Βόρειες Σποράδες / "Τιμωρία" στους εκπαιδευτικούς επειδή ζήτησαν τα αυτονόητα…

Όπως είναι γνωστό για μεγάλο χρονικό διάστημα η ακτοπλοϊκή σύνδεση των Βορείων Σποράδων με τη χερσαία Μαγνησία πραγματοποιείται με ένα πλοίο, δημιουργώντας προβλήματα στις μετακινήσεις, τα οποία η τοπική κοινωνία τα γνωρίζει πολύ καλά. Το παραπάνω “κοινό μυστικό” επισήμανθηκε, ως όφειλε, από το συνδικαλιστικό όργανο της ΕΛΜΕ Μαγνησίας, μαζί με το γενικό αίτημα όλων των νησιωτών της χώρας μας για δρομολόγηση περισσότερων και φυσικά αξιόπλοων πλοίων στις ακτοπλοϊκές γραμμές όλων των νησιών μας... 

Γι’ αυτό το υπόμνημα, οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούν στα νησιά μας, αντί για συμπαράσταση εισέπραξαν την «τιμωρητική» ανάκληση της έκπτωσης του 50% που είχαν, ως δίκαιη κοινωνική παροχή…

Η ΕΛΜΕ Μαγνησίας αναφέρει σχετικά τα παρακάτω:

«Με αφορμή την ανακοίνωση της ακτοπλοϊκής εταιρείας ΑΝΕΣ σχετικά με το υπόμνημα της Ένωσης Λειτουργών μέσης Εκπαίδευσης νομού Μαγνησίας επισημαίνουμε τα εξής:
Στην πρώτη παράγραφο αποτυπώνουμε την πραγματικότητα, ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα η ακτοπλοϊκή συγκοινωνία στις Βόρειες Σποράδες γίνεται με ένα πλοίο, που είναι γνωστό.

Η δεύτερη παράγραφος λειτούργησε επικουρικά στην επισυναπτόμενη διαμαρτυρία των συναδέλφων που ταλαιπωρήθηκαν κατά τη μετακίνησή τους από το Νοέμβριο του 2017 έως τις 19/02/2018, όπως οι ίδιοι αναφέρουν. Είναι αυτονόητο λοιπόν να απαιτήσουμε τη δρομολόγηση περισσότερων πλοίων ώστε να αναβαθμιστεί η ακτοπλοϊκή σύνδεση καθόλη τη διάρκεια του έτους, κάτι που είναι απαίτηση όλων των κατοίκων και όχι μόνο των εκπαιδευτικών.

Εμείς δεν είμαστε αυτοί που θα

Σκόπελος / Αγαπάμε το νησί μας, προστατεύουμε τα αδέσποτα

Η Αντιδημαρχία Κοινωνικής Προστασίας του Δήμου Σκοπέλου, σε συνεργασία με τη ΔΕΥΑ, στο πλαίσιο των δράσεών της για την προστασία και τη μείωση του πληθυσμού των αδέσποτων ζώων συντροφιάς στο νησί, θα διανείμει με τους επόμενους λογαριασμούς ενημερωτικό έντυπο, με στόχο την ευαισθητοποίηση και την ενεργό υποστήριξη των δημοτών στην προσπάθεια αυτή.

Στην ίδια κατεύθυνση έχει προγραμματιστεί μια σειρά πρωτοβουλιών σε σύμπραξη με πανελλήνια φιλοζωικά σωματεία, όπως προγράμματα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των μικρών μαθητών στη φροντίδα των αδέσποτων αλλά και των δεσποζόμενων ζώων.

Επίσης, άμεσα θα τοποθετηθούν ταΐστρες σε σημεία που έχει αποφασίσει το Δημοτικό Συμβούλιο και φυσικά θα συνεχιστεί και φέτος το πρόγραμμα στειρώσεων, εμβολιασμών και αγοράς τροφής για τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς του νησιού

Σκόπελος / Εκδήλωση - ομιλία με θέμα το ρεμπέτικο

Ο Πολιτιστικός και Λαογραφικός Σύλλογος Σκοπέλου
σας προσκαλεί το
Σάββατο 10 Μαρτίου,
στις 7 μ.μ.,
στο κτίριο του Συλλόγου,
στην εκδήλωση με θέμα
«το ρεμπέτικο και η καταγωγή του στα δρώμενα της Ελλάδας»
με ομιλητή τον Σκοπελίτη
ρεμπέτη μουσικό
Παύλο Βασιλείου.

Σκόπελος / Ζητείται πλυντήριο ρούχων

Ζητείται μεταχειρισμένο πλυντήριο ρούχων για αγορά.
Τηλ. επικοινωνίας: 6988076806

Η φωτογραφίας της ημέρας

Μια στάση στην ακροθαλασσιά για τον Δημήτρη Πατσή και το αγαπημένο του άλογο...

Μήνυμα για την 8η Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας

Μήνυμα της Κ.Ε. του ΚΚΕ

Με αφορμή την 8η Μάρτη, η ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζει αγωνιστικά τις γυναίκες της εργατικής τάξης, τις αυτοαπασχολούμενες, τις αγρότισσες, τις συνταξιούχους. Ιδιαίτερα απευθύνεται στις άνεργες, στις μαθήτριες, στις σπουδάστριες - φοιτήτριες, στις εργαζόμενες μητέρες.

Αντλούμε διδάγματα και εμπνεόμαστε από το ιστορικό ταξικό αποτύπωμα του αγώνα των εργατριών της Ν. Υόρκης το 1857, από την αιματηρή αναμέτρησή τους με την εργοδοσία, την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές. Δέχτηκαν τη λυσσαλέα επίθεση των καπιταλιστών γιατί διεκδίκησαν δεκάωρη δουλειά, από 16 ώρες που εργάζονταν, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών.

Στον ενάμιση και πλέον αιώνα που πέρασε από τότε, οι γυναίκες πήραν μέρος σε πλήθος σκληρών ταξικών αγώνων, σε επαναστάσεις. Είχαν νίκες, αλλά και ήττες. Ομως, δεν έσβησε η φλόγα του αγώνα για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, πολέμους, προσφυγιά, μετανάστευση, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, πορνεία, εργοδοτική και κρατική βία σε βάρος της εργαζόμενης γυναίκας, του παιδιού.

Στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, εξασφαλίζονται σε όλες και όλους:

Σκόπελος / Ψάρεμα στο παλιό λιμάνι

Ιστορία σε απρόμαυρες φωτογραφίες

Με αφορμή το εξαιρετικό άρθρο της Παρασκευής Κουτούμπα με τίτλο «Με ποιο χαμόγελο στα χείλη;» (κλικ) η Μάρω Βουδούρογλου - Βλαχάκη έστειλε στην εφημερίδα "Βόρειες Σποράδες" δύο φωτογραφίες της δικής της οικογενειακής ιστορίας.

Στην πρώτη ο πατέρας της Ιωάννης Βουδούρογλου και 

στην δεύτερη η ηρωική μορφή του Βόλου και αδερφός της μάνας της, Διονύσης Κατσούρης σε ξένοιαστες στιγμές με τους φίλους του το 1937, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα συνελήφθη στο Πήλιο για την πλούσια αντιστασιακή του δράση και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στα 25 του χρόνια.

Το Bullying δεν υπάρχει πια! Εσύ τι λες;

«Μόδα ήταν και πέρασε», «Σιγά, πλάκα κάνουν τα παιδιά», «Παραείναι ευαίσθητο το παιδί σου», «Να κλείσει το facebook της για να μην την ενοχλούν», «Είσαι υπερβολικός! Ένα σπρώξιμο ήταν»….είναι μερικές από τις απόψεις που ακούγονται σχετικά με το φαινόμενο του Σχολικού Εκφοβισμού (Bullying).

«Φοβάμαι να το πω στους γονείς μου», «Δεν θέλω να πάω σχολείο», «Με κοροϊδεύουν και στο φροντιστήριο», «Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ», «Του δίνω το χαρτζιλίκι μου κάθε μέρα»…είναι μερικές από τις αντιδράσεις των παιδιών που καλούν για βοήθεια «Το Χαμόγελο του Παιδιού».

******

«Η εμπειρία μας, τόσο μέσα από την καθημερινή μας παρουσία σε όλα τα σχολεία πανελλαδικά όσο και από τις κλήσεις που λαμβάνουμε, μας έχει δείξει ότι ο Σχολικός εκφοβισμός και η Ενδοσχολική βία υπάρχουν τόσο στη σχολική κοινότητα όσο κι έξω από αυτήν. Δυστυχώς δεν είναι μια «μόδα» που περνάει αλλά ένα φαινόμενο που αποκτά όλο και περισσότερες μορφές. Εσείς αντέχετε στη σκέψη ότι το παιδί σας δε θέλει να πάει σχολείο ή δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ γιατί

Με ποιό χαμόγελο στα χείλη;

της

Παρασκευής Κουτούμπα

Σαν να ξέφτισε λίγο σήμερα το γνωστό «οι Έλληνες μη μας βλέπεις έτσι, άμα χρειαστεί θα ξεσηκωθούμε και θα θα θα...» - μάθαμε να μην πιστεύουμε πια τα «θα», τ’ ακούσαμε τόσες πολλές φορές από τόσους υποψήφιους που τα μπούχτισε η ψυχή μας. Μάλλον μπερδεμένα γατιά θυμίζουμε που κάποιο φορτηγό τα αμόλησε καταμεσίς στο δρόμο και έχουν σαστίσει. Ακολουθούμε κάθε φωνή του κάθε σαρδανάπαλου αυτοβαφτιζόμενου «ηγέτη» που υπόσχεται ανάκαμψη και εθνικό μεγαλείο, ονειρευόμαστε τη μέρα που θα πίνουμε το φρέντο μας φάτσα στην αγια – Σοφιά, αλλά η τηλεόραση παίζει ανελλιπώς το νέο τούρκικο σίριαλ. Στολίζουμε το πιτσιρίκι για να πάει στην παρέλαση και να το τραβήξουμε βίντεο να το καμαρώσουμε μετά στο φέισμπουκ και στο ίνσταγκραμ – άμα έχει και καλούς βαθμούς το βλαστάρι μας και κρατήσει και τη σημαία, ποιός μας πιάνει – αλλά δεν κάτσαμε ποτέ να του εξηγήσουμε τί σημαίνει αυτή η σημαία που κρατάει, και που μπορεί να τύχει να την ξεχάσει μετά στην καφετέρια που θα πάει μετά την παρέλαση. Δεν του είπαμε πόσο μεγάλο βάρος κουβαλάει εκείνη τη στιγμή – από τους τόνους αίμα που έχει ποτίσει αυτό το ταλαίπωρο γαλανόλευκο πανί: ίσως γιατί το ξεχάσαμε κι οι ίδιοι. Μπλέξαμε τα μπούτια μας, τα πιστεύω μας και τα ιδανικά μας.

Αλήθεια, πόσοι κάτσαμε ν’ ακούσουμε τις αφηγήσεις των παππούδων που έζησαν εκείνες τις ταραγμένες εποχές; Όσοι εννοείται ζήσαμε με τους παππούδες μας και δεν τους απιθώσαμε σε κανέναν οίκο ευγηρίας για να μη μας πιάνουν τον τόπο στο σπίτι. Αν ακούγαμε, μπορεί και να καταλαβαίναμε τί μας φταίει. Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, κοιτάζοντας πίσω μαθαίνουμε για το μέλλον. Δε χρειάζεται να ανοίξουμε βιβλία ιστορίας για να τη μάθουμε, αν έχουμε στο ίδιο μας το σπίτι ζωντανά κομμάτια ιστορίας. «Αυτός ο τόπος βγάζει και τίποτα άλλο; Μονάχα ήρωες κι ελιές θρούμπες» έλεγε ο ανεπανάληπτος Λογοθετίδης – ο ήρωας Λογοθετίδης – ήρωας στ’ αλήθεια, με μισή ντουζίνα παράσημα από το αλβανικό μέτωπο κι ο ίδιος. Μας φαίνεται εξωπραγματικό, κι όμως τότε ήταν εντελώς φυσιολογικό ο κάθε Έλληνας – άσημος, διάσημος, φτωχός, πλούσιος, καταξιωμένος, κακομοίρης – να τα βροντάει όλα κάτω για να βοηθήσει όπως μπορούσε μια πατρίδα που κινδύνευε. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς βαριές κι ασήκωτες δηλώσεις, χωρίς έπαρση – και χωρίς διακρίσεις. Υπήρχαν βέβαια κι οι «κουραμπιέδες» στα μετόπισθεν – αλλά αυτούς κανείς δεν τους λογάριαζε. Ήταν απλά ανάξιοι λόγου. 

Κι έβλεπε κανείς δίπλα δίπλα εργάτες, αγρότες, βοσκούς, δασκάλους, υπουργούς, ηθοποιούς, ποιητές – σαν τον αξέχαστο Γιώργο Σαραντάρη που έφυγε νεότατος – σαν τον Ελύτη, το Ρίτσο, καλλιτέχνες σαν τον Τσαρούχη, όλοι με την ίδια στολή και την ίδια φλόγα στην καρδιά.