Γράφει η
Νίνα Σ. Διονυσίου
Phd Γεωπόνος
Το σύντομο αυτό κείμενο ξεκίνησε από ένα χθεσινό απογευματινό αστείο, σε ένα μίζερο κυλικείο. Να σε ένα από αυτά που συνηθίζουμε να κάνουμε μακροσκελή διαλείμματα εμείς οι αυτοαποκαλούμενοι παρανοϊκοί, που συχνάζουμε σε αυτά τα ανήλιαγα, απαρχαιωμένα, ετοιμόρροπα κτήρια που ονομάζονται Σχολές των Ελληνικών Πανεπιστημίων και Εργαστήρια. Στην Ελλάδα λοιπόν του σήμερα μια παρέα Ευρωπαϊστών επιστημόνων που αγχώνεται για το μέλλον της, αναζητά επιδοτήσεις, σχεδιάζει ιδέες για χρηματοδοτήσεις, συζητά γα τα ΕΣΠΑ, αστειεύεται, αυτοσαρκάζεται, τρολλάρει με την έρευνα που διεξάγει και φυσικά φιλοσοφεί. Και έτσι γεννιέται το ερώτημα για το τι είδους σχέση μπορεί να έχει η τέχνη με την επιστήμη γενικότερα και το περιβάλλον και τη γεωργία ειδικότερα.
Η Τέχνη είναι η ικανότητα του ανθρώπου να εκφράζεται. Μέσα σε αυτή ο καλλιτέχνης συμπεριλαμβάνει συναισθήματα, ιδέες, αισθητικές, κουλτούρες, δεξιότητες. Η Τέχνη επίσης είναι έννοια λίγο πιο απροσδιόριστη, λίγο πιο ακανόνιστη, ενώ η Επιστήμη έχει περιορισμούς, κανόνες, αντικειμενικότητα και στηρίζεται στη λογική. Που τέμνονται άραγε; Μου ήρθε στο μυαλό η κουβέντα με έναν πολύτιμο φίλο, και καινούριο πανεπιστημιακό δάσκαλο που δεν του αρέσει καθόλου να συστήνεται με αυτή του την ιδιότητα, και που προσπάθησε να μου εξηγήσει την τέχνη πού κρύβεται στους αλγορίθμους. Την πολυπλοκότητα, τη συμμετρία, την τελειότητα και την ολοκλήρωση που περιέχεται σε αυτούς. Και ξαφνικά οι μαθηματικές εξισώσεις απόκτησαν κάποιο ενδιαφέρον…