Και το έργο συνεχίζεται…

Γράφει η Νίνα Σ. Διονυσίου

Μια ανάσα πριν τις εκλογές, και μετά από μια απίστευτα ζεστή και κουραστική μέρα του Ιουνίου, έφτιαξα το παγωμένο μου απογευματινό καφεδάκι και άνοιξα την τηλεόραση να χαζέψω… και όπως είναι εύλογο έπεσα πάνω στο σήριαλ των ημερών. Άλλωστε πουλάει τόσο πολύ που το παίζουν όλα τα κανάλια. Όχι, όχι δεν είναι τούρκικο, δεν είναι αμερικανιά δεν είναι ούτε ελληνικό βλαχομπαρόκ που νεόπλουτοι επινοούν προβλήματα απλά για νοιώθουν ότι υπάρχουν… είναι σκληρό ριάλιτι, με παίχτες μερικούς από τους ικανούς υποκριτικά ηθοποιούς της εικοσαετίας και κάποιους νεοεμφανιζόμενους μετεωρίτες να παίζουν το ρόλο του κομπάρσου. Το σήριαλ ονομάζεται: «Ελληνικές Εκλογές 2012»!

Είχε πολλά επεισόδια, τώρα έχω την...
αίσθηση ότι είναι το τελευταίο, το προτελευταίο, θα φανεί. Ακόμη δε ξέρω αν είναι δράμα η κωμωδία… αλλά μάλλον για φαρσοκωμωδία μου φαίνεται…

Οι ηθοποιοί άρχισαν να προβάρουν τους ρόλους τους. Τσακώνονται οι πρωταγωνιστές μεταξύ τους, τα μεγάλα ονόματα που έγιναν κομπάρσοι με όλους, οι νεοεμφανιζόμενοι που πήραν τα μυαλά τους αέρα και θέλουν περισσότερες σκηνές με τους προηγούμενους… ακόμη κι αυτοί που δεν πήραν ρόλο απλά συμμετείχαν σε κάποιες οντισιόν φωνάζουν κι αυτοί…

Όλα αυτά για τη ψήφο του Έλληνα… Την ψήφο σε ένα κράτος ευρωπαϊκό, σ' ένα κράτος δημοκρατικό, σε ένα κράτος καθόλα, δικαίου… Ψήφος λοιπόν, ψήφος μνημονιακή ή αντιμνημονιακή, λογικής ή παραλογισμού, θυμού και εκδίκησης, διαμαρτυρίας, συμφέροντος ή απλά η εκτόνωση του Ευρωπαίου Νεοέλληνα; Του κακομαθημένου Νεοέλληνα, που δε φταίει ποτέ αυτός, φταίνε όλοι οι άλλοι, η σημερινή κυβέρνηση, η προηγούμενη κυβέρνηση, ο δωσίλογος πρωθυπουργός, ο ανίκανος πρωθυπουργός, η γενιά του πολυτεχνείου, τα κολεγιόπαιδα, οι τεχνοκράτες, οι τρομοκράτες, οι μετανάστες, οι νεοφιλελεύθεροι, οι σοσιαλιστές, οι αριστεροί και τώρα τελευταία και τα λεβεντόπαιδα της άκρα δεξιάς. Όλοι οι άλλοι εκτός από αυτόν. Αυτός δεν ψήφησε, αυτός δεν αποφάσισε, δεν είχε κρίση, δεν βολεύτηκε, δε φοροδιέφυγε, όχι αυτός ο Έλληνας είναι ένα θύμα του συστήματος και των συνομωσιών που παίζονται στην πλάτη του από τις μεγάλε δυνάμεις. …

Ά μάλιστα! Τώρα άρχισαν και οι δημοσκοπήσεις… Μετά από διαφημίσεις βέβαια… Ας πιω μια παγωμένη τζούρα καφέ γιατί είναι κουρασμένο το μυαλό μου και πρέπει να καταλάβω τα αποτελέσματα, να συλάβω τους στατιστικούς όρους, να αποκτήσω κι εγώ επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη για τους αριθμούς στους πίνακες που θα μου δείξουν. Αναρωτιέμαι τι, εκτός από την περιέργεια για το τι ψήφησε ο διπλανός μου και με ποια κριτήρια, είναι αυτό που με κρατάει εμένα και τόσο κόσμο κρεμασμένο στις οθόνες ενός κουτιού η αναγγελία των δημοσκοπήσεων. Μάλλον έχω την απάντηση… βλέπω τον εαυτό μου μέσα στα κουτάκια, στα διαγράμματα ροής, στα στατιστικά λάθη και στα ποσοστά και νοιώθω ότι συμμετέχω, κάνω πολιτική, έχω ενεργό συμμετοχή, αντιδρώ.

Και αρχίζουν πάλι οι κουβέντες για τα λεφτά… Ουφ ζαλίστηκα! Έγινα για λίγο στατιστικός αναλυτής, δε μπορώ να μεταπηδήσω στην ειδικότητα, του οικονομολόγου μέσα σε μισή ώρα… Σκέφτομαι όμως πως φτάσαμε ως εδώ, από το «λεφτά υπάρχουν» στα πρόθυρα του «δυστυχώς πτωχεύσαμε». Δεν θέλω να ξανακούσω ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, κουράστηκα να ακούω αυτούς τους αφορισμούς τόσα χρόνια που ψηφίζω. Θέλω να ακούσω για μια φορά ότι η ιστορία αλλάζει και οι λαοί εξελίσσονται. Θέλω να ακούσω ότι ο Έλληνας έχει πια σταματήσει να πιστεύει στις κολακείες, στις λαϊκίστικες «αλήθειες» και στα ψευτοδιλήμματα που του θέτουν. Πως όμως να αλλάζει ροή αυτός ο ποταμός του θυμού και της απογοήτευσης και να γίνει αισιοδοξία και ενέργεια για δημιουργία και ανάπτυξη; Θέλω να νοιώσω εθνικά σπουδαία, το 'χω ανάγκη βρε αδερφέ και στιγμιαία αναρωτιέμαι πως μπορούν και τα λέει όλα αυτά σύσσωμη σχεδόν η διεθνής κοινότητα, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και Αμερικάνοι…, όταν όλη ανθρωπότητα χρωστάει στους Έλληνες, η Τέχνη, η Φιλοσοφία, η Επιστήμη, ο Πολιτισμός… Τώρα βέβαια χρωστάμε εμείς σε αυτούς… όχι ιδέες και πολισμό άλλα χρήματα, ευρώ… ελπίζω όχι δραχμές…

Και μέσα σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, όσοι δεν τα κατάφεραν, όσοι αποβλήθηκαν από το σκληρά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό σύστημα, επαναστάτες, μαζί με δήθεν ψευτο - κουλτουριάρηδες, σύσσωμη η συνδικαλιστική μαφία, μαζί με κάποια πραγματικά θύματα της μνημονιακής πολιτικής, απολυμένους, άνεργους, απογοητευμένους νέους χωρίς μέλλον, περήφανους συνταξιούχους που δεν τους φτάνουν να πληρώσουν τους φόρους… όλοι αυτοί που ψάχνουν για ένα φως στο τούνελ, μια ελπίδα, αρχίζουν να αυτοαποκαλούνται σύντροφοι. Σύντροφος λοιπόν, όρος όχι και τόσο νέος όσο ισχυρίζονται ότι είναι οι παρατάξεις που τον χρησιμοποιούν… Σύντροφος, δηλαδή συν + τρέφω… Μήπως συν + τρώω; Λέω εγώ τώρα που δεν θέλω να είμαι καχύποπτη, αλλά καχύποπτη αυτοί με έκαναν….

Βαρέθηκα,

Κλείνω την τηλεόραση για να πάω μια βόλτα στη θάλασσα, να με φυσήξει λίγος δροσερός σκοπελίτικος αέρας… ένα γλωσσώτικο δειλινό ίσως με κάνει να δω πιο καθαρά την κατάσταση και να σκεφτώ, όπως όλοι οφείλουμε να κάνουμε, σε ποιον να δώσω αυτή την πολύτιμη ψήφο μου. Γιατί όλη αυτή η διαδικασία της εκλογικής πράξης είναι η κύρια έκφραση του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος και αυτό τουλάχιστον οφείλουμε να μην το αφήσουμε να καταρρεύσει. Ας φωνάζουμε με την ψήφο μας όσα δε φωνάξαμε τόσα χρόνια. Ο καθένας όπως πιστεύει, με κριτήριο όμως όχι το θυμό και την οργή αλλά την γνώση, την υπευθυνότητα, τη σοβαρότητα, το ήθος και την ορθή κρίση.

Δε με φοβίζει το αύριο, αλλά να, είναι που δεν θέλω να ξυπνήσω τη Δευτέρα το πρωί και να σιγοψιθυρίζω με απογοήτευση τους στίχους του Γκάτσου: «… Καληνύχτα Κεμάλ… αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα…»

Θέλω να βροντοφωνάζω με όρεξη για δημιουργία τους στίχους του Eλύτη: «Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις»

Και το έργο συνεχίζεται…

Νίνα Σ. Διονυσίου