Η μοναξιά του Φειδιππίδη

Στερνή ματιά ξοπίσω μου να ρίξω αποφεύγω,

καθάριο πρέπει να ‘χω το μυαλό,

βαρύ φορτίο κουβαλώ.

Πρώτη ανάσα… δεύτερη… βαθιά εισπνοή… και φεύγω.

Τα βήματά μου σίγουρα –η πείρα δίδαξέ τα-.

Τον άνεμο ποθώ να παραβγώ,

καλά κρατάω το ρυθμό

κι είμαι γεράκι δυνατό. Πέτα ψυχή μου, πέτα!

Γλιστρώ στη νύχτα σαν σκιά, στη μέρα σαν το βέλος.

Η γη κάτω απ’ τα πόδια μου πυρί,

χτυπά η καρδιά μου σαν σφυρί

κι οπλίζω το κουράγιο μου να φτάσω ως το τέλος.

Περνώ μποστάνια και βορούς κι αμπέλια φορτωμένα.

Η φτέρνα μου σε βάτα έχει σκιστεί,

οι γάμπες μου έχουνε πρηστεί,

σε κάθε βήμα προσπαθώ ν’ αντέξω κι άλλο ένα.

Αχ, δε βαστούν τα πόδια μου και πέφτω με το γόνα.

Με σώμα σκεβρωμένο και στεγνό,

μπορώ και πιο πολύ μπορώ,

τον εαυτό μου υπερνικώ σε τούτον τον αγώνα.

Ατέλειωτα χιλιόμετρα που αψηφώ τον πόνο.

Και φτάνοντας στην ύστατη στιγμή,

με την ανάσα μου κοφτή

εκπνέω το φορτίο μου και νίκησα τον χρόνο.

Βαλαχάς Βαγγέλης,

Β΄ βραβείο

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Σκόπελος