Επιστροφή

Ήταν η ίδια πάντα ώρα. Κάθε ημέρα.
Εκείνη τη στιγμή που ο κύκλος του ήλιου
ακουμπούσε λίγες από τις μοίρες του στην επιφάνειά της
λίγο πριν ταξιδέψει στο υδρωνύμιό της.
Στο ταυτόχρονο πέταγμα ενός ανέμελου γλάρου
στο νήδυμο γέλιο κάποιου ξυπόλητου παιδιού
στην οικεία μυρωδιά μιας στριφτής πίτας που αγκαλιάζει το τηγάνι.
Τότε ένα αγνό, άδολο, άμωμο βότσαλο επέστρεφε σπίτι του.

Ήταν το ίδιο πάντα δευτερόλεπτο. Κάθε δύση.
Εκείνο το διάστημα που η χρυσοκίτρινη ράχη του
δρόσιζε το νότιο τόξο του στην απαρχή της
λίγο πριν χαθεί στον αλμυρό κόσμο της.
Στο παράλληλο άκουσμα μίας γνώριμης καμπάνας
στην πάλη ενός ψαριού με το αναπόδραστο δίχτυ του
στον πευκόφυτη παραλία όπου μια παρέα ξεδιψά με παγωμένη μπύρα.
Τότε μία ήπια, ήρεμη, ήσυχη κροκάλη επέστρεφε σπίτι της.

Ήταν την ίδια πάντα ροή γεγονότων. Κάθε σούρουπο.
Εκείνο το χρόνο που το υπεροπτικό βασίλεμα του
χάραζε  με την τελευταία αχτίνα του την κυανή στάθμη της
λίγο πριν ξεκουραστεί στο υδαρές τετραγωνικό της.
Στο συγχρονισμένο πέρασμα μιας ακούραστης βάρκας
στο παραθυρόφυλλο που ανοίγει δίπλα από μια γλάστρα βασιλικό
στο δαμάσκηνο που κρύφτηκε περίτεχνα σε γλυκό κουταλιού.
Τότε μία σιγαλή, σιγανή, σιωπηλή πέτρα επέστρεφε σπίτι της.

Ήταν εκείνο το μήνυμα στο γράμμα. Εκείνο το απώτερο μούχρωμα.
Το καράβι του συγκρούστηκε στα βράχια που βάφονταν στο σύθαμπο
για να αποκοιμηθεί αιώνια στον υδάτινο βυθό της.
Είναι  εκείνο το εφηβικό πια χέρι που ξορκίζει καθημερινά το θάνατο
για τον πατέρα που δεν πρόλαβε να δει την αγέννητη κόρη του
για το τραγούδι μιας Νηρηίδας και το ανείπωτο αίνιγμα των στίχων της:
«Τη λήθη νικά το αντάμωμα της ευθύνης στην ψυχή της απώλειας».
Όλες οι πέτρες θα επέστρεφαν σπίτι τους.

Ανδρομάχη Παπαγεωργίου

Β΄ βραβείο

ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Σποράδες Νύμφες (Διπλό σονέτο)

Σκόπελος καταπράσινη, Πεπάρηθέ μου,
τ’ αρχαία κάλλη σου, μα και τα τωρινά σου,
στολίδια μες στο πέλαγος, παράδεισέ μου,
φως σ’ όλον τον ορίζοντα η ομορφιά σου.

Αλόννησος μαγευτική, τι πλούτος Θέ μου,
χρυσή σπηλιά η ψυχή, Ίκος: το όνομά σου,
δίπολη πύλη τ’ ουρανού, συ, χάρισέ μου
μαργαριτάρι φυλακτό τη θάλασσά σου.

Σποράδες κοσμοξάκουστες απ’ άκρη σ’ άκρη,
φιλοξενείτε όλης της γης λαούς και χώρες,
κάθε χαράς γιορτή και κάθε λύπης δάκρυ.

Νησιά, των ιδεών μας νόστε, μάνα Ελλάδα,
όπου μας βρίσκουν θύελλες κι άγριες μπόρες
νά’ χουνε πάντα οι καρδιές ζεστή λιακάδα.

Σκιάθος θεοσεβούμενη, φύση ωραία,
μ’ ερημοκλήσια στου θεού την άγια πύλη,
του κυρ – Αλέξανδρου η μορφή στην προκυμαία
με το φεγγάρι σου πάντ’ άσβεστο καντήλι.

Σκύρος κυματοφίλητη, μνήμες Θησέα
υμνούν τη δόξα σου, της ιστορίας θρύλοι
ξεπροβοδούν το διάβα σου. Του ήλιου η αυλαία
σε χαιρετάει κάθε αυγή και κάθε δείλι.

Σποράδες νεραϊδόμορφες, νύμφες του Αιγαίου,
άρπα τετράχορδη ουράνιας μελωδίας,
διθύραμβε του έρωτά μας, του πηγαίου.

Νησιά των οραμάτων μας, εξωτικά μου,
άστρα του νου μας και νεφέλες χορωδίας,
παρακαλώ σας, ταξιδέψτε τα όνειρά μου.

Παναγιώτης Κουμπούρας

Α΄ βραβείο

ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Θαλασσογραφίες

Είν’ ένας πίνακας η θάλασσ΄ από μόνη της.
Την αντικρίζεις και νομίζεις πως σου γνέφει.
Μια βάρκα πλέει με σπασμένο το τιμόνι της
κι’ ένα καράβι ξεπηδάει απ’ τα νέφη.

Στεριά και θάλασσα το πλοίο θα μοιράζεται.
Είν’ η ελπίδα του το κάθε λιμανάκι.
Κι’ όταν δεμένο κι’ αραγμένο ξεκουράζεται
μοιάζει με πίνακα του Κώστα Βολανάκη.

Μεσ’ στα πελάγη που τα φλάμπουρ’ ανεμίζουνε,
μεσ’ στων κυμάτων τους αφρούς και τη θολούρα,
αδρές εικόνες, πάλι πίνακες θυμίζουνε,
Ουίλιαμ Τέρνερ, Ιωάννη Αλταμούρα.

Με τα θαυμάσια λυκαυγή και τα λυκόφωτα
η περαντζάδα του πελάγου ομορφαίνει.
Κι’ όταν λιμάνια ξεφυτρώνουν φεγγαρόφωτα
πίνακες μοιάζουν του Μονέ και του Παρθένη.

Έτσι καθώς το κουκουλώνουν τ’ άγρια κύματα,
περνά η σκέψη ότι αν βουλιάξει αίφνης,
εμείς θα είμαστε απλώς θαλάσσια θύματα,
μ’ αυτό μπορεί να γίνει ίσως, Έργο Τέχνης!

Κώστας Σώκος

Α΄ βραβείο

ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Ερατώ

Εσύ φαντασία

που εγκυμονούσες το όνειρό μου,

Εσύ όνειρο

που έθρεψες την ελπίδα μου,

Εσύ ελπίδα

που θέριεψες τη δύναμή μου,

Εσύ δύναμη

που δάμασες τα θεριά μου,

το πείσμα του έρωτα

της ζήλιας το σαράκι

την ανέλπιδη προσμονή,

του πόθου το ανάθεμα,

το σκοτάδι της απόγνωσης,

της προδοσίας την αλλοφροσύνη.

Όλες

στήσατε κύκλο γύρω μου

να σύρετε

το χορό της ζωής μου.

Με λένε Ερατώ,

αναγραμματισμός του Έρωτα,

κι όλη μου η ύπαρξη

ναυάγησε

σε μια φαντασία

που γεννοβολούσε όνειρα...

Μαρία Γαλανοπούλου

Γ΄ βραβείο

ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

ΣΤ' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες" / Αποτελέσματα

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Οργανωτική Επιτροπή του Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ευχαριστούν θερμά, για ακόμη μία χρονιά, όλους τους ποιητές για τη συμμετοχή τους, καθώς και την Επιτροπή Αξιολόγησης που συνέβαλλαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού.

Ενημερώνουμε τους ποιητές ότι ο Δήμος Σκοπέλου διατίθεται να αναρτήσει τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαδίκτυο, όπως κάθε χρόνο, ενώ μερικά από αυτά έχουν ήδη προταθεί και για μελοποίηση. Όσοι από τους παρακάτω διακριθέντες επιθυμούν τη δημοσίευση των ποιημάτων τους, παρακαλούμε να τα αποστείλουν σε ηλεκτρονική μορφή στο e-mail: ninettakosma@yahoo.gr και όσοι επιθυμούν να μάθουν τη βαθμολογία τους, ασχέτως βραβείου, μπορούν να καλέσουν στο 2424-300580.

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες" / Παράταση προθεσμίας...

Λόγω της αθρόας άφιξης συμμετοχών και κατόπιν ερώτησης πολλών ενδιαφερομένων τις τελευταίες ημέρες, η Οργανωτική Επιτροπή του ΣΤ΄ Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού "Καισάριος Δαπόντες", αποφάσισε να παρατείνει την προθεσμία υποβολής ποιημάτων μέχρι την 15η Απριλίου!

Καλή επιτυχία 
και Καλό Πάσχα!

Ραντεβού το Σεπτέμβρη στη Σκόπελο...

ΣΤ΄ Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες»

Η προθεσμία λήγει την
Παρασκευή 31 Μαρτίου

Ο Δήμος Σκοπέλου και το Γραφείο Εθελοντισμού της Δημοτικής Κοινότητας Σκοπέλου προκηρύσσουν τον στ΄ κατά σειρά Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες", στη μνήμη του Σκοπελίτη λόγιου και ποιητή του 18ου αιώνα.

Στόχος του διαγωνισμού είναι η ανάδειξη του ταλέντου νέων δημιουργών.

Όροι Συμμετοχής:
• Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο και οι στίχοι δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τους τριάντα δύο (32).
• Οι διαγωνιζόμενοι θα μπορούν να μετάσχουν με ένα μόνο ποίημά τους.
• Το διαγωνιζόμενο ποίημα θα πρέπει να είναι ανέκδοτο και αδημοσίευτο και να υποβληθεί σε έξι (6) δακτυλογραφημένα αντίγραφα υπογεγραμμένα μόνο με το ψευδώνυμο.
• Τα αντίγραφα θα πρέπει να συνοδεύονται από σφραγισμένο φάκελο, στον οποίο θα αναγράφεται το ψευδώνυμο και θα περιέχει τα πλήρη στοιχεία του διαγωνιζόμενου (ψευδώνυμο, όνομα, επώνυμο, ηλικία, διεύθυνση, επάγγελμα, αριθμό τηλεφώνου και κινητού και e-mail, αν έχει). Όλα μαζί θα πρέπει να ταχυδρομηθούν μέσα σε φάκελο, ο οποίος στη θέση του ονόματος του αποστολέα θα φέρει μόνο το ψευδώνυμο του διαγωνιζόμενου.
• Τα αντίγραφα δεν επιστρέφονται.
• Προσοχή:

ΣΤ΄ Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες»

Ο Δήμος Σκοπέλου και το Γραφείο Εθελοντισμού της Δημοτικής Κοινότητας Σκοπέλου προκηρύσσουν τον στ΄ κατά σειρά Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες", στη μνήμη του Σκοπελίτη λόγιου και ποιητή του 18ου αιώνα.

Στόχος του διαγωνισμού είναι η ανάδειξη του ταλέντου νέων δημιουργών.

Όροι Συμμετοχής:
• Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο και οι στίχοι δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τους τριάντα δύο (32).
• Οι διαγωνιζόμενοι θα μπορούν να μετάσχουν με ένα μόνο ποίημά τους.
• Το διαγωνιζόμενο ποίημα θα πρέπει να είναι ανέκδοτο και αδημοσίευτο και να υποβληθεί σε έξι (6) δακτυλογραφημένα αντίγραφα υπογεγραμμένα μόνο με το ψευδώνυμο.
• Τα αντίγραφα θα πρέπει να συνοδεύονται από σφραγισμένο φάκελο, στον οποίο θα αναγράφεται το ψευδώνυμο και θα περιέχει τα πλήρη στοιχεία του διαγωνιζόμενου (ψευδώνυμο, όνομα, επώνυμο, ηλικία, διεύθυνση, επάγγελμα, αριθμό τηλεφώνου και κινητού και e-mail, αν έχει). Όλα μαζί θα πρέπει να ταχυδρομηθούν μέσα σε φάκελο, ο οποίος στη θέση του ονόματος του αποστολέα θα φέρει μόνο το ψευδώνυμο του διαγωνιζόμενου.
• Τα αντίγραφα δεν επιστρέφονται.
• Προσοχή:

Η μοναξιά του Φειδιππίδη

Στερνή ματιά ξοπίσω μου να ρίξω αποφεύγω,

καθάριο πρέπει να ‘χω το μυαλό,

βαρύ φορτίο κουβαλώ.

Πρώτη ανάσα… δεύτερη… βαθιά εισπνοή… και φεύγω.

Τα βήματά μου σίγουρα –η πείρα δίδαξέ τα-.

Τον άνεμο ποθώ να παραβγώ,

καλά κρατάω το ρυθμό

κι είμαι γεράκι δυνατό. Πέτα ψυχή μου, πέτα!

Γλιστρώ στη νύχτα σαν σκιά, στη μέρα σαν το βέλος.

Η γη κάτω απ’ τα πόδια μου πυρί,

χτυπά η καρδιά μου σαν σφυρί

κι οπλίζω το κουράγιο μου να φτάσω ως το τέλος.

Περνώ μποστάνια και βορούς κι αμπέλια φορτωμένα.

Η φτέρνα μου σε βάτα έχει σκιστεί,

οι γάμπες μου έχουνε πρηστεί,

σε κάθε βήμα προσπαθώ ν’ αντέξω κι άλλο ένα.

Αχ, δε βαστούν τα πόδια μου και πέφτω με το γόνα.

Με σώμα σκεβρωμένο και στεγνό,

μπορώ και πιο πολύ μπορώ,

τον εαυτό μου υπερνικώ σε τούτον τον αγώνα.

Ατέλειωτα χιλιόμετρα που αψηφώ τον πόνο.

Και φτάνοντας στην ύστατη στιγμή,

με την ανάσα μου κοφτή

εκπνέω το φορτίο μου και νίκησα τον χρόνο.

Βαλαχάς Βαγγέλης,

Β΄ βραβείο

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)

Σκόπελος

Άδικη εκδίκηση

Νύχτα που με καταστρέφεις            
Προσδοκίες μου εκτρέφεις            
Πόσο εύκολα τις ώρες μου μετράς.

Μου ζητάς να την ξεχάσω              
Τα φιλιά της να ξεβάψω                  
Προσωπείο να φορέσω της χαράς.

Βγαίνω αργά μέσα στους δρόμους
Με τους  άγραφους  τους νόμους
Που ο έρωτας  πουλιέται στις γωνιές.

Παγωνιά και υγρασία
Πόντους παίρν’ η απελπισία
Και το βλέμμα μου φαντάζει απλανές.

Η καρδιά μου πληγωμένη
Συνεχίζει μα σκληραίνει
Για να πάψει το κορμί μου  να πονά.

Δεν μου φταίνε αθώα μάτια
Να  τα σπάζω σε κομμάτια
Μα η  σκιά της πάντα θα με τυραννά.

Με εγκλώβισε μια δίνη
Που καθημερνά με κλείνει
Σ’ ένα δίχτυ που δεν έχει διαφυγή.

Θα παλέψω τη ματιά της
Τα αξέχαστα φιλιά της
Μα η μάχη μεγαλώνει την πληγή.

Παναγιώτης Παπαδέλλης,
Έπαινος

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Άιλαν

Σκιά συκής ξηρανθείσης, ο λόγος, ο έωλος.
Κονιορτός, των ημερών η αθωότητα.
Κι όλα, δυσοίωνα, της νύχτας τα ενδεχόμενα...
Όσοι, γονυπετείς, του ευτελούς,
του πρόσκαιρου, όσοι, αφιερωμένοι,
όπου
ο άργυρος
και ο χρυσός
και ο αδάμαντας,
εκεί και της ζωής τους το μείζον...
Της επιούσιας ηδονής, προσηλωμένοι θηρευτές,
την κραυγαλέα χρεία των καιρών,
αντιπαρέρχονται.
Κι ολότελα, αγνοούν,
τον οιωνό της θάλασσας.
Της θάλασσας,
που, σκοτεινή και μανιασμένη,
ξεβράζει με το δείλι στα ρηχά,
σπασμένα,
τα φτερά του Ικάρου!...

Τάσος Μάντζιος,
Γ΄ βραβείο

Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Όνειρα γιατροσόφια

Αλμυρό μαγιοβότανο,

στις Αντρίνες, τη βουβή παραλία.

Τον Ιούνη, μια νύχτα, σφραγισμένη σαν ποίημα.

Στων χελώνων τ’ ασημένια αβγά,

σε ψάχνω, φιλώντας το κύμα.

Γιατροσόφια τα όνειρα

μυστικών διδαχών, πανωραίων.

Γιατροσόφια τα όνειρα

ευλογημένων στιγμών και μοιραίων.

Ν’ αφεθώ, σαν κυκλάμινο,

στο Δελφί, στ’ ανθισμένα βουνά.

Τ’ Αυγούστου μια νύχτα, μεθυσμένη η πανσέληνος.

Αλκυόνη, ασημόγλαροι

και ο ήλιος, πατέρας ανέσπερος.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

στου Στάφυλου το κάστρο.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

χρυσωμένο μου άστρο.

Ξεχασμένη Πεπάρηθος,

στου Πανόρμου τα βότσαλα.

Νύχτες Φλεβάρη, στα πεύκα, παρθένα κλωνάρια.

Σε καλώ, να βαδίσεις ξανά,

στου Αγνώντα τα πύρινα χνάρια.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

στων θεών τα συμπόσια.

Γιατροσόφια τα όνειρα,

ηλιαχτίδες και όσια.

Δήμητρα Σωκράτους / Κύπρος

Έπαινος
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Τσουνάμι

Μια σκέψη γύρναγε στο βάθος του μυαλού
κι’ έφερνε κάτι ανεξήγητες εικόνες.
Πολύ πιο πάνω από την Χονολουλού.
Εδώ συνήθως ξεθυμαίνουν οι κυκλώνες.

Βόρειος πλους σε αχανή  ωκεανό.
Χιλιάδες τόνοι το καράβι, μια κουκίδα!
Κάποιοι φωνάζουνε πως βλέπουνε … βουνό.
Καμιά φορά, στήνουν τα σύννεφα παγίδα.

Ένας απόμακρος βουβός κυματισμός,
κακού καιρού θα είναι μάλλον προεόρτια.
Μεγάλος είπαν, στ’  Αλλεούτια, σεισμός.
Δίπλα μας φάλαινες γυρνούν και φεύγουν νότια.

Τον Καπετάνιο τον ξυπνήσαν οι φωνές.
Πήγε στη γέφυρα και άρπαξε τα κιάλια.
Αναστροφή πορείας, φουλ οι μηχανές
και αρχινούν στον Άη Νικόλα παρακάλια.

Στο τσακ προλάβαμε τ’ απρόσμενο κακό.
Κοιτάμε πρύμα κι’ η ανάσα μας κομμένη.
Ένα τεράστιο κύμα παλιρροϊκό
μας κυνηγά, μα ελαφρά πιο πίσω μένει!

Πέρασαν χρόνια. Ζούμε τώρα χαλαρά.
Απ’ τη ζωή δεν έχω άλλα να ζητήσω.
Όμως ακόμα, από κείνη τη φορά,
κάτι με σπρώχνει να κοιτάζω πάντα πίσω…

Κώστας Σώκος, 
Β΄ Βραβείο
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Για τη δική μου πατρίδα

Κάθε πρωί της ξενιτιάς ο ήλιος χρυσολάμπει.
Μα μένα την καρδούλα μου φωτίζει μια νυχτιά,
που απλώνεται κει στα βουνά. Κι είναι νεκροί οι κάμποι,
κάποιας πατρίδας που στο νου μου, πάντα τριγυρνά.

Το άρωμά της δεν ξεχνώ, είναι της μάνας μύρο.
Απλώνονταν απ΄ την αυλή, ως κάτω στο ποτάμι.
Κυρτή στ΄ αναχώματα, η λεύκα όπου θα γύρω
και η ψυχή απ΄ τη κούραση,  σιγά θα αποκάμει.

Οι λόφοι της παράδεισοι,  γεμάτοι ανεμώνες.
Απ΄ το βουνό απλώνεται σαν σκέπη o ουρανός.
Ξενιτεμένοι  γερανοί μου φέρνουνε εικόνες.

Και φτερουγίζει πάντοτε στα στήθη ένας καημός.

Δημήτριος Γκόγκας,
Έπαινος
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

Σκόπελος / Τελετή βράβευσης των ποιητών που διακρίθηκαν στον Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό

Η τελετή βράβευσης των ποιητών που διακρίθηκαν στον Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες" (κλικ) που διοργανώνει ο Δήμος Σκοπέλου σε συνεργασία με τους εθελοντές του Δήμου, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016, στις 20:00, στον Ορφέα, με ζωντανή μουσική και ελεύθερη είσοδο.

Αγάπη

Τι είν’ η αγάπη; Ένα άπιαστο πουλί;
Μια θάλασσα βαθειά; Μια μαργαρίτα,
που την μαδάς, ερωτευμένε αφελή
και την ρωτάς αν σ’ αγαπάει η καλή,
σαν μαθητούδι που μαθαίνει άλφα-βήτα;

Είναι της μάνας η θερμή η αγκαλιά;
- Μια αγκαλιά, που θα την βρεις μόνο στη μάνα!-
Απ’ τα εγγόνια μήπως είναι δυο φιλιά;
Ή, μια ανάμνηση γλυκιά απ’ τα παλιά,
τότε που έλειωνες για δύο μάτια πλάνα;

Να είναι, τάχα, ένα πιάτο φαγητό,
που το προσφέρεις στην ανθρώπινη τη φτώχεια;
Ένα χαμόγελο; Ένα απλό ευχαριστώ;
Πένθιμο αντίο σ’ ένα σύννεφο λυτό,
που φεύγοντας σου φέρνει πρωτοβρόχια;

Νάν’ η βοήθεια στα χιονάτα γηρατειά,
στο ορφανό, που το χτυπά άγριο τ’ αγέρι,
στον πονεμένο μια παρήγορη ματιά,
ή κάποια φάρμακα, που αισθήματα πλατιά
για ανακούφιση ασθενών έχουν προσφέρει;

Όλα είν’ αγάπη! Και αυτά κι’ άλλα πολλά,
που ομορφαίνουν τη ζωή μας κάθε ώρα.
Να αγαπάμε μας κοιτά από ψηλά
ο Πλάστης και γλυκά χαμογελά!
Ξέρει πως είναι η αγάπη ανηφόρα.

Ξέρει, το δώρο Του αυτό το ιερό,
κάποτε οι άνθρωποι αρνηθήκαν οργισμένοι.
Τον γιο Του, που έστειλε γι’ αυτόν τον θησαυρό,
τριαντατριών χρονών επάνω στον σταυρό
δακρύζοντας Τον είδε να πεθαίνει…

Λευτέρης Μουφτόγλου,
Γ΄ Βραβείο
Ε' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης
"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)
Σκόπελος

..Άξιζε να μείνει μόνη

Χωρίς φωτιά, υστερία

καμωμένη με μαχαίρι κοφτή λεπίδα.

Της κρυψώνας το ασάλευτο κορμί μου

χύνεται σε δύο κομμάτια.

Ποτέ το σίδερο δε γέμισε με χώμα

μόνο με το δικό μου σώμα.

Στημένο σύννεφο τα δάκρυα

στου ουρανού σου την απλότητα κεντημένα.

Σαν ανθρώπινα χέρια ψάχνουμε την Ειρήνη

σήμερα που χάθηκε τόσο άδικα το χθες.

Ζωντανά σχέδια ταξιδεύουν μετά τη φόρα της βροχής.

Ζήλεψε η γη και τράβηξε βαθιά ό,τι έπεφτε.

Ξ' έξεψες τα άλογα να φύγουν

με τις πατημασιές τους στο κορμί μου ν' αφήνουν πληγές.

Αγιάτρευτα τα μίση της ζωής που ζήσαμε σαν όνειρο

ξύπνησα χωρίς οίκτο χωρίς....

Παλεύει η σταγόνα να κρατηθεί στο φύλλο

μα πέφτει με φόρα στο πρόσωπό μου.

Ματιά θολή με αόρατα βλέφαρα να κλείνουν.

Για ποιο όνειρο παλεύεις συ σταγόνα της λιγοστής αγάπης.

Αναρωτήθηκε η νύχτα.

Μετάνοιωσε η πέτρα που κύλησε απ' το βουνό

κι ένοιωσε μόνη;

Όχι...Απλά ταξίδεψε σε όμορφα μονοπάτια...

κι αυτό άξιζε για να μείνει μόνη.

Μαρία Αναγνώστου, 

Έπαινος 

στον Ε΄ Ποιητικό Διαγωνισμο Καισάριος Δαπόντες,

Σκόπελος, 2016

Η μπαλάντα της Περσεφόνης

Ζωή, χαρά κι ολάνθιστο λιβάδι,
ασφόδελοι και νάρκισσοι στα χέρια,
μα άξαφνα βοή, κακό, σκοτάδι
και χάνομαι στης θλίψης τα λημέρια.
Τα δάκρυα της μάνας τζιβαέρια,
τα λόγια της ολόφωτη πυξίδα,
κι αν τ’ όνειρα πετούν σαν περιστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Στους πέντε ποταμούς βαθιά στον Άδη,
στης λήθης τα νερά στήνω καρτέρια,
να βρω κρυφό της άνοιξης σημάδι,
της μοίρας μου πριν κλείσουν τα δεφτέρια.
Να κάνει τους χειμώνες καλοκαίρια
της μάνας η αγάπη, σαν ασπίδα,
κι αν πέφτουν οι ψυχές στα λασπονέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Οι πόθοι μου ματόβρεχτο υφάδι
η νιότη μου σαν σφάγιο στα μαχαίρια,
και γίνεται του Πλούτωνα το χάδι,
φαρμάκι που μου καίει τα τζιγέρια.
Να διώχνει μακριά μου τη μιζέρια
της μάνας η αγκάλη, σαν ασπίδα,
κι αν ρίχνουνε σκιές τα νεκροκέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Να στέκεται υπέρλαμπρη κι αιθέρια,
η μάνα, στη ζωή μου ηλιαχτίδα,
κι αν χάνονται στο άπειρο τ’ αστέρια,
στο βάθος αχνοφέγγει η ελπίδα.

Eλένη Αντωνίου-Κωνσταντίνου,
Α΄ Βραβείο στον
Ε΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος, 2016

Η σταύρωση

Χωρίς αγάπη βρέθηκε στων ρολογιών τη δίνη
μοσχοβολώντας άρωμα που τις ψυχές μεθούσε
να βλαστημά τη μοίρα της και τις φωτιές να σβήνει
που ξέμειναν να καίνε αυτά που τόσο επιθυμούσε.

Συχνά-πυκνά κατέφευγε στ’ αμπάρια του μυαλού της
κι απ’ τα κρασιά δοκίμαζε στα ξύλινα βαρέλια
αναπολώντας τα φιλιά τα τρυφερά του γιου της
που απλόχερα της τα ‘δινε με τα γνωστά του γέλια.

Και κάποιο δροσερό πρωινό, στον κήπο της την πάχνη
κοιτούσε απ’ το παράθυρο με μάτια δακρυσμένα
ενώ στο σπίτι πάλευαν της άρνησης η αράχνη
και τ’ όνειρο τ’ αλλοτινό, που γύρισε απ’ τα ξένα.

Ολόγυμνη έξω βγαίνοντας, με δύναμη στο χώμα
σταυρό μεγάλο κάρφωσε, το φόβο να ξορκίσει
κι οι λέξεις της ακούστηκαν ως των θεών το δώμα
μα εκείνοι πρόσταξαν μεμιάς κανείς να μη βοηθήσει.

Και σταύρωσε το είναι της, εκεί μπρος στην αυλή της
χωρίς στιγμή να το σκεφτεί, για να μην κάνει πίσω
και συνεχίσει ανδρείκελο να νιώθει το κορμί της
κινούμενο σ’ ευθεία γραμμή στης λησμονιάς τη νήσο.

Γιάννης Χαϊδεμένος,
Γ΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016

Θάλασσα

Βαθιά στα σπλάχνα τ’ ακριβά σου
πλαστήκανε ετούτοι οι τόποι
και βγήκανε στον μπλε καμβά σου
νησιά, στεριές, βουνά και ανθρώποι.

Μέσα στα κύματα π’ αφρίζουν
ανδρώνονται με μιας τ’ αγόρια
κι οργώνουν, σπέρνουν και θερίζουν
τον μπλε σου κάμπο με βαπόρια.

Για τον γαλάζιο σου τον θρόνο
λόγο κακό ποιος να τολμήσει;
Μια τρικυμία φτάνει μόνο
την ύβρη του να τιμωρήσει.

Σε λάτρεψαν ως Ποσειδώνα
θαλασσομάχοι και ψαράδες.
αθάνατη στον ρου του αιώνα,
γεμάτη φως και συμπληγάδες.

Σκύβει ο ουρανός και σε φλερτάρει,
μακριά, στ’ ορίζοντα τα βάθη
και συ του δίνεις για να πάρει
γαλάζιο χρώμα, φως και πάθη.

Είσαι η μοίρα αυτού του τόπου.
Καλή; Κακή; Ποιος να σε κρίνει;
Φτωχά τα λόγια του ανθρώπου
μπροστά στην απεραντοσύνη.

Γεργατσούλης Βασίλης,
Β΄ Βραβείο στον
Ε' Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό 
"Καισάριος Δαπόντες",
Σκόπελος 2016