Ελπίδα!

Ένα ποίημα που γράφτηκε σαν σχόλιο
στην ανάρτηση με τίτλο "Αλήθεια" (κλικ)

Μες στο καταμεσήμερο
σκοτείνιασε ο ήλιος
κι έφερε άγριους καιρούς
σ' ήρεμη γειτονιά

Μονάχα εγώ κληρώθηκα
τ' άδικο να παλέψω
με αλυσοδεμένα
σταυραετού φτερά.

Ποιά είν' αυτά τα ξωτικά
που θέλουν τη ψυχή μου;
Λες οι ευχές τόσων ψυχών
να γίνουν φυλαχτά;

Στερνή φορά που έψαχνα
θεριά για να παλέψω
ήταν με γέλια παιδικά
και ξύλινα σπαθιά.

Μα περπατώ σαν ποιητής
στον κόσμο αυτόν ανάποδα
κι όταν ο ήλιος μου χαθεί
τον βρίσκω στο βυθό.

Τον ουρανό λέω θάλασσα
τη γη ουράνιο θόλο
στο χώμα όταν ξαπλώνω
μαθαίνω να πετώ.

Μάρω

Eίναι πια καιρός όλο το είναι σου να ανατρέψεις

Άνθρωποι ή άβουλοι κλώνοι;

Διαστροφή, αποστροφή κι αναλγησία,

βασιλειό μας η μιζέρια κι η υποκρισία.

Διαταγές, υποταγές, φοβέρα,

ατέλειωτη κι άσκοπη η κάθε μέρα.

Θέλουν η ζωή μας να τελειώνει, να μικρύνει

οι φόβοι έρχονται από μακριά σαν σμήνη,

εμείς απαίδευτοι τους μετατρέπουμε σε ερινύες,

διαλέγουμε να 'μαστε άμαχες λείες.

Κάθε μυαλό βραχυκυκλώνει,

δεν είμαστε άνθρωποι είμαστε άβουλοι κλώνοι.

Η λευτεριά υφίσταται μόνο ως λέξη,

τα δεσμά μάς προκαλούνε έλξη.

Πολιτικοί, τράπεζες, μεγαλοαφεντικά

μας κατευθύνουν μεθοδικά,

μας στριμώχνουνε στης...

Σου αξίζει τάχα ο τίτλος "καλλιτέχνη";

Η ερώτηση που κάναμε στην ποιήτρια Μάρω Βουδούρογλου ήταν πεζή, απλοϊκή: Μπορεί κάποιος που αποκαλείται ποιητής να ασκεί βία στην οικογένεια του και να γράφει για την ισότητα των φύλων, είναι δυνατόν μια ποιήτρια να σκαρώνει στίχους για το περιβάλλον και τη φύση και στην καθημερινότητα να πράττει το αντίθετο... Είναι τελικά απαραίτητο η γραφή, η τέχνη να συμβαδίζει με τον τρόπο ζωής του "καλλιτέχνη" ή μήπως δεν χρειάζεται...

Η Μάρω μας απάντησε με τον δικό της τρόπο:

Χάρισμα και χρέος…

«Πιστεύω πως η κληρονομιά του κάθε Καλλιτέχνη και ιδιαίτερα του Ποιητή, αποτελείται κυρίως…

Από διπλάσιο χάρισμα, διπλάσιο χρέος και μία επιλογή.

Με το διπλάσιο χάρισμα, έχει...

Υποθηκευμένη Ζωή

Β' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες» (κλικ) / Έπαινος

Αύριο κι αύριο, επέρασε η ζωή μας,

κι αυτό το αύριο ακόμα να φανεί

και δε φελάει τώρα πια η υπομονή μας

και δεν αντέχεται αυτή η φυλακή.

Εχθρός μας έγινε ο καιρός ο ευλογημένος,

αυτός που κάνει να ωριμάζουν τα σπαρτά,

με τρόμο βλέπουμε τις μέρες να κυλούνε

λες και ζυγώνει μια μεγάλη συφορά.

‘μεις που φτιαχτήκαμε να είμαστε αιώνιοι,

γίναμε πλάσματα μίζερα της στιγμής,

και υποθηκεύσαμε τα λίγα μας τα χρόνια

σε ένα μέλλον που δεν πρόκειται να ΄ρθει.

Μ’ όσα δε ζήσαμε στους ώμους φορτωμένοι

κι απ’ όσα ζήσαμε χαμένες οι στιγμές .

μια άδεια αίσθηση μονάχα απομένει,

λες και χαθήκανε ολόκληρες γενιές.

   

Ευάγγελος Γ. Κοσμάς

Ενάντια σε κάθε προσδοκία

Β' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες» (κλικ) / Γ' βραβείο

Στην έρημο της προσμονής,

άνθισαν λέξεις.

Έσταζε ο πυρετός μελάνι

και το λευκό χαρτί

γεννούσε εαυτούς,

που τρυφερά το άπιαστο

ερωτεύονταν.

Τα δάχτυλα καρφώνανε χρησμούς

στο μισοσκόταδο

και ψηλαφίζαν φοβισμένα,

μήπως πιστέψουνε στ' αλήθεια.

Τη λησμονιά δεν την ανέχτηκα.

Την περιπέτεια σμίλεψα

στων τραγουδιών τη λάσπη.

Τούτο το κόσμημα περίσωσα,

παραμερίζοντας το περιττό.

Τη μοίρα τέλεια ειρωνεύτηκα

κι ακόμα ανασαίνω.

Αντωνόπουλος Νίκος

Παυσίπονο

Β' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες» (κλικ) / Γ' βραβείο

Πιες ένα χάπι, άμα θέλεις πιες και δύο.

Τι κι αν κυοφορεί η καρδιά ανθισμένο χάος.

Τι κι αν κι αν μας λοιδορεί η Άνοιξη με τις ψευτιές της

Εδώ κι ένα εκατομμύριο χρόνια το φως γνωρίζει ότι όλα είναι δρόμος.

Σαν προσομοίωση του τίποτα χάσκει αυτός ο λάκκος.

Πες σύμπτωση ετούτη τη βροχή.

Μία τυχαία φήμη που διέψευσαν τα ουράνια τόξα.

Το δάκρυ ενός ωκεανού κλεμμένο από μία νεράιδα λιακάδα.

Στις μυγδαλιές των στίχων, σκληρά να γρατζουνούν

τα ανθισμένα γράμματα, των αποσιωπητικών οι ρόζοι.

Δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς, ο πόνος έρχεται αθόρυβα σαν κύμα,

σα γομολάστιχα που σβήνει αμεριμνησίες.

Απλά θέτεις τα δάχτυλα επί τον τύπο των ήλων.

Στο Γολγοθά μίας σελίδας ένα κόμμα σταυρωμένο

να μετεωρίζεται από αύρες νοημάτων, στην άκρια μιας λέξης.

Μια στιγμιαία παύση, πριν συνεχιστεί του μάταιου η ξέφρενη γιορτή.

Μονάχα οι ανέραστοι μπορούν να κλάψουν για μιας ηλιαχτίδας το σαράκι,

όταν με χέρια ανάερα αγγίζει τις μανόλιες.

Κι εσύ θ' ανάψεις το τσιγάρο σου και θα ρωτήσεις,

αν έχουν χέρια οι ηλιαχτίδες.

Όχι δεν έχουν, μα χαϊδεύουν πιο περίτεχνα κι από των αηδονιών το σφιχταγκάλιασμα.

Πιες ένα χάπι, άμα θέλεις πιες και δύο.

Απόψε θέλω να γελάς και να χορεύεις, να με κοιτάς,

όπως θα έχω κουρνιάσει στον ώμο της αστροφεγγιάς.

Θα ρίχνω πεφταστέρια για να είσαι ευτυχισμένη.

Να θυμηθείς, τ' ακούς, τον ήλιο να μου χαιρετήσεις το πρωί.

Κι αν έχει καταχνιά διάβασε φωναχτά αυτό το ποίημα.

Η θλίψη του σαν υδρογονοβόμβα όλα να τα λιώσει.

Και μην απολογείσαι για τα λασπωμένα μας φιλιά.

Η λήθη είναι η καλύτερη συγνώμη.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΥΡΟΒΟΛΑΚΗΣ (ΧΑΝΙΑ)

Άγιο ταξίδι

Β' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες» (κλικ) / Γ' βραβείο

Χρόνοι παλιοί
καιροί απαράλλαχτοι
σ’ αυτό το βιός που μας απέμεινε
περισώνουμε τις ανάσες μας για φυλαχτό
κρύβοντας στον κόρφο την αγωνία
και στο βλέμμα το φως
με το χάδι στο δάκρυ και το χαμόγελο στον Ξένο
γιατί τέτοιοι άνθρωποι γινήκαμε από γεννησιμιού μας
σε πείσμα της Μοίρας που μας πέταξε σαν βότσαλο στην λίμνη
για να γεννήσει πληγές και εχθρούς
μα εμείς μονάχα Ήλιο στο μπράτσο
και παιδικές φωνές στην σιωπή μετράμε
να φοβερίζουν το άδικο και να ξομολογάνε την αλήθεια

Άγιο ταξίδι αυτό το πέρασμα από την λησμονιά και τα σκοτάδια
για να τιμάς το λουλούδι που φυτρώνει στην πέτρα
και να θωρείς την αλήθεια στων λευκών σπιτιών τις αυλές
για όσο υπάρχουν μανάδες να σε χαϊδεύουν στο πρόσωπο
κι όσο τα μποστάνια της αρχαίας ιστορίας που σε βάφτισαν
θα σε φιλεύουν ουρανό

Γραμμένο στην παλάμη και στο μέτωπο
η θάλασσα και τα σύννεφα  που κληρονομήσαμε
τούτα τα χώματα τ’ αγιάσαμε με αίμα σε τέτοιες εποχές
που κανένας δεν πίστευε σ’ εμάς
μονάχα ο Θάνατος και η Ελπίδα
που αγριεύουν κάθε που μυρίζουμε ελευθερία
φτάνει μια στιγμή κάτω απ’ το λιοπύρι  για να ονειρευτείς
κι ύστερα αναλογίσου πόσο τρανός είσαι
και αν μπορούν να σου πάρουν αυτό
που γέννησε με τόσο θάρρος η ψυχή σου…

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ)

Προσκυνητής

Β' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες» (κλικ) / Έπαινος

Ένα ταξίδι αλλιώτικο, είπε, θα κινήσω

για χώρες που δεν θυσίασαν τον ουρανό τους

στης πλησμονής τη χάλκινη θυμέλη,

για θάλασσες ανένδοτες να ξεψυχούν

σε πληγωμένες αμμουδιές.

Διηγήθηκε στον Έρωτα όλα τα πάθη της ψυχής του

κι όταν πια έπαυσε της ελπίδας τα πειθήνια λόγια

στην πυκνή πάνω χλόη της όχθης

ενός ήλιου ξάπλωσαν ανταύγειες καινούργιου∙

μα πάντοτε τον έχανε.

Τον έκρυβαν οι πτήσεις των πουλιών

πιο πάνω απ’ των ονείρων μας τα ύψη∙

εκεί

που η ζωή γίνεται θέληση

κι η θέληση έμπιστος κήρυκας

σαλπίζοντας την πιο σωστή στιγμή

στην απόφαση που δεν ακούμπησε τη φωνή της

στο γέλιο που δεν καμπύλωσε το δέρμα του

στη θλίψη που δεν την έβρεξε δάκρυ.

Δεν γεννήθηκε για τη Φυγή∙

νεκρός και εκείνος

ίδιος με το φέρσιμο της στοργής

όταν στα χέρια της αφήνονται

οι δήμιοι της εύκολης αγάπης.

Δεν γεννήθηκε για το ταξίδι εκείνο∙

μαθητής κι αυτός του μετρημένου πεπρωμένου

ίδιος με τις Ιθάκες που ταξίδευαν

στις θάλασσες που συναντά.

Γουσταύος Σάμιος

Παιδική προσευχή

Νά 'τανε λέει, άλλη χώρα,

σ' άλλους τόπους

που τα παιδιά να εγελούσανε

στους δρόμους·

νά 'τανε ήμερες οι σκέψεις

των ανθρώπων,

να μη τους χώριζαν τα σύνορα

των τόπων.

Νά 'τανε λέει να ξυπνούσαν

κι οι ψυχές τους

και γύρω νά 'βλεπαν τις άλλες

αδερφές τους·

και νά ΄ναι φίλος τους ο χρόνος,

σύντροφός τους,

και να μην είχανε δικό σου

και δικό τους.

Νά ΄ταν να στέγνωνε το κλάμα

από τα μάτια,

κι ότι μας χώριζε να γίνονταν

κομμάτια·

και νά ΄ταν λέει κι η ζωή μας

παραμύθι

όπου στο τέλος το καλό

νά ΄χε νικήσει.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Σιωπή

Τιμή όπου στους ώμους τους κρατούνε,

όσα από πάνω μας τινάξαμε εμείς·

τιμή που την αλήθεια για να πούνε,

το δρόμο πήρανε της σιωπής.

Εκεί ΄ναι η σιωπή που ανεβαίνει,

τρισεύγενη του Λόγου αδερφή,

δώρο ακριβό κρατώντας την αλήθεια,

που μάτι δεν αντέχει να τη δει.

Και μοιάζουν μίζερες ψυχές και ξεχασμένες

τόσο που άνθρωπος δε θέλει να τους δει

και ΄μεις τους μετατρέψαμε τις μέρες,

σε μια απέραντη και κρύα φυλακή.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Μετάνοια

Τη ζήση σου αν μετρήσεις κάποια μέρα

και νιώσεις πως εχάθηκε καιρός,

τον κόσμο πως δεν πήγες παραπέρα

στο πόστο σου πως φάνηκες δειλός·

τα Όχι σου δεν ήταν όσο πρέπει,

εύηχα και ηχηρά,

τα Ναι σου δεν τα ζέστανε η καρδιά σου

και σκόρπισαν τριγύρω παγωνιά.

Τη ζήση σου αν μετρήσεις και τρομάξεις

τότε σε δρόμο περπατάς καλό,

και μάθε πως το δάκρυ σου, μονάχα,

για να σε σώσει είναι ικανό.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Μάνα

Θάλασσες στίχοι και στροφές

για σένανε μιλούνε

έτσι και με τα χείλη μου

παίρνουν σειρά να πούνε.

Ώρα γλυκιά εσπερινού,

γλυκόλαλη καμπάνα,

ψυχή απάρθενου παιδιού,

μονακριβή μου Μάνα.

Μου χαμογέλασε η ζωή

εσέ δωρίζοντάς μου

Μάνα μου όαση γλυκιά

μέσα στην ερημιά μου.

Δύναμη ακατάλυτη

και στέρεα σα βράχος

καρδιά μεγάλη απέραντη

ολανθισμένος κάμπος.

Όσα κι αν πω, λιγότερα

απ' όσα σου αξίζουν,

τα χέρια σου δίνουν ζωή

στο κάθε τι που αγγίζουν.

Κι αν αφρισμένος ποταμός

μέσα μου η οργή μου

με μια σου λέξη Μάνα μου

μερεύεις την ψυχή μου.

Κι όμως σε σταύρωσε η ζωή

λες κι ειν' αυτό κανόνας

της άνοιξης την ομορφιά

να καίει ο χειμώνας.

Όπως μου φύσηξες ζωή

μέσα εις το κορμί μου

με τ' όνομά σου Μάνα μου

θ' αφήσω την πνοή μου.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Μακάριοι οι πιστεύσαντες χωρίς θαύματα

Σκύβω, διαλέγω μέσα μου

τα θάματα του κόσμου

κι απ' όλα τα θαμάσματα

το πρώτο είναι το φως μου.

Θάμα του ήλιου η τροχιά

κι η γέννηση τ' ανθρώπου

και πως το παιδικό μυαλό

χωρά μέσα τον κόσμο.

Του κύκλου τα γυρίσματα,

η άνοιξη στην πλάση,

θάμα που γίνεται ψωμί

το πράσινο τ' αστάχυ.

Θάμα το λάδι της ελιάς

και το κρασί απ' τ' αμπέλι,

θάμα τ' αϊδόνι που λαλεί

και της νυχτιάς το μέλι.

Θάμα και μεσ΄στα στήθια μας

της λευτεριάς ο σπόρος,

θάμα και η υπομονή

και μέγα θάμα ο έρως.

Στο θάμα γεννηθήκαμε

και μεσ' στο θάμα ζούμε,

τα μάτια μόνο της ψυχής

μπορούνε να το δούνε.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς

Αφιέρωμα για την «Ημέρα Ποίησης» στη Σκιάθο

Αφιέρωμα για την «Ημέρα Ποίησης» θα πραγματοποιηθεί στη Σκιάθο από τον Σύλλογο Σκιαθιτών «Δύο Αλέξανδροι», την Δευτέρα 1η Απριλίου, στις 8 μ.μ., στην αίθουσα του Γυμνασίου – Λυκείου Σκιάθου.

Θα συμμετέχουν Σκιαθίτες δημιουργοί, ενώ θα παίξουν μουσική και θα τραγουδήσουν ο Αντώνης Κισσουράς και η Αγνή Μαυρίδου.

'Οποιος γράφει ποιήματα μπορεί αν θέλει να τα διαβάσει την ημέρα της εκδήλωσης ή να τα στείλει να τα διαβάσουν εκεί.

Σκόπελος // Β΄ Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες»

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Σκοπέλου προκηρύσσουν το Β΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό «Καισάριος Δαπόντες», στη μνήμη του Σκοπελίτη ποιητή του 18ου αιώνα Καισαρίου Δαπόντε.

Στόχος του διαγωνισμού η ανάδειξη του ταλέντου νέων δημιουργών.

Όροι Συμμετοχής:

• Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο και οι στίχοι δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τους τριάντα δύο.
• Οι διαγωνιζόμενοι θα μπορούν να μετάσχουν με ένα ποιήμά τους.
• Το διαγωνιζόμενο ποίημα θα πρέπει να είναι ανέκδοτο και...
  

Σκόπελος / 100.000 ποιητές για την Αλλαγή

29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ «ΟΡΦΕΑΣ»

Watch live streaming video from efimeridasporadesblogspotcom at livestream.com

100.000 ποιητές για την Αλλαγή

Σήμερα Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 2012, στις 6 μ.μ., στον «Ορφέα», η Σκόπελος ενώνει (κλικ) την φωνή της με χιλιάδες ποιητές και καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο που ζητούν περιβαλλοντική, κοινωνική και πολιτική αλλαγή.

Αναγνώσεις ποιημάτων των Ποιητών της Σκοπέλου, της Σκιάθου, της Αλοννήσου, της Σκύρου καθώς και Ποιητών από όλες τις περιοχές που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των διοργανωτών.

Παιδιά ζωγραφίζουν και τραγουδούν.

Καλλιτέχνες δημιουργούν.

Συζητήσεις.

Ελάτε να ενώσουμε τις φωνές μας για όσα θέλουμε να αλλάξουν στον Πλανήτη.

100.000 ποιητές / 100.000 μουσικοί

700 εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί σε περισσότερες από 115 χώρες

Φέτος ξεκινά η δεύτερη ετήσια εκδήλωση των 100 Χιλιάδων Ποιητών για την Αλλαγή, που φέρνει κοντά ποιητές, αλλά επίσης και μουσικούς και γενικότερα καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο για να ζητήσουν περιβαλλοντική, κοινωνική και πολιτική αλλαγή.

Οι φωνές τους θα ακουστούν σε όλον τον κόσμο με συναυλίες, λογοτεχνικές αναγνώσεις, εργαστήρια, δρώμενα και εκδηλώσεις, όπου το καθένα από αυτά επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο θέμα, μέσα στο πλαίσιο της ειρήνης, της βιωσιμότητας και της αλληλεγγύης. Θα προσεγγίσουν όλοι μαζί θέματα όπως ο πόλεμος, η καταστροφή του περιβάλλοντος, ο ρατσισμός και η λογοκρισία.

«Η ειρήνη και η βιωσιμότητα είναι δύο θέματα που αφορούν όλον τον κόσμο και θα είναι η βασική αρχή αυτής της παγκόσμιας εκδήλωσης», αναφέρει ο Michael Rothenberg, ιδρυτής των «100 Χιλιάδων Ποιητών για την Αλλαγή».

Είναι καταπληκτικό να βλέπεις τόσους ανθρώπους ανά...

Απονομή βραβείων του Α' ποιητικού διαγωνισμού «Καισάριος Δαπόντες»

Με τον «κύκλο» των βραβευμένων ποιητών του Α' Πανελλήνιου διαγωνισμού ποίησης «Καισάριος Δαπόντες» στον κινηματογράφο «Ορφέα» της Σκοπέλου, έκλεισαν οι καλοκαιρινές εκδηλώσεις που διοργάνωσε επιτυχώς, παρά την κρίση και κόντρα σ' αυτή, η ΔΗΚΕ Σκοπέλου και η ομάδα εθελοντών.

Η τραγουδοποιός, συνθέτης και ποιήτρια
Ελεάνα Τσεσμελή
και ο συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου

Η εκδήλωση για την απονομή βραβείων στους ποιητές εξελίχθηκε σε μία όμορφη βραδιά, με απαγγελίες των βραβευμένων ποιημάτων και το «ντύσιμο» με μουσική, 9 ποιημάτων από την τραγουδοποιό, συνθέτη και ποιήτρια Ελεάνα Τσεσμελή και τον συνθέτη Χρυσόστομο Καραντωνίου, ενώ το ποίημα «Άλαλα λόγια» μελοποίησε και τραγούδησε ζωντανά ο Γιώργος Μιχελής. Θα γίνει προσπάθεια τα μελοποιημένα ποιήματα να κυκλοφορήσουν σε CD και γιατί όχι στον επόμενο ποιητικό διαγωνισμό να τα ακούσουμε σε μια συναυλία.

Την εκδήλωση, τίμησαν με την παρουσία τους, ο Δήμαρχος Γιώργος Μιχελής, ο πρώην Δήμαρχος και...

Σκόπελος: Πανελλήνιος διαγωνισμός ποίησης

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση προκηρύσσουν τον Ά Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Καισάριος Δαπόντες" στη μνήμη του σκοπελίτη ποιητή του 18ου αιώνα Καισαρίου Δαπόντε.

Στόχος του διαγωνισμού η ανάδειξη του ταλέντου νέων δημιουργών.

Όροι συμμετοχής:

• Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο και οι στίχοι δεν...