με νανούριζαν
των ματιών σου οι υάκινθοι.
Φίνα κομμάτια, σα θαλπωρή
μιας αθωότητας που με κεντρίζει.
Ψάχνω τις ίριδες να βρω, με δόσεις έρωτος
τις φύτρες έκοψα για να χυθούν οι τύψεις.
Ζωή
μου μοιάζεις , τις στιγμές που ενθουσιάζομαι,
που τρεμοπαίζονται οι τύχες μου στην μέρα.
Μ' ένα πικρό ποτήρι έρωτος συμπάσχω,
μετάσχω σε  πνιγμένες χίμαιρες,
δεν θέλω ακόμα όμως να προσευχηθώ...
Σ' ένα κλουβί, αντιστροφή ξύλινης πόρτας ,
μικτά σαλόνια ξεσκεπάζουν τις ανάγκες μου.
Περισυνέλεξα τους σπόρους της συνάντησης,
ήρθα σε ρήξη με τους ήλιους
των ανάμεικτων καιρών.
Ένα μαντήλι ανακάτεψε τα αισθήματα,
δρόσιζε τους καπνούς η αλήθεια.
Αρχαίοι δείχτες τρέμουν στα βαριά τα σούρουπα,
γουρνιάζει η  δίψα σ' ένα ξέφωτο αιώνων.
Σκουριά μαρμάρινη στον πάτο κάθε θάλασσας,
απ' τους καπνούς αέρας προμηνύεται καυτός.
Με νανουρίζαν αναστεναγμού τα άσματα
κι ένα κομμάτι αν σου βρω αυτού του κόσμου
δε σου φτάνει.....

Αιμιλία Δρίμα