Αχ Ζωή! Αχ βρε Ζωή μας την έκανες... Και ας λένε πως τα ονόματα, το όνομα του καθενός μας κουβαλάει τη δική του δυναμική.
Το όνομά σου, Ζωή, δεν ανέκοψε τη θανατηφόρα απειλή της αρώστιας σου. Σχήμα οξύμωρο έκανε ο θάνατος με τ' όνομά σου, σπουδαία μας δασκάλα!
Εσύ όμως εδώ κι ένα χρόνο έδωσες παλικαρίσια και αξιόπρεπα έναν αγώνα διαφορετικό απ' αυτούς που ήξερες να δίνεις, έναν αγώνα άνισο. Στις μάχες όμως, όπως ξέρεις, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος!
Κι έτσι σήμερα είμαστε όλοι εδώ, στη δική σου σύναξη εκφοράς, σαν σε συνέλευση βουβή, με ηχηρό το βαρύ πένθος για την πρόωρη και αμετάκλητη αποχώρησή σου απ'τα εγκόσμια.
Κι αν κάτι παρήγορο μπορώ να πώ, μίσεψες για κει "ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη, ού στεναγμός"
Κι αν όλοι οι εκλιπόντες αφήνουν το κενό τους, το κενό της δικής σου απουσίας, Ζωή, θα είναι δυσαναπλήρωτο τόσο για τους στενά δικούς σου ανθρώπους, όσο για την κοινωνία ολόκληρη της Αλοννήσου.
Με διαφορά ενός χρόνου μας έφερε η εκπαιδευτική μας ιδιότητα σ'αυτό το διαμάντι των Σποράδων, που τόσο πολύ αγαπήσαμε κι εσύ κι εγώ ώς τόπο μαζί και με το περιεχόμενό του.
Νιώθω να πορευτήκαμε βίους παράλληλους.
Στενή παρέα δεν κάναμε, τα αισθήματα φιλίας και αλληλοεκτίμησης, το νιώθαμε κι οι δυό πως ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένα.
Το όνομά σου, Ζωή, δεν ανέκοψε τη θανατηφόρα απειλή της αρώστιας σου. Σχήμα οξύμωρο έκανε ο θάνατος με τ' όνομά σου, σπουδαία μας δασκάλα!
Εσύ όμως εδώ κι ένα χρόνο έδωσες παλικαρίσια και αξιόπρεπα έναν αγώνα διαφορετικό απ' αυτούς που ήξερες να δίνεις, έναν αγώνα άνισο. Στις μάχες όμως, όπως ξέρεις, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος!
Κι έτσι σήμερα είμαστε όλοι εδώ, στη δική σου σύναξη εκφοράς, σαν σε συνέλευση βουβή, με ηχηρό το βαρύ πένθος για την πρόωρη και αμετάκλητη αποχώρησή σου απ'τα εγκόσμια.
Κι αν κάτι παρήγορο μπορώ να πώ, μίσεψες για κει "ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη, ού στεναγμός"
Κι αν όλοι οι εκλιπόντες αφήνουν το κενό τους, το κενό της δικής σου απουσίας, Ζωή, θα είναι δυσαναπλήρωτο τόσο για τους στενά δικούς σου ανθρώπους, όσο για την κοινωνία ολόκληρη της Αλοννήσου.
Με διαφορά ενός χρόνου μας έφερε η εκπαιδευτική μας ιδιότητα σ'αυτό το διαμάντι των Σποράδων, που τόσο πολύ αγαπήσαμε κι εσύ κι εγώ ώς τόπο μαζί και με το περιεχόμενό του.
Νιώθω να πορευτήκαμε βίους παράλληλους.
Στενή παρέα δεν κάναμε, τα αισθήματα φιλίας και αλληλοεκτίμησης, το νιώθαμε κι οι δυό πως ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένα.